คือตอนนี้ผมไม่ได้จะเลิกกับแฟนนะครับ แต่อยากรู้ว่าคนที่เคยอยู่กับแฟนทุกวันเป็นเวลานานเป็นปีๆ กินนอนด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน ถ้าวันนึงเลิกกัน แล้วไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะทำยังไงให้เราอยู่ได้ครับ โดยที่ไม่คิดถึง ไม่นึกถึงเค้าตลอดเวลา อยากรู้วิธีของแต่ละคนครับ ว่าทำยังไงถึงจะผ่านจุดนั้นมาได้ครับ

ขอบคุณครับ และขอโทษที่ทำให้กระทู้ดีๆตกหล่นลงไป

ย้ายออกจากที่เก่า หรือไม่ก็หาคนมาเเทนที่ครับ

เวลาครับ แล้วก็พยายามหางานทำเยอะๆให้ลืม

อย่าหลอกตัวเอง ยอมรับความเป็นจริงให้ได้ครับ

ปล.อยากไปข้างหน้าต้องอย่าเดินถอยหลังครับ

ของผมนะ ถ้ายังไม่มีใครใหม่ยังไงก็อดคิดถึงไม่ได้หรอก

ต่อให้ย้ายออกจากที่เดิมๆ จากความทรงจำเก่าๆยังไงก็ไม่ลืมง่ายๆ

อดคิดถึงไม่ได้หรอกครับ ตอนอยู่ด้วยกันเวลานอนเราก็ห่มผ้าใหม่ ต้องห่มสองชั้น คลุมเท้าให้มิดเขาขี้หนาว ตอนหาอะไรกินก็เถียงกันทะเลาะกันประจำว่าเย็นนี้กินอะไรดี มีช่วงดาวน์สุดๆล่ะครับ แบบนอนหมดแรงไม่อยากทำอะไร แต่ดีมีเพื่อนมีน้องคุยกันทุกวันทำให้ไม่เหงา ทำงานให้มากขึ้นเเล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ส่วนตัวผมคบ 6 ปีให้ลบออกหมดใน 4 เดือนทำมิได้ดอกหนา

ของผมนี่หาอะไรทำครับ แล้วก็ออกไปหาเพื่อนบ่อย ๆ

อย่าทำตัวให้ว่าง

เวลาครับ​

หาอะไรทำ/ดู​ ปล่อยวาง​ ทำใจ​

เชื่อผม​ ผมเรียนมา

ผมอดีตเคยอบู่กับแฟน 10 ปี (ผู้หญิง)
ตลอดระยะเวลาคืออยุ่ด้วยกันตั้งแต่วัยรุ่่นมัธยม
เข้ามหาลัยก้อที่เดียวกัน อยู่ด้วยกันตลอด
พอเลิกกันด้วยปัญหา ผมใช้เวลาประมาณ 2 ปีดีขึ้น ห้าปีจางแต่ฝังในใจ
หกเดือนแรกที่เลิกตายทั้งเป็น แต่ก้อเอาตัวเองขึ้นมาได้ครับ
ให้กำลังใจนะครับ ตราบใดที่เรามีความรัก
มันก้อเสี่ยงตลอดเวลาที่จะเจอกับเรื่องแบบนี้

มีคนใหม่

มีคนใหม่ไม่ง่ายนะครับ กว่าจะเจอคนที่รับเราได้กับสิ่งที่เราเป็น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนิสัย หน้าตา ฯลฯ

อยากรู้ช่วง6เดือนแรก ท่านทำยังไงครับ ตอนมีอะไรทำก็ไม่คิดมากหรอก แต่เวลานอน เวลาอยู่คนเดียวนี่สิ

ผมทำอะไรไม่ได้เลยครับ ผมเดินวนในห้อง นั่งในห้อง
นั่งคิดนอนคิด กัดฟัน จำได้เลยว่าสามเดือนแรกเดินวนไปละคิดหาคำตอบ
คือผมทำอะไรไม่ถูก ตื่นมาร้องไห้ นอนก้อร้องไห้วนไป มันเป็นระยะเวลาที่นานมาก
มันกินเวลาหลายปีที่อยู่ร่วมกัน ผมออกไปวิ่งแต่ในหัวก้อคิดถึงแต่เค้า
ผมทำอะไรไม่ถูกไม่มีแรงทำอะไรเลย
ผมจำได้เลยว่าผมคิดจนเป็นบ้าไปพักนึง ย้ำคิดย้ำทำอย่างนั้น
พอสมองมันเริ่มรับได้ของมันเอง เวลาผ่านไป เราก้อจะเริ่มยอมรับมันครับ
ว่ามันคือความจริงที่เกิดขึ้น ไม่มีอะไรแล้ว เราอยู่ตรงนี้เริ่มใหม่ครับ

ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงครับ ใครบอกเวลาจะช่วยได้ไม่จริงอ่ะอยู่ที่เราคิดถึงแบบไหนมากกว่า