ปลายอาชีพค้าแข้ง
Status:
: 0 ใบ
: 0 ใบ
เข้าร่วม: 12 Jan 2015
ตอบ: 5199
ที่อยู่:
โพสเมื่อ: Sun Sep 15, 2019 08:41
ดาวรุ่งแมนยู ดับเพราะมิติเดียวเกินไป บวกพลังอวย
อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ บวกกับเห็นด้วยกับหลายๆท่าน คือเราจะเห็นบ่อยในยุคหลังแมนยู ที่พอมีเด็กหลุดขึ้นมาชุดใหญ่ จะแบบเก่งปี สองปี แล้วจู่ๆออกทะเลยาว ในความคิดผม ย้ำนะว่าความคิดผม ผมว่าสาเหตุหลักๆคงมาจาก
1.การเล่น “มิติเดียว” คือขึ้นมายังไง ก็เล่นแบบนั้น โอเคแหละว่าแรกๆคู่แข่งยังไม่ได้ทำการบ้าน มันทำให้การเล่นของดาวรุ่ง ทำอะไร ก็ไม่มีใครคาดคิดไว้ จนกระทั่งคู่แข่งเริ่มจับทางได้ เริ่มมีแผนรับมือ กลายเป็นดาวรุ่งยิ่งเล่น ยิ่งฝืน เพราะเคยทำได้ มันต้องได้อีกสิ จนลืมไปว่าเขาเตรียมรับมือไว้หมดแล้ว แต่สิ่งที่ดันเปลี่ยนคือ เล่นเพื่อทีม กลายเป็นเล่นเพื่อตัวเองซะงั้น มันก็จะไปตรงกับข้อ 2
2.พลังอวย สื่ออังกฤษ อวยเสียคนมาก แล้วคงเพราะยุคหลัง แมนยูไม่มีคนเบรคดาวรุ่ง มันทำให้ดาวรุ่งแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว อารมณ์ตูข้าต้องทำทุกอย่าง ข้าคือยอดดาวรุ่ง ใครก็คงหยุดไม่อยู่ นำพามาซึ่งการตะบี้ตะบันเลี้ยง ก้มหน้าก้มตาเล่นคนเดียว จนสุดท้าย พัง
3.อีโก้สูงปรี๊ด อันนี้ผมรู้สึกได้จากนักเตะที่พัฒนาจากเยาวชน ขึ้นมาในทีมชุดใหญ่ ชัดๆเลยคือ ลินกาด แรชฟอร์ด เปเรร่า ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน ขอเปรียบเทียบเป็นความรู้สึก เช่น ในสมัยก่อน เวลาดู จะรู้สึกได้ว่า “เห้ย ตูนักเตะแมนยูนะ วันนี้ตูจะมาเอาแต้มมึง ตูจะยิงให้มากกว่าโดนยิง” แต่พอเห็นยุคนี้คือ “เห้ย ตูนักเตะแมนยู ทีมตูทีมใหญ่ ตูเจ๋งกว่ามึงร้อยเท่า” อ่านดูอาจจะคล้าย แต่มุมมองมันต่างนะ
ก็ยังไงทั้งหมดที่พูดมา ผมคิดว่ามันแค่เป็นความรู้สึกส่วนตัว เลยเอามาแชร์เฉยๆ ส่วนตัวก็ยังคงเอาใจเชียร์ทีมเหมือนเดิม คงอย่างที่บางท่านบอก ใครจะเป็นโค้ช ใครจะเป็นนักเตะ ก็คงเชียร์และให้กำลังใจต่อไป
แก้ไขล่าสุดโดย AnGYoOnSHi เมื่อ Sun Sep 15, 2019 08:45, ทั้งหมด 2 ครั้ง
โหวตเป็นกระทู้แนะนำ