ยาวหน่อยนะครับ ของผมตอนเรียนจบ เริ่มทำงานใหม่ๆ ไฟแรงมาก อยากก้าวหน้า อยากเก่ง อยากพิสูจน์ตัวเอง มีทักษะความสามารถอะไรงัดออกมาโชว์หมด ให้ทำอะไรก็ทำหมด คือเต็มที่กับงานสุดชีวิต เสาร์ทิตย์ว่างๆ ยังเอางานมาคิดมาทำต่อ

แต่พอทำไปเรื่อยๆ เงินเดือนไม่ขึ้น เพื่อนฝูงรอบตัว แม้แต่รุ่นน้องได้โปรโมต เงินเดือนขึ้น แต่ของเราไม่ จนถึงจุดนึง พอยิ่งทำเป็นเยอะ ยิ่งได้ทำเยอะ แต่ความก้าวหน้าไม่มาด้วย เพื่อนร่วมงานแย่ โดนแย่งผลงาน องค์กรเอาเปรียบ พนง. สุดท้ายหางานใหม่ครับ

ที่แรกผมได้เรียนรู้ว่า ความสามารถและผลงานอย่างเดียว ไม่ได้การันตีความก้าวหน้า มันมีปัจจัยอื่นอีกเยอะ และการอยู่ผิดที่ ขยัน 10 ปีก็ไม่เจริญ (เค้าพยามยื้อด้วยการขึ้นเงินเดือนให้นะ แต่ผมไม่เอาด้วย)

ที่ต่อมา เนื้องานดี หัวหน้าดีมาก ทำงานสบายใจ ได้พัฒนาตัวเองในด้านใหม่ๆ แต่!! บริษัทขาดทุนครับ แผนกถูกยุบ ผมโดนเลย์ออฟ ตอนนั้นคิดแล้วว่า เราพึ่งงานประจำอย่างเดียวไม่ได้ละ และอนาคตมีแต่ความไม่แน่นอนเต็มไปหมด ต้องมีแผนรองรับดีๆ ถ้าต้องล้มก็ต้องมีฟูกรองรับ

ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้ไม่สนใจความก้าวหน้า ตำแหน่ง หัวโขน การนับหน้าถือตา หรือโหยหาความสำเร็จใดๆ จากงานประจำทั้งสิ้นแล้วครับ ขอแค่พอมีรายได้พอเลี้ยงตัว และไม่เหนื่อยเกินไป ทำงานตามหน้าที่ ไม่โชว์ออฟจนตัวเองต้องลำบาก มองการทำงาน = การหาเงินเลี้ยงชีพ เท่านั้นจริงๆ

ตอนนี้ไม่หวังพึ่งงานประจำอย่างเดียวละ เอาเวลาและความสามารถที่พอมี ไปหารายได้ให้มีหลายทาง วางแผนชีวิตและการเงินให้ชัดเจนขึ้น เอาเงินไปลงทุน ให้เงินมันต่อเงิน แล้วก็ให้เวลากับกิจกรรม/งานอดิเรกที่ชอบจะดีกว่า

เป้าหมายสูงสุดของผมคือ อยากเกษียณจากงานประจำ ตอนอายุ 45 อยากอยู่บ้าน ปลูกผัก เลี้ยงหมา ใช้ชีวิตธรรมดาบ้านๆ ทำงานอดิเรกที่เรามีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วครับ

ประสบการณ์ทำงานผม2ปี

แต่โชคดีที่ได้เจอพี่ทำงานที่ดี เค้าสอนว่า
"อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร"

การเปรียบเทียบมันไม่สิ้นสุดหรอกครับ เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เราความโฟกัสที่ความสุขในการใช้ชีวิตมากกว่าทรัพย์สินในมุมของผม

พ่อผมทำธุรกิจเอง ถ้าเทียบกับเพื่อนร่วมรุ่นคือไปไกลแล้ว
แต่เค้าสอนว่า พ่อก็มีความสุขมากกว่า มีเวลาให้ครอบครัวมากกว่า ถึงแม้ในด้านการงานจะไม่ประสบความสำเร็จเท่าเพื่อน แต่สามารถให้เวลาลูก อยู่ดูการเติบโตของลูกได้

มันขึ้นอยู่กับว่าเป้าหมายของคุณคืออะไรครับ ถ้าเป้าหมายคือความสำเร็จ ยังไงก็ต้องเปลี่ยนตามโลกและองค์กร

แต่ถ้าเป้าหมายคือความสุขในชีวิต ผมว่าเราจะมีที่ยึดและเข้าใจว่าชีวิตเราต้องการอะไร พอใจในสิ่งที่เรามี แบบนี้เราจะไม่ไหลโลกและมีความสุขกว่าชีวิตแบบอื่นครับ

มันขึ้นอยู่กับองค์การ และบริษัทด้วยหรือเปล่าครับ

สำหรับผม ผมเต็มที่กับทุกๆงาน ความเชื่อคือถ้าทำได้ มีผลงาน เงินก็จะมาหาเอง ก็ถูกที่บางทีบ. มักมองข้ามหัวหรือบางสิ่งบางอย่างไม่เป็นอย่างหวัง แต่ Passion และความพยายามผมไม่ได้ลดตามนะ อาจจะมีบ้างที่ไม่ได้ปล่อยหมดแม็กหรือเตะถ่วงบางโปรเจค หรือกั๊ก Framework ใหญ่ๆ แต่ก็จะทำให้ดีที่สุด ผิดพลาดน้อยที่สุดในทุกๆ Element

ส่วนตัวไม่เคยเชื่อว่าทำงานบ. เป็นลูกจ้างประจำจะดีเพราะทำส่วนตัวมาหลายอย่าง เห็นเงิน Netๆ เหนื่อยมากทำมากได้มาก แต่ถ้าสภาพตลาดหรือเศรษฐกิจไม่ดี ก็จำเป็นต้องยอมรับความเสี่ยงเอง แต่ผมยังเชื่อลึกๆว่าถ้าคุณทำดี ทำได้ และอยู่ที่สถานที่ที่ถูก Income ก็จะเข้ามาหาคุณเอง

ถ้าหากคิดว่าสิ่งที่ทำออกมาได้มันเกินกว่าที่เงินเดือนที่เราได้รับ เราสามารถคุย บอก ขอ หรือแสดงเหตุผลได้ว่าทำไมเราต้องการได้เงินเพิ่ม ให้บอกเหตุผล ความรับผิดชอบ และผลงานที่ผ่านๆมา หรือจะเปรียบเทียบกับ Offer ของที่อื่นก็ได้ (หากไปสัมภาษณ์ที่อื่นมา)

สุดท้ายนี้ ใช่ครับ เปลี่ยนไปเยอะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ถึงขนาด Burn Out หรือหมด Passion ยังพอ Generate หรือ ให้ Direction แหวกๆแปลกๆแต่ได้ผลได้บ้าง

ปล. ตอนนี้เป็นฟรีแลนซ์ครับ แต่ที่มาถึงจุดนี้ได้ มีลูกค้าได้ก็เพราะเต็มที่ในทุกๆเรื่องตอนทำงานประจำครับ เป็นฟรีแลนซ์ก็เหนื่อยเหมือนกัน Tentative น้ำบาน เรื่องภาษีที่รัฐชุดนี้เก็บเก่งตามเก่งแทรคเก่งเหลือเกินก็เป็นปห. ด้วยเหมือนกัน

อาจจะเรียกว่า "ธรรมชาติคัดสรรค์" ก็คงได้ครับ คนเก่งทะลุบ้องก็จะเติบโตได้ดี แต่เก่งกลางๆจนถึงพวกเก่งน้อยมันต้องอยู่ในวัฎจักรและสิ่งที่เรียกว่าระบบ

เด็กวัยรุ่นจบใหม่ไฟแรง ไอเดียวเต็มหัว มองดูคนรุ่นเก่าในที่ทำงาน ทำไมมันทำงานเช้าชามเย็นชามกันแบบนี้นะ ไม่ทุ่มเทไม่รักทีทำงานกันเลย อุปกรณ์ที่ต้องใช้ก็ไม่ลงทุน รอเบิกอย่างเดียว เงินเดือนก็มีทำไมไม่ซื้อวะ รอเบิกกว่าจะได้งานก็ไม่เดินพอดี

เด็กใหม่บางครั้งทำผลงานออกมาแล้วได้รับคำชื่นชม พอหลายครั้งเขาก็เข้าใจว่าตนเองเก่งและไม่ค่อยยอมรับฟังคนอื่นโดยไม่รู้ตัว คิดว่าตัวเองแน่

ยิ่งถ้าโดนท้าทายด้วยงานชิ้นใหม่ จะยิ่งพยายามทำให้ดีที่สุด เหนื่อยก็ยอม วิธีการยากก็เอา เพื่อให้คนรอบข้างเห็นว่าตัวเองเจ๋งแค่ไหน โดยหารู้ไม่ว่า งานชิ้นนั้นมันแทบไม่ได้มีความสำคัญอะไร ทำออกมาดีเลิศหรูแต่มันก็เป็นแค่งานประกอบที่รุ่นพี่ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะต้องดี สั่งไปงั้นๆแหละ และถึงงานมันดีก็ไม่ได้เอาไปใช้อะไรนัก

ความภูมิใจของผลงานกลับถุกมองข้ามไปเฉยๆ ไม่สมกับที่ลงแรงไปสักนิดและแทบไม่มีใครออกปากชื่นชมทั้งที่มันเจ๋ง แต่เพราะมันไม่ได้เอาไปใช้มากกว่า กลบส่วนดีของงานไปหมด ซ้ำยังมีคนแอบหัวเราะคิกคัก เฮ้ยดูมันทำดิ โคตรลงทุนเลย มันทำมาทำไมวะ !!!

โดนดอกนี้เข้าไปทำให้ต้องกลับมาคิดทบทวน นานๆไปและหลายๆครั้งเข้าก็จะพบว่า วิธีการรับมือเป็นยังไง ทางสายกลางดียังไง โชว์เด่นแล้วเป็นยังไง เหนื่อยฟรีคืออะไร

และลงท้ายเมื่ออายุมากขึ้นก็จะถูกระบบกลืนกินไปหมดสิ้น จนกลายร่างเป็นคนรุ่นเก่าที่เช้าชามเย็นชามตามรุ่นพี่ไปอีกคน และคอยหัวเราะหึๆเมื่อมีเด็กใหม่ไฟแรงเข้ามา

ผมก็คล้ายๆท่านครับ​ ทำเต็มที่ทุกงาน​ กลับบ้านก็เครียดอีก​ พอมองไปที่เพื่อนก็อดเจ็บใจไม่ได้​ เราแบกหลายสิ่งมากกว่าแต่เงินเดือนสู้ไม่ได้​ มันเป็นเรื่องจริงครับขยันผิดที่ก็ไม่รวย​ เรื่องแบบนี้ต้องเก่ง​ + เฮง​ แม้ผมจะพยายามย้ายงานเพื่อ​ up เงินเดือนแล้วก็ตามแต่ก็รู้สึกเฟลอยู่ดี​ บางคนสัมภาษณ์งานที่ใหม่ที่เดียว​กลับได้งานดีเลย​ แต่ผมก็ยังลุยงานเต็มที่อยู่นะ​ จนวันนี้โอเคผู้จัดการสัญญาจะปรับเงินตำแหน่งขึ้นให้ปีหน้า​ รายรับก็น่าจะได้ราวๆ​ 50k​ ต่อเดือนรวมโบนัส​ แต่ว่ามันก็สายไปเสียแล้ว​ ผมทำงานหนักจนเริ่มรู้ว่าสุขภาพตัวเองไม่ดีเหมือนเดิมแล้ว​ และคิดต่อไปว่าถ้าเรายังทำตรงนี้อีก​ 20​ ปี​ เราจะอยู่จนได้ใช้เงินมั้ย​ กับ​ สุขภาพเราจะแย่ไปถึงขั้นไหน​ ธุรกิจ​ที่ถูก​ disrupt มากมายในปัจจุบัน​ ไม่มีอะไรค้ำฟ้า​ แม้ปัจจุบันผมจะอยู่ในบริษัทคนไทยที่เป็นยักษ์ใหญ่ของประเทศก็เถอะ​ แล้วก็วันนี้ผมประเมินแล้วจากสุขภาพกายและจิตของตัวเอง​ เลยต้องขอเลือกความสุขส่วนตัวระยะยาว​ ยอมถอยหลังมาหน่อย​ มารับเงินเดือนน้อยลง​ 20-30% จากปัจจุบัน​ ใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะไปถึงเป้า​ 50k โดยเข้าหน่วยงานที่มั่นคงกว่าเดิม​ งานเครียดน้อยลง​ เพื่อตอบโจทย์ชีวิตในระยะยาว​ ไม่ต้องห่วงชีวิตหลังเกษียณ​ ไม่เคยคิดเลยว่าความคิดตัวเองจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ตั้งแต่สมัยจบทำงานใหม่ๆ​ เวลา​ 8​ ปีเท่านั้นเอง หวังว่าคราวนี้โชคจะเข้าข้างผมบ้าง​ และหวังอีกว่าผมจะเลือกถูกต้องนะกับวัยย่าง​ 32​

สุดท้ายไม่ว่ามีเป้าหมายหรือต้องเจออะไร ผมเชื่อว่า "ความสุข" ก็เป็นตัวชี้วัดที่ทรงพลังจริงๆ ครับพี่ ความคิดผมตอนนี้คือพยามบาลานซ์ระหว่างเงินกับความสุขครับ ถ้าตำแหน่งขึ้น หรือเงินมากก็จริง แต่ความสุขดิ่งฮวบ ก็คงไม่เอาฮะ ยอมเอาเงินน้อยกว่าหน่อย ในระดับที่ไม่ถึงกับขัดสนหรือไม่พอใช้ แต่มีความสุขสบายมจมากกว่า เป็นผมก็เลือกเวย์นี้นะ

* ผมว่าคนเรามีศักยภาพเพียงพอที่จะโชว์ความสามารถนั้นๆ ออกมาได้นะ


แต่นั่นละ ส่วนใหญ่เลยพอทำอะไรได้มากๆ ทำอะไรได้เป็น ทุกสิ่งทุกอย่างมันมักจะไปรวมที่คนๆ นั้นคนเดียว ซึ่งผมว่ามันเป็นข้อเสียมากๆ เลยนะ


แล้วผมว่าทุกที่ทำงานแม่งเป็นแบบนี้แทบหมดเลยอะ ไม่รู้ใครทำงานต่างประเทศมีแนวๆ นี้บ้างไหม


ที่แบบไอ้นี่ทำเป็นทุกอย่าง แม่งก็ไปให้ไอ้นี่ทำคนเดียวเงี้ย บั่นทอนจิตใจนะแบบเนี้ย

ทำงานมา 10 ปี ย้ายมา 3 บริษัท ไฟยังมีเสมอ อยากพักบ้าง เหนื่อยบ้าง ธรรมดา !! ถ้าเบื่อมากก็ลงเรียนต่อ ถ้าพอมีเวลาว่างก็ทำงานอาสา พวกสมาคม ชมรม เกี่ยวกับวิชาชีพ ...ชีวิตมันสั้น ผมพยายามคิดแบบนี้เสมอครับ พรุ่งนี้ หรืออีกไม่กี่ปี อาจไม่มียูธนี้มาเม้นแล้วก็ได้ ...แค่คิดว่าชีวิตมันสั้น เราอาจอายุไม่ยืนยาว 60 ปีก็ได้ ผมว่าทุกคนกล้าย้ายบริษัท กล้าเปลี่ยนงานมากขึ้น และจะทำงานนั้นๆได้ดีขึ้น บ้างานขึ้น สนุกกับงานขึ้น ลองดูครับ^^

คิดถึงพ่อครับ เมื่อก่อนบ้านผมพ่อเปิดอู่รถยนต์ในตลาด เหมือนพ่อผมโฮมซิกมั้ง

แกเลยตัดสินใจเซ้งแล้วกลับมาทำสวนอยู่บ้าน พอดีปู่ก็สร้างทิ้งไว้ให้แล้วด้วย

มาถึงรุ่นผม ผมเรียน กจก.ภัยพิบัติ มา แต่ดันมาทำงานในโรงแปรรูปไม้ ?

ส่วนตัวถือว่าล้มเหลวในเป้าหมายที่วางไว้ตอน ปี 2 นะ แต่ถือว่าโชคดีที่ได้ทำงานที่นี่

ปัจจุบัน ผมยังเลือกไม่ถูก ออกงาน กลับไปทำสวนกับพ่อ หรือ หาอย่างอื่นทำ

ผมบอกก่อนนะครับ เพื่อนผมคนนึง จบ ม.6 ไม่เรียนต่อ แต่ไปทำสวนทถเรียนต่อจากพ่อเลย

ผมประมาณการณ์คร่าวๆ รายได้ ไม่หักต้นทุน ผมคิดว่า 8 ปีที่ผ่านมา มันคงมีเงินเก็บ ไม่ต่ำกว่า 12 M

ตรงนี้แหละที่ผมถึงกับเสีย 0 ไปพักนึง ตูเรียนจบได้ ป.ตรี มา แต่กว่าจะสตาร์ททำงาน เพื่อนมันก็รวยไปแล้ว

พอดีบ้านผมก็มีสวนทุเรียนแบบบ้านมันนั่นแหละ เพียงแต่ พ่อผมทำอยู่คนเดียวไง ผมเรียนหนังสือ ไม่ได้ช่วยพ่อเลย

ปล. 8 ปี อีกคนวุฒิ ม.6 อีกคนวุฒิ ป.ตรี แต่เงินเก็บจากการหามาเอง ห่างกันราวๆ 80 % ได้มั้ง นี้แหละสัจธรรม

อย่าคิดแบบนั้นเลยท่าน คหสต. คุณค่าของชีวิตมันไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินอย่างเดียวหรอกครับ
ช่วงที่ท่านเรียนท่านก็ได้พบเจอประสบการณ์ที่ท่านจะมีได้ในช่วงเวลานี้เท่านั้น ตอนเรียนเท่านั้น สิ่งนี้แหละที่เงินซื้อไม่ได้
เงินมันซื้อคุณค่าของช่วงเวลา และความหมายของประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ครับ

อะไรเกิดขึ้นแล้วมันดีเสมอครับ

จะใช้เงินทีคิดแล้วคิดอีก อาจจะเพราะไม่ได้ทำอาชีพสบายเหมือนคนอื่นมั้งครับ ไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นอีก

คือผมซื้อไรดูที่ความคุ้มค่าก่อน ถ้าสินค้าใช้งานได้ดี จำเป็นและไม่แพงเกิน ก็จะซื้อ แต่ถ้าฟุ่มเฟือยนี้ผมไม่ซื้อเลยจริงๆ

ส่วนเรื่องการทำงานในองค์กร ผมเลิกแล้วครับ ผมไม่มีความเชื่อมั่นว่าถึงเก่งยังไงเราก็จะก้าวหน้า เคยคิดแต่พอทำงานความคิดมันเปลี่ยนไป คนจะก้าวหน้าในองค์กรต้องเป็นคน show off หน่อยๆ คือเวลาทำอะไรต้องมีวาทะศิลป์ในการพูดประมาณว่ามีผลงานต้องให้บอสรู้ คือมันเป็นแบบนี้จริงๆ ไอ้พวกก้มหน้าทำงานงกๆ นอกจากงานจะชุมกว่าคนอื่น คนอื่นเชาไม่มารู้ด้วยหรอกว่าทำอะไร ยิ่งทำงานกับผญ. มันนึกว่าเราไม่ทำไร นึกว่าเราช้า มันเป็นแบบนี้ครับ ผมถึงออกมา

ผมทงานที่โรงงานแถวระยอง สักพัก เงินเดือนขึ้นปีละ1พัน โบนัส5-6.5 แล้วแต่ปี

2ปีแรกที่เริ่มทำ ผมทุ่มเทกับงานมาก ปีใหม่ สงกรานต์ไม่เคยหยุด OT ยาว ๆไป ผลงานโดดเด่นชัดเจน แต่ไม่เคยได้โปรโมท ไม่เคยไปโอกาสไปหาความรู้ที่ ตปท. เหมือนคนอื่นมั่ง

ตอนนี้ก็เลยเก็บเงินให้ครบตามจำนวน แล้วจะกลับบ้าน ตจว. ผมหมดความอดทนกับชีวิตความเป็นอยู่แบบนี้แล้ว

คิดว่ากลับไปแล้วคงรอด แม้อาจจะไม่ได้สบายแบบมีเงินเดือนทุกเดือน แต่ก็คิดว่า สามารถอยู่ได้

เก็บเงินรอวันปลดแอกตัวเองเหมือนกันครับ มันไม่สนุกเหมือนเดิมแล้ว

สู้ ๆครับ