เวลาผมไปเจอยายแก่ๆลุงแก่ๆ ต้องใช้ชีวิตด้วยความลำบากแล้ว
ความรู้สึกผมจะหดหู่ จะdown ง่ายมาก นี่ผมผิดปกติรึป่าว

เช่นเมื่อกี๊ เห็นยายแก่ๆ ต้องเดิน(เท้า)ขายพวงมาลัยพวงละ10บาท
แล้วเห็นแกเดินอยู่นานมากและไกลมาก ผมเห็นแล้วสงสารและหดหู่มาก

เมื่ิก่อนเคยคิดนะ ว่าลูกหลานเลี้ยงยังไง

ปล่อยออกมาลำพังได้ไง

แต่ตอนนี้รู้ละ ความดื้อของคนแก่อะไรก็หยุดไม่ได้

ผมก็เป็นครับ จะหดหู่ลง แต่เคยไปอ่านเจอ เรื่องกรรมใครกรรมมันก็พอทำใจได้หน่อยครับ

เมื่ิก่อนเคยคิดนะ ว่าลูกหลานเลี้ยงยังไง

ปล่อยออกมาลำพังได้ไง

แต่ตอนนี้รู้ละ ความดื้อของคนแก่อะไรก็หยุดไม่ได้

เป็นเหมือนกันเลยครับ สมัยยังเรียนอยู่นะครับ พอตั้งแต่ทำงานเวลาผมเห็นภาพแบบนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจในการทำงาน และยิ้มได้เหมือนกับว่า ลุงๆป้าๆเขายังสู้ชีวิตเลย เราก็จะท้อไม่ได้

ผมเจอประจำเลยยายแก่ๆเลย น่าจะ 80ปลายๆ ขี่ซาเล้งเก็บขยะ/ขายของเก่า ผ่านหน้าร้านผมประจำช่วงสายๆ

อุดหนุนทองม้วนป้าประจำ

ผมหดหู่มาก วันหนึ่งผมไปกินข้าวแล้วำลังกลับที่ทำงาน

มีวันหนึ่งมีลุงแก่ๆคนหนึ่งอายุ 65 ปี ใส่เสื้อสีเหลืองเดินเข้ามาหาผม
ถามผมว่ามีงานอะไรให้ลุงทำไหม ลุงนั่งรถไฟมาจากนครสวรรค์ เดินจากกระทรวงแรงงานมา
สมัครเป็นคนขับรถ งานก็ไม่มี ลุงไม่มีตังแม้กระทั้งกลับไปขึ้นรถไฟที่สถานีถึงนครสวรรค์อีก
ลุงบอกหางานมาทั้งวัน ข้าวก็ไม่ได้กิน ของานอะไรก็ได้ที่มีข้าวให้ลุงกินวันนี้ก่อน
ในตัวลุงมีกระเป๋าสะพายหนึ่งใบในนั้นมี สำเนาทะเบียนบ้าน แค่นั้น


ผมบอกลุงว่าผมไม่มีงานให้ลุงทำ


ในขณะที่ผมคุยกับลุงพี่ที่ทำงานเอาเงินมาจ่ายค่าข้าวผมเป็นพันบาท


ผมหดหู่สุดๆของวันนั้นผมกลับมาคิดทั้งวันทั้งคืน
ในขณะที่ผมมีเงินกินข้าวมื้อละเป็นพัน แต่กับอีกคนไม่มีงานและไม่มีเงินจะกินข้าว


ผมไม่ได้มีหน้าที่ไม่ช่วยลุง แต่ผมเศร้าใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้


ผมตั้งใจว่าถ้าวันหนึ่งผมเป็นนายกรัญมนตรี
ผมจะออกนโยบาย พนักงานคนแก่
บริษัทท้องถิ่นใดๆ ที่รับคนแก่เข้าทำงาน รายวันรายเดือน จะได้ล่วนลดภาษี
และอนุญาติให้ทำประกังสังคมได้

เป็นบ้างครับ แต่ผมคิดง่ายๆเขาไม่ได้ตังคงไม่ทำ นี่บางคนเจอบ่อยมาก ทำทุกวันแสดงว่ามีตังนี่

มีคุณยายคนนึงผมเจอแกขายลูกอม ของจุกจิกที่ร้านหมูกระทะร้านประจำผม แกจะเดินมาตามโต๊ะเลย
ยืนของให้ใครซื้อก็ซื้อแกจะตื้อซักพัก ผมเจอตั้งแต่เรียนม.ปลายจนตอนนี้ 8ปีละครับยังเจอแกเหมือนเดิม ...

ถ้าขายของก็จะช่วยอุดหนุนครับ ถ้าเดินมาขอเงินเฉยๆไม่ให้ครับ

อนาคตผมแก่ไปคงเป็นยังงั้นเหมือนกัน
ทำงานยันแก่ตาย เจ็บป่วยคงให้พยาบาลดูแลอย่างเดียว ลูกหลานคงทำงานไกลบ้านไม่มาดูแลแน่ ๆ
แถวบ้านผมก็มีตายายอายุ 70 กว่า ขายข้าวมันไก่อยู่ 2 คนทุกวัน

เวลาเจอคนแก่ๆขายของอะไรแบบนี้ผมนึกถึงลูกหลานก่อนเลย
แต่พอมาเจอกับตัวแล้วก็อดขำไม่ได้ย่ากับยายผมนี่อย่างดื้อ
อายุ 80กว่าๆกันทั้งคู่แล้วแต่ชอบหาอะไรทำอยู่ตลอด
ย่าปลูกผัก กำดอกไม้ขายห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังแกบอกอยู่เฉยๆเฉาตายพอดี
นี่ทำแปลงผักจนล้มหมอนนอนเสื่อไปยังไม่เข็ดเลยหายก็มาทำต่อ

ยายนี่แสบจัดๆเลยแต่ก่อนแกสานทางมะพร้าวเป็นไม้กวาดขายเดี๋ยวนี้ทางมะพร้าวหายากแกบอกเดี๋ยวออกไปหาเองก็ได้ลำบากลุงผมต้องไปหาทางมะพร้าวมาให้แกสานแก้เบื่ออีก
ลูกดื้อลูกตื้อคนแก่นี่เหมือนเด็กมากครับ

ผม 40 กว่าแล้ว ลูกก็ไม่มี ช่วงนี้วิ่งวัน เว้น วัน
เพราะกลัวแก่มาไม่มีใครดูแล ต้องดูแลตัวเองตอนแก่ให้ได้

ผมก็เป็นนะ จิตตกเลย ถ้าดูแล้วไม่ลำบากกว่าแรงก็ช่วยพอที่ตัวเองจะได้ อุดหนุนอะไรก็ว่าไปครับ บางทีตอนนั้นก็ไม่ได้พกเงิน แต่ตัดสินใจอุดหนุนเขาไป คนเราเกิดมาต้นทุนชีวิตไม่เท่ากันจริงๆ คนรวยก็รวยล้นฟ้า คนจนก็จน ไม่มีอะไรจะกิน กว่าจะผ่านแต่ละวันได้ คิดนะว่านี่เรายังโชคดีที่มีข้าวกิน มีบ้านให้อยู่ มีงานให้ทำในช่วงนี้ วันนึงแก่ตัวมาจะทำไง ลูกหลานถ้ามีก็จะหวังพึ่งจะยาก ให้เอาตัวเขารอดก่อนก็พอ ....ถ้าเจอคนแก่ขายอะไรก็ซื้อ เจอเด็กขายพวงมาลัยก็ซื้อ ข้างนอกแดดมันร้อน ควันรถอีก มายืนไหว้ๆข้างรถงี้ แต่เอาจริงๆแอบกลัวบ้างแว้ปนึง เกิดเป็นมิจฉาชีพ ให้แฟนเปิดกระจกเอาเงินซื้อแล้วงานเข้าทำไงเนี่ย ก็ได้แต่หวังว่าเราคิดดี จะเจอคนคิดดี

เจอเคสนึง รู้แหล่ะว่าน่าจะโดนหลอก ตอนนั้นเดินออกมาจากเซเว่นซื้อของพะรุงพะรัง ก็เจอคนมีอายุหน่อยแต่งตัวมอซอๆ สะพายกระเป๋าเก่าๆ เดินมาขอเงิน 20 บาท คงเห็นว่าเราหน้าตามึนๆ คงของ่ายมั้ง บอกจะขึ้นรถกลับบ้าน ก็ตกใจดิ คนมีตั้งเยอะไม่ขอ มาขอเราทำไม ก็เดินหนีขึ้นรถไปเลย ระหว่างนั้นตอนขับรถจิตตกนะ แบบคิดตลอดเวลาเลยว่า ถ้าเขาไม่มีเงินจริงๆ แล้วเดือดร้อนลำบาก เพียงแค่จะขึ้นกลับบ้าน เงินแค่ 20 บาท ทำไมไม่ช่วยว้าาา แล้วเดินมาจากไหน จะกลับบ้านแถวไหนนิ คือในสมองตอนนั้นคิดตลอด ไม่โอเคเลย ก็กลับรถวนกลับไปตามหา มองข้างทางตลอด ซ้าย-ขวา ก็ไม่เจอในละแวกนั้นแล้ว หรือเขาขอเงินคนอื่นได้ละขึ้นรถกลับบ้านไปละ ก็ให้ชั่งใจว่าทำไงต่อดี ขับไปเรื่อยๆ มาไกลพอควร ก็วนจะกลับแล้ว เพราะไร้จุดหมายมาก ทางแยกเยอะจริงๆ ระหว่างนั้นตอนกลับก็เห็นเขาเดินแบบเหมือนจะหมดแรงนะ ก็เลยจอดรถข้างทางแล้ววิ่งไป เอาน้ำขวดที่แถมจากเติมน้ำมันลงไปด้วย ก็ถามว่าจำได้มั้ยเมื่อกี้ที่เจอหน้าเซเว่น ขอเงิน 20 บาท เขาก็ผงกหัว ทำหน้างงๆอยู่ ก็บอกว่าเมื่อกี้ตกใจอยู่ ประกอบกับเงินอยู่ในรถว่าจะเอามาให้แต่ไม่เจอละ ก็ขับรถวนมาตามหาเนี่ยล่ะ ก็ยังเจออยู่เนอะ ถามไถ่ว่าจะเอาเงินขึ้นรถกลับบ้านแถวไหนยังไง เขาก็บอกทางมา อืม ก็ 20 บาทตามราคาประเมินได้อยู่ ก็ให้ไป 50 กับน้ำอีกขวดนึง เผื่อเดินมาเยอะละหิวน้ำ เขาก็ไหว้ขอบคุณ ละก็เดินออกไป ข้ามแยกก็มองหารถขึ้นนะ จากนั้นมาผมไม่รู้แล้วล่ะว่าจะโดนหลอกหรือจะอะไร คิดแค่ว่าสบายใจไปเปราะนึง จะได้ไม่ต้องมีอะไรมาค้างคาใจตัวเอง ไม่งั้นเรื่องนี้มันคงกวนใจผมแน่ๆ

ในตลาดจังหวัดผม มีทั้งคนแก่ ทั้งคนไม่มีบ้านอยู่ มาขายของ มารับจ้างถือของ เข็นของก็มี มุมมองน่าสงสารก็ใช่ครับ แต่พอถามแม่ผมที่ขายของแล้ว บางคนชอบมาขายของนะ เหมือนมีเพื่อนที่นั่น อยู่บ้านก็เหงา แม่ผมก็ชอบไปเพราะแบบนี้แระ

แต่มีลุงคนนึงผมค่อนข้างสงสารเหมือนกัน 2-3 ปีก่อน ผมไปตลาดตอนเช้าจะเจอลุงปั่น 3 ล้อถีบสมัยโบราณเลย เอาของจากตลาดไปส่งตามที่ต่างๆแล้วแต่เค้าจะจ้าง ประมาณตี 3 มั้งผมเจอบ่อย มาระยะหลังแกเปลี่ยนเป็นสามล้อจักรยานมาปั่นส่งของ ก็ยังมีคนใช้บริการอยู่บ้างนะ จนมาปีนี้ผมไม่ค่อยเจอแกแล้ว ก็หวังว่าลุงแกจะมีชีวิตที่ดีขึ้นนะ

ถ้าเดินมาจากกระทรวงแรงงาน น่าจะไปขอขึ้นทะเบียนที่กรมการจัดหางาน (ถ้าลุงแกไปขึ้นทะเบียนไว้นะ) หลังจากขึ้นทะเบียนไว้ ทางกรมการจัดหางานจะนำรายชื่อเข้าระบบ คิดว่าเดี๋ยวคงมีบริษัทติดต่อไป สบายใจได้ครับ คนขับรถยังเป็นที่ต้องการระดับนึง พอๆกับงานคนทำความสะอาด

เพื่อนผมทำกระทรวงแรงงานแหละครับเลยพอทราบ มีบริษัทที่ขึ้นทะเบียนหาคนมาทำงานเยอะแยะ หาปัจจุบันบางตำแหน่งยังไม่ได้เลย (ส่วนมากเป็นอาชีพที่คนไทยไม่อยากทำ)

สรุปแล้ววันนั้นได้ให้เงินลุงแกกลับบ้านไหมครับ

ปล.ฟังเรื่องที่ท่านเล่ามารู้สึกละอายเลย ผมใช้เงินค่อนข้างจะฟุ่มเฟือย