ช่วงนี้เรื่องนโยบายการเมืองกำลังเป็นประเด็น ผมเลยขอมาแชร์สิ่งที่ผมพอรู้และเคยเกี่ยวข้องมาบ้างอย่างพวกนโยบายทางสินค้าเกษตร

สินค้าเกษตรของไทยที่สำคัญมี ข้าว มัน ยาง และปาล์ม ผมเคย/ทำงานอยู่ในวงการสินค้าพวกนี้ทั้งหมด มากน้อยต่างกันไป

ประสบการณ์พอมี แต่คงไม่ถึงขั้นกูรู มาคุยกันวันนี้เอาเฉพาะที่ผมได้เข้าไปทำจริงๆเท่านั้น ไม่เอาพวกเขาเล่าว่า พี่บอกน้องพูด ซึ่งมันอาจจะผิดก็ได้นะครับ ไม่ต้องเชื่อมาก แค่อยากเล่าสนุกๆละกัน

1. MOU: ผมเรียกว่าสัญญาเอาหน้า โดยมากแล้ว รัฐจะมาขอให้สมาคม/ผู้ส่งออกเจ้าใหญ่ๆทำให้ ติดต่อลูกค้าเซ็นต์สัญญาจะซื้อจะขายกัน แต่ในความเป็นจริง มันอาจจะซื้อขายกันไม่ได้ก็เป็นได้ ข้อดีคือมันเรียกความเชื่อมั่น ส่วนข้อเสียคือกินงบหลวงค่าเดินทาง

2. ประกันราคา: อันนี้ทำโดยกำหนดขั้นต่ำราคาสินค้าเกษตรเอาไว้ เมื่อราคาต่ำเกินกำหนด รัฐจะจ่ายชดเชยส่วนต่างให้เกษตรกรโดยตรง โดยเกษตรกรต้องลงทะเบียนไว้และมีการกำหนดจำนวนไร่ที่รับชดเชยได้เอาไว้ ข้อดีคือ ช่วยเหลือเกษตรกร ส่วนข้อเสียคือ มันก็กินภาษีพวกเรา

3. รับจำนำ: คล้ายประกันราคา แต่ต่างกันที่รัฐเป็นคนรับซื้อเอาเองเลย ทำให้รัฐต้องมาเสี่ยงจากราคาที่จะขายออกในอนาคต และยังทำให้ตลาดส่งออกเสียหายด้วยเพราะความหละหลวมในการตรวจสอบคุณภาพของสินค้าเวลารับเข้าคลัง ทำให้เวลาขายออกราคามักจะต่ำกว่าตลาดจริงอยู่เสมอ และยังทำให้รัฐต้องมาเหนื่อยเพิ่มอีกตามด้านล่างเลย

4. ประมูล: พอมีรับจำนำก็ต้องมีขายออก รัฐก็จะทำการเปิดประมูลให้เอกชนเข้ามาซื้อ คนที่จะซื้อก็จะต้องวางประกัน ยื่นซอง เลือกคลังสินค้าที่จะประมูล โดยเราจะเลือกคลังจากผู้ผลิตที่ไว้ใจได้ ไม่งั้นอาจจะเจอยัดไส้ไม่ก็สต๊อกลมต้องไปเคลียร์นอกรอบอีก อีกทั้งประมูลยังมีการฮั้วระหว่างผู้ประมูลด้วยกันเอง (ได้ทุกคน) หรือจนท.รัฐกับผู้มีเส้นสายเองก็ได้ โดยในกรณีหลังส่วนใหญ่จะมีผู้ประมูลได้แค่ไม่กี่เจ้า

5. G2G: ต่อยอดจากการรับจำนำเหมือนประมูล แต่อันนี้คือสุดยอดปิดจุดอ่อนของการประมูลเลย สาเหตุเพราะเวลาจะฮั้วประมูล บางทีผู้ประมูลคุมราคาไม่ได้ทั้งหมด อีกทั้งไม่รู้เทรนด์ในอนาคตด้วย มีหลายๆครั้งที่ผู้ฮั้วประมูลต้องเป็นฝ่ายขาดทุนเอง เนื่องจากราคาตกต่ำผิดจากที่คาดการณ์เอาไว้ แถมยังต้องรีบขนสินค้าออกจากคลังภายในเวลาที่กำหนดด้วย

แต่ถ้าเป็น G2G (ปลอม) รัฐจะขายสินค้าให้เอกชนโดยตรง โดยมีผู้ฮั้วประมูลแปลงร่างเป็นนายหน้าแทน กำไรได้เท่าเดิม แต่ไม่ต้องไปถือสต๊อก ไม่ต้องเสี่ยงขาดทุน ขายให้เอกชนส่วนใครจะไปทำอะไรต่อ ไม่ต้องสนใจ ผมเคยเกือบต้องเข้าคุกเพราะกรณีนี้ ทางโรงงานแจ้งว่าถ้าอยากได้ของในคลังให้ติดต่อไปตรงกับนายหน้าคนนี้เลย แต่ผมฉุกคิดเพราะมันไร้ใบเสร็จ ผมเลยไม่เสี่ยง สรุปเลยรอด

ที่เอามาเล่าให้ฟังไม่ใช่จะบอกว่าใครดีไม่ดี เพียงแต่อยากให้รู้เท่าทันนโยบายต่างๆ เพราะสุดท้ายมันก็ภาษีเราทั้งนั้น ถ้านึกอะไรได้จะมาเพิ่มให้นะครับ ผมผ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ MOU มันก็เกิน 10 ปีได้ละ บางทีก็ผิดๆถูกๆไปบ้าง อ่านเป็นความรู้ละกันครับ

คือปัญหาเรื่องสินค้าเกษตรนี่ไม่จบจริงๆ

ผมอยากลองทำเองบ้าง
ที่ 10 ไร่ ปลูกข้าว ผักสวนครัว/organic ผลไม้เช่นมะม่วง
เลี้ยงไก่ไข่ ปลา
จ้างลุกจ้างต่างด้าว 2 คน เน้นกินกันเอง ถ้าเหลือค่อยขายน่าจะดี

ขอบคุณสำหรับความรู้ครับ

ผมไม่สนราคาข้าวละปีนี้ปลูกกินเองแค่ในครอบครัวคนนึงกินไม่เกิน 300 กิโลต่อปีหรอกทำแค่ปีละ 2 ใร่ก็พอกินในครอบครัวละเจอกิโลละ8บาทดีไม่ดีเจอโรงสีกดราคาอีกอยากเอาข้าวเปลือกไปหว่านคืนนามาก

ปีนี้หันไปลงกับการปลูกผักอินทรีย์แบบผสมผสานกินเองขายเองดีกว่า

คุณกับลูกจ้างกินกันเอง?

ไม่ได้หมายถึงผักนะ