อยากถามว่า คิดว่าชีวิตตอนเป็นพระ ถือว่าเป็นชีวิตที่สบาย หรือเป็นชีวิตที่ลำบากครับ

ความรู้สึกระหว่างอยู่แล้วมีความสุขดี อยากอยู่ต่ออีกนานๆ

กับอยู่แบบต้องทนอยู่อยากสึกเร็วๆ อันไหนมันมีมากกว่ากัน

อยู่ที่ความคิดเราตอนนั้นว่า อยากหนีจากทางโลกรึเปล่า ตอนผมบวชกึ่งๆโดนบังคับ ก็ไม่อยากบวชนาน เป็นพระอยู่ 18 วัน ตอนอยู่ก็สบายดีไม่ได้ลำบาก แต่ใจมันไม่ได้อยากอยู่แบบนี้ อยากใช้ชีวิตทางโลกมากกว่า

แต่ถ้าคนที่เบื่อชีวิตทางโลก อยากหนีปัญหา ไปบวชก็คงจะสบายใจกว่า ก็อยู่ได้นาน

เป็นพระไม่ง่ายเลยเพราะดันไปบวชวัดเคร่งแต่มันสบายใจกว่าเป็นคนธรรมดานะคือไม่ต้องคิดเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องในวัด ตอนผมบวชโดนงดทุกอย่าง มือถือห้ามใช้สมาร์ทโฟนต้องใช้แบบมีปุ่มกดธรรมดาไม่มีทีวี อยู่ในป่าตื่นตี3 นอน5ทุ่มอยู่อย่างงี้หลายเดือนเลยคือไปลองเป็นพระจริงๆอ่ะ

ปล พอได้บวชเพราะอยากลองเองแล้วเลยอยากบอกคนอื่นอ่ะว่าถ้าจะบวชเอาที่พร้อมจริงๆดีกว่าโดนบังคับหรือไม่เต็มใจบวชไปก็ไม่ได้อะไรหรอก

ตอนผมบวช เดือนนึง ผมว่ามันสบายนะ สงบด้วย แต่น่าเบื่อ

ตื่นตี 5 ออกบิณฑบาต กลับมาทำวัตรเช้า สักพักฉันเพล บ่ายๆกวาดลานวัด เย็นทำวัตรเย็น

หนังสือในตู้หนังสือที่วันนี่ผมหยิบมาอ่านจนไม่รู้จะอ่านอะไรแล้ว

ของผมบวชวัดป่า 15 วัน ก็เนิบๆแหละ ทำกิจวัตรทุกวันวนลูปไป แต่ก็ถือว่าช่วยฝึกจิตใจ ได้ความสงบจริงๆ ระหว่างที่จำวัดอยู่ที่นั่น เหมือนได้ไปรีเฟรชตัวเอง / วัดป่าที่บ้านเป็นสายปฏิบัติค่อนข้างเคร่ง ฉัน 1 มื้อ ห้ามจับเงิน ส่วนความรู้สึกในส่วนลึก ก็ต้องสารภาพตามตรงว่า มีด้านอยากสึกมากกว่า อยากอยู่ต่อ จริงๆก็ไม่ได้อยากสึกหรอก แต่เราก็รับรู้ว่าอีกกี่วันจะสึกแล้วตามนี้

ตอนนั้นบวชที่วัดต่างจังหวัด กิจกรรมเพียบ ลอกคลอง ซ่อมรถวัด ทำป้ายโฆษณางานฝังลูกนิตมิต

จัดระเบียบความวุ่นวายในวัด มีพระนอกรีต บวช 1 เดือน ยุ่งทุกวัน

ถ้าไม่ติดภาระทางบ้าน ตอนผมบวชก็ไม่อยากสึกนะ

วัดที่บวชไม่ใช่สายกรรมฐานหรือสายปฏิบัติ แต่ละวันแค่ทำกิจสงฆ์ รับนิมนต์

ผมบวช4เดือน บวชมาตั้งนานก็สบายดีนะ อยู่ได้ทำกิจวัตรปกติ

แต่พอรู้วันสึกเท่านั้นล่ะ นับวันรอเลย ตอนปลดทหารก็เหมือนกัน

ภิกษุ ท. ! ถ้าพวกปริพาชกเหล่านั้น จะพึงถามต่อไปว่า
“ผู้มีอายุ !ก็ทุกข์ซึ่งท่านอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระสมณะโคดม
เพื่อจะรอบรู้นั้น เป็นอย่างไรเล่า ?”
ดังนี้. ภิกษุ ท. ! พวกเธอถูกถามอย่างนี้อีกแล้ว จะต้องตอบแก่พวก
ปริพาชกเหล่านั้นต่อไปว่า “ผู้มีอายุ ! ตา เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติ
พรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้ตา ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. รูป เป็นทุกข์.
เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้รูป ซึ่งเป็นทุกข์นั้น.
ความรู้แจ้งทางตา เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค
ก็เพื่อรอบรู้ความรู้แจ้งทางตา ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. สัมผัสทางตา เป็นทุกข์ เรา
อยู่ประพฤติพรหมจรรย์ในพระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้สัมผัสทางตา ซึ่งเป็น

ทุกข์นั้น, เวทนาที่เกิดขึ้น เพราะสัมผัสทางตาเป็นปัจจัย เป็นสุขก็ตาม ทุกข์ก็
ตาม ไม่ใช่สุขไม่ใช่ทุกข์ก็ตาม ก็เป็นทุกข์. เราอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ใน
พระผู้มีพระภาค ก็เพื่อรอบรู้เวทนาเช่นนั้น ซึ่งเป็นทุกข์นั้น. (ในกรณีที่เกี่ยวกับอายตนะ
ภายใน ภายนอก วิญญาณ สัมผัส และ เวทนา อีก ๕ หมวดนั้น ก็ตรัสทำนองเดียวกับหมวดแรกนี้).

ผมได้หลักการตามพระพุทธองค์บัญญัติก็ปฏิบัติตัวตามนั้น
ยากลำบากมากทีเดียว ถึงจะเป็นวัดบ้านเราก็ทำได้ท่านอื่นอาจไม่ทำ
จะยืนเดินนั่งนอนกินทุกอริยาบทต้องสำรวมกายวาจาใจ
แต่ก็ต้องทำเพื่อเดินตามรอยพระศาสดา
ได้ความสงบจิตจากการเดินจงกรมทำสมาธิ
ด้วยภาระทางโลกก็จำใจต้องออกมา ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากสึก

ตอนอยุ่วัดเฉยๆอะสบาย เงียบ อ่านหนังสือนี่เข้าหัวทุกคำพูด

พอออกธุดง สะกดคำว่าสบายไม่เป็นเลยครับ

เดินวันละ 30 โล
นอนในป่า

เป็นชีวิตที่สงบไม่ต้องดิ้นรน

สบายใจ ส่วนสบายกายถ้าไม่ติดหรูหรา ห้องแอร์ก็โอเคน้าา

ที่ผมบวชเพราะหนีปัญหาทางโลกเลยครับ ปัญหาครอบครัว เรียน การใช้ชีวิต

ผมบวชไปเดือนนึงพอดี

แล้วก็คิดว่าคงเป็นช่วงชีวิตที่ผมได้นอนหลับสนิทที่สุดเลย

พอออกมาแล้ว ดูเหมือนปัญหาที่ผมเคยจมอยู่นานหลายปี มันดูจะมีทางออกไปหมด

แน่นอนว่าผมแก้ได้ไม่หมด แต่ก็ดีขึ้นเยอะครับ

อ่าว เหมือนจะตอบไม่ตรงคำถาม 555

เอาเป็นว่า อยู่ที่ช่วงนั้นท่านคิดอะไรอยู่

ตอนบวชผมก็คิดว่า ผมจะอยู่ยาวไปเลย สบายดี

แต่ตอนนี้ ผมคงไม่กลับไปบวชแล้วหละครับ 5555

สำหรับตัวผมนะ จิตใจผมรู้สึกสงบมาก ๆ ด้วยความคิดที่ว่าจะตัดทางโลกเลยไม่เล่นมือถือ

หรือว่าอะไรเลย ตั้งใจทำวัตรสวดมนต์ เช้าตื่นไวออกบิณฑบาตร แต่แรก ๆ เบื่อหน่อย ๆ

ก็ต้องถามก่อน ว่า บวช เพราะอะไร

บวชแต่ตัว ใจ ไม่ได้บวชด้วย ก็ลำบาก อาจอึดอัด หรือ สบาย ตามแต่ความเป็นอยู่ที่เจอ

ส่วนตัวตั้งใจบวชแทนพระคุณพ่อแม่ พยายามรักษาศีลให้ได้มากที่สุด บวชบ้านนอก ใกล้ๆบ้าน พระไม่ค่อยจะเคร่งครัดเท่าไร แต่เราพยายามทำให้ได้มากที่สุด ครบถ้วนตามพระวินัยให้ได้มากที่สุด

ตอนเป็นพระรู้สึกว่า จังหวะชีวิต ช้าลง เบาลง สงบมาก

พอสึกออกมาเท่านั้นแหละ ทั้งๆบวชแค่ 9 วัน รู้สึกเลยว่าโลกเร็วมาก ขนาดทีวียังรู้สึกว่าทุกอย่างเร็วมาก กว่าจะปรับสปีดการใช้ชีวิตได้ เป็นอาทิตย์เหมือนกันครับ

ต้องถามตัวเองก่อนว่าอยากเป็นพระแบบไหน
ถ้าเป็นพระแบบทำตามๆกันมา บวชขอไปที วินัยไม่เอา ศีลไม่มีก็ง่ายๆ สบายๆ บวชสามวันเจ็ดวัน หรือ บวชหาเลี้ยงชีพไปเรื่อยๆ มันก็จะง่ายๆ แต่ใจต้องเป็นคนหยาบกระด่าง
ถ้าบวชแบบใจอยากเป็นพระแท้ อธิษฐานตัวเองเอาจริงๆ เรียนจริงๆ รักษาความเป็นพระจริงๆ ปฏิบัติจริงๆ บอกเลยว่าลากเลือด วินัยแต่ละข้อนี้รักษายากมาก เอาง่ายๆ แค่อดข้าวเย็น ลองทำดูให้ได้ก่อน ตื่นเช้าทำวัตร บางวัดเคร่งๆ ตีสีตีสาม ไม่ให้มีมือถือส่วนตัว ไฟใช้เป็นเวลา