ตอนแรกคุยกันดูเหมือนไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วอยู่ดีๆเค้าก็คุยไม่เหมือนเดิม

ตอบช้าไม่ตอบบ้าง จนมาบอกว่าเป็นเพื่อนกันเหอะ นี่ผ่านมาเดือนนึงละ

ผมยังไม่ยอมไปไหนเลย ยังหวังลึกๆว่ามันอาจจะกลับไปอยู่จุดเดิมได้อีก

แต่อยู่แบบนี้ก็ทรมานเหมือนกัน ทำไรก็นอยไปหมดอย่างบางทีเค้าเคยบอกเรา

เค้าก็ไม่บอกเราแล้ว แล้วคนนี้คือชอบมากๆตรงสเปคสุดๆ เลยตัดใจยาก
อีกใจก็อยากออกมาเพราะอยู่ไปมันก็น่าจะไม่มีอะไรคืบหน้า มีแต่เสียใจ

ปล.มาระบายแหละครับ แต่ใครมีประสบการณ์ลองมาแชร์กันเผื่อผมจะดีมีเพื่อนขึ้นมาบ้าง

เป็นเรื่องแปลกมากฮะ...ที่เวลาเราอยู่ในกรอบสัมพัทธ์พวกนี้ เราจะกลายเป็นคน innocent สุดๆ

แม้ว่าคนอื่นๆที่อยู่ข้างนอกกรอบของเรา จะดูออก จะเตือนยังงัย เราก็ยังเลือกที่จะโง่ฮะ..

จนเมื่อเวลาผ่านไปถึงจุดนึง เราผ่านออกมาได้แล้วมองกลับไป...เราถึงจะรู้สึกว่า "ทำไมกรูเสียเวลาโง่ไปนานขนาดนั้นวะ"


ปล. เป็นกำลังใจให้นะฮะ..รู้ว่ายาก แต่รีบๆออกมาจากกรอบนั้นเถอะฮะ..

ออกมาเหอะครับ สาวในโลกยังมีอีกเยอะ จากประสบการณ์ตรง คล้ายๆกันเลย เราต้องกุมความได้เปรียบดิ

เป็นเรื่องแปลกมากฮะ...ที่เวลาเราอยู่ในกรอบสัมพัทธ์พวกนี้ เราจะกลายเป็นคน innocent สุดๆ

แม้ว่าคนอื่นๆที่อยู่ข้างนอกกรอบของเรา จะดูออก จะเตือนยังงัย เราก็ยังเลือกที่จะโง่ฮะ..

จนเมื่อเวลาผ่านไปถึงจุดนึง เราผ่านออกมาได้แล้วมองกลับไป...เราถึงจะรู้สึกว่า "ทำไมกรูเสียเวลาโง่ไปนานขนาดนั้นวะ"


ปล. เป็นกำลังใจให้นะฮะ..รู้ว่ายาก แต่รีบๆออกมาจากกรอบนั้นเถอะฮะ..

เอาจริงๆแบบนั้นไม่ได้เรียก friend zone ชักเท่าไหร่นะ ความคิดผม
แบบนั้นเขาตัดคุณออกไปเลย ไม่อยากคุย ไม่คุยด้วย เรายังตัดใจไม่ลำบากนะ
คืออย่างน้อยก็ตัดไปเลย คิดว่าเขาไม่เอาเรานั้นหละ เดินหน้าต่อไป

แต่ถ้าแบบ friend zone จริงๆ ผมว่าแบบนี้เจ็บกว่าแบบบนเยอะ
กลืนไม่เข้า คายไม่ออก เขายังพยายามคุยกับเรา แต่ในฐานะเพื่อน และเขาไม่อยากเสียเราไป
แต่เป็นสถานะได้แค่เพื่อน ห้ามเกินเลย ชอบนิสัยเรา อยากคบกับเราไปตลอด
แบบนี้เจ็บกว่าเยอะ ตอนนี้ผมตัดไปละ เลิกคุย แต่ก่อนเขาจะชอบแท็คชื่อเรา เวลาเขาชอบไรในเฟสบุค
คุยเหมือนอารมณ์แฟน ไม่มีคำหยาบกุเมิงเลย คุยกันตลอด แต่เขาก็มีคนคุยของเขา
และชอบเอาคนคุยของเขามาปรึกษา แบบนี้เจ็บกว่าเยอะ ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเราก็ชอบนะ คือมันสังเกตเห็นได้อะ
ตอนนี้อยากทักไปคุยมาก แต่ต้องเมิน

คุยเรื่อยๆ พอสบโอกาส ส่งกองกำลังไปบุกยึดจากภายใน โดยใช้การโจมตีจากด้านบน ชัยภูมิที่สูงจะได้เปรียบ

ของตาย กับ Friendzone นี่ต่างกันนะครับ เหมือนกันแค่ในแง่เราเป็นผู้แพ้

ของตายคือคนที่แพ้ตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้าย เรายินยอมพร้อมใจรักเขามาโดยตลอดแต่เขาก็ทำเราเจ็บช้ำตลอด แต่ไม่ว่าเขาจะทำเจ็บซักแค่ไหนเราก็ยังโอเคที่จะคุยกับเขา คบกับเขาเหมือนเดิม

Friendzone คืออาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกระหว่างเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน จะให้บอกว่าแอบชอบก็ไม่กล้าหรือจะอยู่เงียบๆ จนเขาไปมีแฟนก็ทนไม่ได้ พูดง่ายๆ คือแอบชอบเพื่อนในกลุ่มนั่นแหละ เท่าที่ผมประสบมามีสองคนที่คบกันเองในกลุ่ม สุดท้ายไปไม่รอดครับ เพื่อนก็คือเพื่อน แฟนก็คือแฟน ตอนแรกก็หวานชิบหายแต่ตอนทะเลาะมันก็ไม่เบาเลย แล้วจุดจบไม่ค่อยดีด้วยสุดท้าย กลุ่มแตกทั้งสองกลุ่ม จะให้กลับมาเป็นเพื่อนแบบสนิทใจเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวของท่านเป็นมายังไง ไม่รู้ว่ารู้จักกันมาก่อนมั้ยหรือแค่เจอกันในห้องเรียนเดียวกัน แต่ถ้าเขาไม่โอเคก็อย่าฝืนเลยครับ

อย่าคิดมาก ดีแค่ไหนแล้วที่ได้รู้จักความรักถึงแม้มันจะไม่สมหวังดั่งใจก็ตาม ยอมเป็นเพื่อนแล้วถอยออกมานี่แหละดีละ

ผม เคยเป็นของตายมา 10 ปี ทุกวันนี้เค้าแต่งงานมีลูก 2 คนแล้ว

ใช่เลยไอความรู้สึกที่เขาไม่อยากเสียเราไป แต่ก็ไม่ไปไกลกว่าเพื่อนนี่แหละโคตรเจ็บ โดนปฏิเสธยังดีถือว่าจบๆกันไป

ผมมีแฟนทั้งชีวิต 3 คน เป็นเพื่อนผม 2 คน

คนแรกเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ ประถมอ่ะ ชอบตั้งแต่เรียนด้วยกันละแต่ไม่ได้จีบ จนพึ่งมาได้จีบตอน ม.ปลายอ่ะ เพราะช่วงขึ้นมัธยมก็อยู่กันคนละโรงเรียน
แล้วช่วง ม.3-4 เริ่มเล่นเฟส ตอนนั้นก็ได้แอดเพื่อนเก่าๆสมัยประถมเยอะเลยช่วงเล่นเฟสแรกๆ ช่วงผมทักไปจีบแรกๆน่าจะม.5 คุยกัน 4-5 เดือนอยู่ ก็แบบคนมีใจให้อ่ะ แต่ผมไม่เคยขอเป็นแฟนนะช่วงนั้น ไปเที่ยวห้างกันหลายครั้งหลังเลิกเรียน งานกีฬาสีโรงเรียนเค้าผมก็ไปแอบถ่ายรูป ตอนนั้นก็คิดว่ามันดีแล้วแหละ

จนอยู่ๆช่วงหลังปีใหม่ เธอโทรมาบอกผมว่าเป็นเพื่อนกันดีแล้ว ความจริงแล้วคือเธอก็คุยกับอีกคนและคงชอบอีกคนมากกว่า(อันนี้เค้ามากบอกตอนเป็นแฟนกันแล้วทีหลัง) ก็เลยเลิกคุยไปสักพัก

แต่อยู่ๆ ช่วง ม.6 เนี่ย เจอกันที่สอบ onet มั้ง ละมันอยู่โรงเรียนผมกับเค้ามันอยู่ในเขตเดียวกัน สนามกลางเลยได้สอบโรงเรียนเดียวกัน หลังจากนั้นก็เลยได้กลับมาคุยอีกรอบ ช่วงนั้นเป็นช่วง มหาลัยเปลี่ยนหลักสูตรยุคผมพอดี หยุดยาว 6-7 เดือนเลยมั้ง ก็ได้คบกันแล้วก็มาเลิกช่วง ปี 1 เทอม 2 (ไม่ได้เลิกเพราะอยากเป็นเพื่อนนะ)

หลังจากนั้นก็โสดยาว พึ่งมามีแฟนคนสองตอนปี 4 เนี่ยแหละ เพราะอกหักนานจัดจากคนที่เป็นรักแรกตั้งแต่ประถม
แฟนคนสองข้ามไปเพราะคนละมอ

คนที่สามก็มาคบตอนปี 5 เนี่ยแหละ เพราะปี 4 เทอม.2 เป็นเพื่อนชั้นปีเดียวกันคณะเดียวกัน แล้วได้มีโอกาสทำงานกลุ่มเดียวกันพอดี ก็เลยแอบคุยกันหลังไมค์บ่อย คนนี้โชคดีหน่อย ได้คบกันต่อเลย


ยังไง ผมว่าก็ยังมีหวังนะ ถ้าจากประสบการณ์ตรงๆ ถ้าเค้ามองเราเป็นเพื่อนแต่แรก ไม่ได้ชอบ เค้าไม่น่าจะยอมทนคุยกับเรา(ผมว่าคนเรามันรู้นะคุยแบบไหนคือคุยแบบจีบกับแบบเพื่อน)
อาจจะมีบางอย่างที่เค้าเจอคนที่ชอบกว่าในชีวิต ลองให้เค้าเลือกดู สักวันนึงอาจจะได้กลับมาคบกันแบบผมก็ได้

ส่วนตัวผมว่า สมัยนี้เพื่อนกันจีบกันง่ายกว่าคนที่ไม่ใช่เพื่อนกันอีก

ผู้หญิงมีอีกเยอะ ใครไม่สนใจเรา หาใหม่

คนที่ใช่เราแทบจะไม่ต้องทำอะไร ได้เป็นแฟนกันครับ

คนที่ไม่ใช่ ไม่ชอบ โอกาสน้อยมากที่สมหวัง

ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกใช้ไม่ได้เสมอไป

อยากพิมพ์เล่าของตัวเองเหมือนกันแต่ยาวเหลือเกิน เพราะอยู่ในสถานะนั้นมาสิบกว่าปียันทุกวันนี้ บางทีก็เหมือนหลอกตัวเองว่า เออขอแค่เราได้รักเค้าก็มีความสุขละ แต่มานั่งนึกย้อนไปแม่งเจ็บซะมากกว่าเยอะเลย

ผมเคนเป็นของตายครั้งนึง แล้วเข็ดไปอีกนานเลย
คุยกับคนนึงมาเกือบปี เค้าคุยกับผม มาหาผมแค่ตอนเหงา
แต่ตอนนั้นประมาณมอต้นได้ หลังจากนั้นถ้าเจอประเภทนี้ ผมชิ่งทันที

จริงๆส่วนใหญ่ก็เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาก่อนแหละ ของแบบนี้มันต้องโดนซักทีนึง แล้วจะแข็งแกร่งขึ้น

อยากจะบอกว่า ลองดูก็ได้ครับ แต่อย่ายืดเยื้อ ตัดเป็นตัด ไม่ใช่ดองเป็นปีหลายปี เวลาท่านมองกลับไป จะรู้สึกว่าโคตรเสียเวลาเลย (แบบผม)

ผู้หญิงมีเป็นล้าน อย่าไปอาลัยอาวรณ์กับคนคนนึงขนาดนั้น ถ้าเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราเลย สู้ไปหาคนที่รู้สึกด้วยกันดีกว่า

สั้นๆครับ ชีวิตคนเราจะอยู่ได้อีกกี่ปี สาวมีอีกเยอะ คนนี้ถูกใจผมว่ามีถูกใจกว่าเชื่อสิ