ผมเองก็ทำงานมาเกิน 10 ปีละ จนผมเริ่มจะเข้าใจล่ะว่า "บางคนแค่รู้จักก็ขาดทุน" เลยอยากนำมาแชร์สักหน่อย

คนประเภทที่ 1 คนที่มีตำแหน่ง/ระดับเดียวกัน แต่เห็นคุณเป็นคู่แข่งตลอด (แม้คุณจะไม่คิด หรือคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน) ดังนั้นต้องทำงานให้เด่นกว่าคุณเสมอ ถ้ามีโอกาสก็จะคอยขัดแข้งขัดขา จนวันนึงมีวาสนาให้ตำแหน่งใหญ่กว่าคุณ กลับกลายเป็นคนที่ทำตัวเหมือนสนิทกับคุณมานาน ยิ้มแย้มแจ่มใส แถมคอยช่วยเหลือคุณอีกต่างหาก

คนประเภทที่ 2 คนที่มีตำแหน่ง/ระดับต่ำกว่า เขานอบน้อมต่อคุณมากๆ ทั้งที่คุณไม่ใช่คนต้องมารยาทดีตอบหรือถือตัวเลย มีอะไรก็ให้คุณออกหน้า คอยชมว่าคุณเก่งกว่าเหมาะสมกว่า (บางทีก็เคลิ้ม) ไม่กล้าทำอะไรเกินหน้าเกินตา จนวันนึงมีวาสนาให้ตำแหน่งเท่ากัน กลับกลายเป็นคนถือตัว มองไม่เห็นหัว และมารยาททรามต่อคุณอย่างไม่น่าเชื่อ กลายเป็นจะทำตัวใหญ่กว่าคุณจนคุณงงว่าคนเดิมที่เคยรู้จักไปไหน

เคยเจอไหมครับ? แล้วคิดว่าคนประเภทไหนที่น่ากลัว? หรือรู้จักแล้วขาดทุนย่อยยับกว่ากัน?

คนแรกน่ากลัวกว่าครับ ตอแหลได้โล่ห์ อีนี่มันต้องมีวาระซ่อนแร้นแน่ๆ
คนที่สองไม่น่ากลัวเพราะ ทำไม่ดีต่อหน้าเลย เราไม่ต้องคอยระแวงว่ามันจะเอายังไงกับเรา

ผมไม่คบเพื่อนที่ทำงานครับ

ข้อสองเคยเจอ เป็นน้องที่สัมภาษณ์งานเข้ามาด้วย (มาจากโครงการของบริษัทที่เฟ้นหาดาวรุ่งจากทั่วประเทศ สรุปยังไงก็ต้องรับไว้)

แต่น้องเขามาสายโปรแกรมเมอร์ไม่ไหว ทีแรกผมก็ช่วยสุดๆ โปรเจคมันผมทำกับน้องอีกคนที่รับมาพร้อมกันจนเสร็จ น้องคนนั้นทำไรไม่ได้เลย ผมเลยไปพูดกับหัวหน้า ว่าไม่ไหว อยู่ก็มากินแมนเดย์คนอื่น (งานโปรแกรมเมอร์โปรเจคเมเนเจอร์เขาจะตีว่าโปรแกรมต้องเสร็จ 5 วันใช้ 1 คน แต่ไอ้นี่ทำไรไม่ได้ก็ต้องเอาคนอื่นมาทำแทน ซึ่งคนอื่นอาจทำงานอื่นอยู่ก็คือ load งานเพื่อมัน จะโหลดทำเพื่อ)

เขาเลยไปสนิทกับหัวหน้าเบนสายไปพวกบริหาร ตามหัวหน้าต้อยๆ งานหลักคือซื้อโจ๊ก หรือนมถั่วเหลืองให้หัวหน้าตอนเช้า ตอนนั้นก็เริ่มไม่ชอบละ อะไรของมันฟะ

วันนึงที่ทำงานผม ทีมหนึ่งทีมจะมีคนเลื่อนได้ 1 คน แล้วหัวหน้าผมจะให้ไอ้คนนี้เลื่อน แน่นอนผมไม่ยอม ผมก็พูดตรงๆ เอางานมากางดูเลยถ้าจะเลื่อนก็ต้องมีผลงาน

มันจะต่อยผมในที่ประชุมบอกว่าผมแกล้งมันตลอด จากนั้นก็อยู่คนละโลก ตอนนี้ผมออกจากบริษัทนั้นมา 7-8 ปีละ แต่ยังมีคุยกับคนในบริษัทที่เป็นเมเนเจอร์บ้าง มีแต่คนเอือม (ล่าสุดเห็นไปเต้น bnk ด้วย)

ผมเป็นคนแบบ2 แต่ไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมด ผมนอบน้อมรุ่นพี่ ผมตั้งหน้าตั้งใจทำงานของตัวเองให้ดี พอผมได้ promote รุ่นพี่เสือกทำหน้าตึงใส่ผม ผมก็พยายามทำตัวเหมือนเดิม เค้าก็ยังตึงอยู่และทำเหมือนว่าเราเป็นคู่แข่งเค้า ทำตัวว่าแบนเราทิ้งกลายๆ

สุดท้ายผมช่างแม่งละ ไม่ง้อแม่งก็ได้เสียสุขภาพจิต

ไปทำงานผมไม่เคยตึงใส่ใคร จนกว่าเขาจะกำลังทำสิ่งที่ผิดระเบียบปฏิบัติ หรือทำให้บริษัทเสียผลประโยชน์

ประเภท 1 มันเป็นยังไง ก็เป็นอย่างงั้น ประเภท 2 นี่ พอเป็นใหญ่หน่อยมันจะเหยียบหัวให้ พอมันล้มก็มาเลียอีก

เจอแต่หัวหน้างานขี้หงุดหงิง ทำผิดไม่ได้เลยโดนด่าละ เวลาเรียกผมนี่เสียงอย่างแข็ง

แต่เวลาปกติกลับคุยดี

แต่เรื่องงานก็เรื่องมากสุดๆ

ไม่เคยเจอทั้ง 2 ประเภท จริง ๆ คือมีแหละแต่ผมไม่ได้ไปสนิทหรือสุงสิง

ปกติผมผมจะเลือกคบคนในที่ทำงาน คนไหนผมดูว่าแปลก ๆ ตั้งแต่ทีแรก ผมจะห่างและไม่ไปสนิทด้วยเลย

สมัยเรียนป.โท เจอคนประเภทที่1ครับ ตอนป.ตรีอยู่คนละกลุ่มกัน แต่ก็เคยคุยกันบ้าง
พอมาป.โทคนเรียนน้อยลง แล้วคือ มีแค่คนนี้ที่เป็นเด็กเก่า เลยได้โอกาสอยู่ด้วยกัน ต่อหน้าเค้าก็เป็นเพื่อนที่เม้า คุยได้ทุกเรื่องไปไหนไปด้วย

แต่พอมีการทำงานส่ง เค้าจะต้องเอาผมเป็นreferenceแล้วก็ทำให้ดีกว่าเสมอ
ถ้ามีเรื่องอะไรที่เรานัดแนะกันว่า เดี๋ยวเจอกันที่มอแล้วไปด้วยกันนะ เช่น ส่งงาน นัดเจออาจารย์ ยืมหนังสือห้องสมุด หรือ ลงทะเบียน
พอถึงวันจริง เค้าก็เงียบๆจนจะหมดวันอยู่ละ ผมถามก็ไม่ตอบ มาตอบอีกที "อ๋อ เราไปมาแล้วอ่ะ โทษที พอดีผ่านมอตอนเช้า เลยแวะทีเดียว"

เค้าทำเป็นเรื่องบังเอิญทุกครั้ง กว่าผมจะหายโง่ ก็ให้ใจว่าเป็นเพื่อนสนิทไปแล้ว เสียความรู้สึกมาก

ขนาดคุณออกจากบริษัทนั้นมา 7-8 ปีละ ไอ้หมอนั่นมันยังอยู่อีกเนาะ นับถือหัวจิตหัวใจ