ขอเกริ่นเรื่องก่อนนะครับว่าผมคบกับแฟนคนต่างชาติชาติหนึ่ง.ผมกับเค้ารู้จักกันในทางDating Appเจ้าหนึ่ง.ผมเริ่มคุยกับเค้าและตกลงสารภาพรักกับเค้าในระยะ1เดือน.
เราเริ่มคุยกันและก็โทรหากันบ่อยๆ ทั้งหยอดหวานนั้นเค็มนี่และเผ็ดนู้น, นอกจากนั้นยังให้กำลังใจซึ่งกันและกันเท่าที่ทำได้.เพราะว่าด้วยทั้งประเทศอั๊วและเค้าระยะทางก็ไกลในระดับนึง(นั่งเครื่องก็6ชั่วโมงแล้ว )และหน้าที่การงานของผมและเค้านั้นทำให้การพบเจอทำได้ค่อนข้างลำบากนิดนึง. จนมาถึงเดือนกันยายนก่อนจะไปพบเจอเค้าครั้งแรก, ผมกับเค้าทะเลาะกันหนักมากเรื่องด้วยความเข้าใจผิดว่าผมยังติดต่อกับแฟนเก่าและไม่ปฏิบัติตัวเหมือนกับที่ทำให้แฟนเก่า.ซึ่งจริงๆคือผมกับแฟนเก่าไม่ได้ติดต่อกันมานานมากจนตอนนี้คงแต่งงานกับแฟนคนไทยของนางไปแล้ว
การทะเลาะของเราสิ้นสุดลงก่อนวันที่จะบินไปพบเค้า3วัน.
ในตอนนั้นผมคิดว่าเรื่องของเรามันคงจบแล้วสินะทะเลาะกันรุนแรงขนาดแบบต้องเจ็บปวดไปข้าง(ถึงขั้นลบสถานะเฟสบุ๊คออกด้วย)
ถึงวันที่ผมไปที่ประเทศและเมืองที่เค้าอยู่ ผมเซอร์ไพรซ์มากเพราะเค้าส่งพัสดุพร้อมของมาให้(ซึ่งผมบอกชื่อที่พักให้เค้าก่อนทะเลาะ)
ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่า

ผมเลยจะโทรไปหาแต่ว่าเค้าส่งเมสเสจมาบอกว่าเค้าป่วยไม่สามารถใช้เสียงได้
ซึ่งผมโอเคผมยังมีเวลาในประเทศเค้าอีก10วัน ผมยังไม่ละทิ้งความหวังที่จะได้พบเจอกัน(ในระหว่างนั้นก็เที่ยวไปหลากหลายเมืองไป )
ก่อนวันที่ตัวเองกลับ3วัน,ผมตัดสินใจส่งเมสเสจไปหาเค้าช่วงเช้าก่อนออกไปเที่ยวนอกเมืองและตั้งใจที่จะให้ของฝากจากเมืองไทยให้เค้าด้วย.ผมขอแค่ได้เจอแป๊บๆและถ่ายรูปนิดๆและแยกย้ายไปก็ได้10-20นาทีประมาณนี้
แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดว่ายังมีความหวังได้ล่มสลายไปเป็นผงทันที.
นางส่งเมสเสจมาหาระหว่างที่ผมในระหว่างไปเที่ยวโซนบ้านนอกว่า

หลังจากทีเห็นเมสเสจนั้น กายและใจผมสั่นไปหมดทุกอย่างสุดท้ายกลั่นมันไม่อยู่,นํ้าตานั้นไม่อยู่จนหยุดไม่อยู่.
ผมได้แต่คิดในใจว่านี่มันเป็นกรรมของผมหรือไงถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้.มันโหดร้ายเกินไปแล้ว....แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ละทิ้งความหวังนั้นและได้แต่ให้เค้าเปลี่ยนใจขอมาพบเราซักหน่อย10-20นาทีก็ได้.
ถึงวันที่ต้องกลับประเทศ,ความหวังของผมทุกอย่างที่ไม่ละทิ้งมันไว้ก็พังทลายทันที.
ไม่มีทั้งเมสเสจที่จะมาพบอีกครั้ง.... ผมกลับประเทศไปด้วยความผิดหวังอย่างหนัก
หลังจากกลับประเทศ, พวกเราก็เหมือนคุยปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น.และเค้าก็ชอบของที่ส่งไปให้ทุกอย่าง.
ผมคิดว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกครั้งแต่ทว่า.....ผมทำไม่ได้!
ภาพที่ผมร้องไห้ฟูมฟายในเมืองนั้นมันยังคงหลอกหลอนในหัวจนสลัดมันออกไม่ได้.
หากถามว่ายังรักเค้าไหมยังรักมากแต่ถามว่าอยากจบไหมก็อยากจบเช่นกัน.
ถ้าสมมุติได้เจอกันตอนที่อยู่ประเทศของเค้า ผมคิดว่าคงอะไรๆมันคงจะดีกว่านี้.
ไม่ต้องเจ็บปวดมากขนาดนี้.เรื่องเอาแต่ใจอะไรก็ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวแต่ครั้งนี้มันเกินที่รับได้จริงๆ.
หลังเข้าเดือน11เป็นต้นมาก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก.ทำตัวเหมือนอยู่สภาวะสงครามเย็น
และเค้าเองก็เริ่มรู้ว่าผมกลับไปDating Appอันนั้นอีกครั้ง.ใช่!ผมอาจจะกลับไปแต่คงทำใจจะไปจีบใครอีกไม่ได้แล้วล่ะครับ.มันเหนื่อยเหลือเกินจนสงสารสภาพจิตใจแล้วล่ะครับ

มันคงเป็นสิ้งที่ผมต้องยอมรับชะตากรรมละนะกับBad Endingแนวนี้.แต่ถ้าหากเค้าได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่าผม, ก็อยากให้เค้าไม่ทำตัวแบบนั้นกับคนๆนั้น.หากเค้าบินมาหาไม่ว่าจะเจ็บจะป่วยแค่ไหนขอให้ได้พบเจอคนๆนั้นก็ยังดีเพื่อเป็นกำลังใจให้เค้าต่อไป.
ผมขอแค่นี้แหละ....

ปกติแล้วรักระยะไกลไม่เคยสร้างปัญหากับจิตใจผมได้เลย แต่นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ็บปวดหนักมาก.

EDIT: เปลี่ยนอั๊วเป็นผมละนะ(โทษทีแบบว่าความเคยชินแบบสมัยก่อ่น)

เจอคำว่าอั๊วะ ๆ อุ๊ย ๆ ไรนี้ผมข้ามมาบรรทัดสุดท้ายเลย

โทดทีครับ

แล้วลื้อไม่คิดบ้างหรือที่เค้าเลี่ยงไม่เจอลื้อไม่คุยผ่านเสียงเพราะเค้าป่าดั๊บป่าดั๊บกับคนใหม่ของนางอยู่ แล้วลื้อยังเป็นควายเผือกถึงทุกวันนี้

เสพหรือจำหน่าย

ผมก็อยากอ่านนะ แต่ทำไมต้องอั๊วอ่ะ พิมพ์ผมก็ได้นะครับ อ่านแล้วหงุดหงิด ขออภัยความเห็นส่วนตัว

อั๊วก็เคยคิดน่อ แต่ก็ไม่อยากมองในแง่ร้ายมากเกินไป.

มีทั้งอั๊ว มีทั้งผม เอาให้แน่เอาไงแน่

แก้ไขละๆ โทษทีครับแบบว่าติดพิมพ์อั๊วเหมือนสมัยก่อน

ไม่ต้องเศร้านะครับ ผู้หญิงมีอีกหลายคน

แสดงว่าไปไม่ถึง

ห่างไกลขนาดนั้น ผมว่าไม่ควรทุ่มใจแบบสุดๆนะ หวัง 20 พอ 80 รักตัวเอง เผื่อพัง

เคยวีดิโอคอลกันไหมครับ

ผมว่าท่านจริงจังเกินไปเอง ส่วนเค้าคงคิดว่าแค่ความสัมพันธ์ในโลกอินเตอร์เน็ต

เจอจากแอพ แถมชาวต่างชาติ ผมว่าโอกาสเจอโปรไฟล์หลอกมีสูง ไม่งั้นคงไม่หาทางบ่ายเบี่ยงแฟนที่อุส่าเดินทางมาหาจากต่างประเทศหรอก อยู่ตั้งสิบวันจะไม่สะดวกซักวันคงเป็นไปได้ยาก

ตัดใจเถอะครับ

บินไปหาเลย ทุ่มสุดตัว

ตัวจริงอาจจะชื่อ Mr.Robert ก็ได้ เค้าเลยไม่อยากมาเจอท่าน