(เรื่องรักๆ)รู้สึกเจ็บปวดกับรักระยะไกลครั้งแรก
ขอเกริ่นเรื่องก่อนนะครับว่าผมคบกับแฟนคนต่างชาติชาติหนึ่ง.ผมกับเค้ารู้จักกันในทางDating Appเจ้าหนึ่ง.ผมเริ่มคุยกับเค้าและตกลงสารภาพรักกับเค้าในระยะ1เดือน.
เราเริ่มคุยกันและก็โทรหากันบ่อยๆ ทั้งหยอดหวานนั้นเค็มนี่และเผ็ดนู้น, นอกจากนั้นยังให้กำลังใจซึ่งกันและกันเท่าที่ทำได้.เพราะว่าด้วยทั้งประเทศอั๊วและเค้าระยะทางก็ไกลในระดับนึง(นั่งเครื่องก็6ชั่วโมงแล้ว
)และหน้าที่การงานของผมและเค้านั้นทำให้การพบเจอทำได้ค่อนข้างลำบากนิดนึง. จนมาถึงเดือนกันยายนก่อนจะไปพบเจอเค้าครั้งแรก, ผมกับเค้าทะเลาะกันหนักมากเรื่องด้วยความเข้าใจผิดว่าผมยังติดต่อกับแฟนเก่าและไม่ปฏิบัติตัวเหมือนกับที่ทำให้แฟนเก่า.ซึ่งจริงๆคือผมกับแฟนเก่าไม่ได้ติดต่อกันมานานมากจนตอนนี้คงแต่งงานกับแฟนคนไทยของนางไปแล้ว
การทะเลาะของเราสิ้นสุดลงก่อนวันที่จะบินไปพบเค้า3วัน.
ในตอนนั้นผมคิดว่าเรื่องของเรามันคงจบแล้วสินะทะเลาะกันรุนแรงขนาดแบบต้องเจ็บปวดไปข้าง(ถึงขั้นลบสถานะเฟสบุ๊คออกด้วย)
ถึงวันที่ผมไปที่ประเทศและเมืองที่เค้าอยู่ ผมเซอร์ไพรซ์มากเพราะเค้าส่งพัสดุพร้อมของมาให้(ซึ่งผมบอกชื่อที่พักให้เค้าก่อนทะเลาะ)
ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่า
Spoil
ผมยังคงมีปาฏิหาริย์ในการได้เจอและเจรจากับเค้าอยู่ สินะ สินะ
ผมเลยจะโทรไปหาแต่ว่าเค้าส่งเมสเสจมาบอกว่าเค้าป่วยไม่สามารถใช้เสียงได้
ซึ่งผมโอเคผมยังมีเวลาในประเทศเค้าอีก10วัน ผมยังไม่ละทิ้งความหวังที่จะได้พบเจอกัน(ในระหว่างนั้นก็เที่ยวไปหลากหลายเมืองไป
)
ก่อนวันที่ตัวเองกลับ3วัน,ผมตัดสินใจส่งเมสเสจไปหาเค้าช่วงเช้าก่อนออกไปเที่ยวนอกเมืองและตั้งใจที่จะให้ของฝากจากเมืองไทยให้เค้าด้วย.ผมขอแค่ได้เจอแป๊บๆและถ่ายรูปนิดๆและแยกย้ายไปก็ได้10-20นาทีประมาณนี้
แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดว่ายังมีความหวังได้ล่มสลายไปเป็นผงทันที.
นางส่งเมสเสจมาหาระหว่างที่ผมในระหว่างไปเที่ยวโซนบ้านนอกว่า
Spoil
"ขอโทษจริงๆนะแต่ชั้นคงมาพบเธอไม่ได้จริง.ยังไงช่วยเอาของฝากนั้นไปฝากไว้ที่ล็อคเกอร์สถานี....ละกันนะ แล้วชั้นจะไปเอาเอง."
หลังจากทีเห็นเมสเสจนั้น กายและใจผมสั่นไปหมดทุกอย่างสุดท้ายกลั่นมันไม่อยู่,นํ้าตานั้นไม่อยู่จนหยุดไม่อยู่.
ผมได้แต่คิดในใจว่านี่มันเป็นกรรมของผมหรือไงถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้.มันโหดร้ายเกินไปแล้ว....แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ละทิ้งความหวังนั้นและได้แต่ให้เค้าเปลี่ยนใจขอมาพบเราซักหน่อย10-20นาทีก็ได้.
ถึงวันที่ต้องกลับประเทศ,ความหวังของผมทุกอย่างที่ไม่ละทิ้งมันไว้ก็พังทลายทันที.
ไม่มีทั้งเมสเสจที่จะมาพบอีกครั้ง.... ผมกลับประเทศไปด้วยความผิดหวังอย่างหนัก
หลังจากกลับประเทศ, พวกเราก็เหมือนคุยปกติเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น.และเค้าก็ชอบของที่ส่งไปให้ทุกอย่าง.
ผมคิดว่าเราจะกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกครั้งแต่ทว่า.....ผมทำไม่ได้!
ภาพที่ผมร้องไห้ฟูมฟายในเมืองนั้นมันยังคงหลอกหลอนในหัวจนสลัดมันออกไม่ได้.
หากถามว่ายังรักเค้าไหมยังรักมากแต่ถามว่าอยากจบไหมก็อยากจบเช่นกัน.
ถ้าสมมุติได้เจอกันตอนที่อยู่ประเทศของเค้า ผมคิดว่าคงอะไรๆมันคงจะดีกว่านี้.
ไม่ต้องเจ็บปวดมากขนาดนี้.เรื่องเอาแต่ใจอะไรก็ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวแต่ครั้งนี้มันเกินที่รับได้จริงๆ.
หลังเข้าเดือน11เป็นต้นมาก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก.ทำตัวเหมือนอยู่สภาวะสงครามเย็น
และเค้าเองก็เริ่มรู้ว่าผมกลับไปDating Appอันนั้นอีกครั้ง.ใช่!ผมอาจจะกลับไปแต่คงทำใจจะไปจีบใครอีกไม่ได้แล้วล่ะครับ.มันเหนื่อยเหลือเกินจนสงสารสภาพจิตใจแล้วล่ะครับ
มันคงเป็นสิ้งที่ผมต้องยอมรับชะตากรรมละนะกับBad Endingแนวนี้.แต่ถ้าหากเค้าได้เจอคนใหม่ที่ดีกว่าผม, ก็อยากให้เค้าไม่ทำตัวแบบนั้นกับคนๆนั้น.หากเค้าบินมาหาไม่ว่าจะเจ็บจะป่วยแค่ไหนขอให้ได้พบเจอคนๆนั้นก็ยังดีเพื่อเป็นกำลังใจให้เค้าต่อไป.
ผมขอแค่นี้แหละ....
ปกติแล้วรักระยะไกลไม่เคยสร้างปัญหากับจิตใจผมได้เลย แต่นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ็บปวดหนักมาก.
EDIT: เปลี่ยนอั๊วเป็นผมละนะ(โทษทีแบบว่าความเคยชินแบบสมัยก่อ่น)