เหตุใดหรือที่คนบางกลุ่ม ถึงดูมีจิตสำนึก วินัย ความคำนึงถึงผู้อื่น สูงมากหรืออย่างน้อยก็ไม่เดือดร้อนคนอื่น เช่นบางประเทศ

กลับกันกับคนบางกลุ่ม ที่มองไปทางไหนก็เจอแต่อะไรแย่ๆ ไม่มากก็น้อย
วินัยจราจร ร้านอาหารส่วนมากที่สกปรก การทำอะไรแบบลวกๆ ทำให้มันผ่านๆไป หมอที่ตอบคนไข้แบบขอไปที
พนักงานเงินเดือนประสบการณ์ 10ปี แต่ทำงานต้องให้เด็กคอยแก้ การbully
และที่ยังนึกไม่ออกอีกหลายอย่าง
คือไม่ว่ามองไปทางไหนเห็นอะไรแย่ๆปนอยู่เสียหมด
ไม่ว่าสิ่งที่คนบางพวกเรียกว่า ตลาดล่าง มนุษย์ป้า แม้กระทั้งพวกมีการศึกษาสูงๆ ก็ปล่อยความบันเทิงสู่ผู้อื่นได้มิรู้จบ
อันนี้ยังไม่นับถึงการตั้งใจทำเลวนะ ประมาณว่าอาจจะชินกับความย่ำแย่จนเข้าใจว่านี่okแล้ว

ถ้ามันส่งผลต่อคุณคนเดียว ผมเฉยๆ คุณจะระยำตำบอนจนตัวเองบรรลัยแค่ไหนตามสบาย

แต่เรื่องที่มันส่งผลต่อคนอื่นแม้แค่อาจจะ คุณช่วยสักนิดได้ไหม หรือคนจำพวกนี้ไม่สามารถคิดคำนวนไตร่ตรองได้ว่า สิ่งใดอาจส่งผลต่อผู้อื่นในทางลบ

จึงนำมาซึ่งความสงสัยว่า ทำไมบางสังคมถึงดีจัง เข้าใจว่าไม่ใช่แดนสวรรค์ มีความเลวร้ายปะปนอยู่แน่ๆ แต่ดูรวมๆแล้วมีเสน่เหลือเกิน

มันเกิดจาก กฏหมายที่แรงจนเค้ากลัว เกิดจากจิตใจที่สูงส่งของผู้คนเอง มาจากการสั่งสอนหรือปล่าว หรือจารีตกันนะ

แล้วก็เลยเกิดคำถามว่า สักวันเราจะมีโอกาศเป็นแบบนั้นไหม ต้องทำอย่างไร

ผมชอบคำพูดของ ซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ มากเลย ที่บอกประมาณว่า "ทำอะไรไม่ให้เดือดร้อนคนอื่น แล้วถ้ามีเหลือก็จะช่วย" (ผมหาคลิปที่เค้าพูดไม่เจอ)

อย่ายอมให้ความคิดที่ว่า ต่อให้ตูดีแล้วไง คนอีกเป็นแสนมันก็แย่เหมือนเดิม คนคนเดียวจะเปลี่ยนอะไรได้ มาครอบงำคุณ
ไม่ว่าคุณคือใคร ทำอาชีพอะไร ผมว่าการกระทำของคุณมันต้องส่งผลแน่ๆ

ผมเชื่อนะครับว่า คนส่วนมากไม่ได้เลวร้ายอะไร อาจจะแค่ขาดความเข้าใจ ถ้าเราทำแล้วสื่อสารมากพอ สักวันอาจจะเป็นไปได้


ขอบคุณที่อ่านครับ

ผมว่ามันอยู่ที่การสอนการปบูกฝังเป็นสำคัญ อีกส่วนก็กฎหมาย
อย่างฝรั่งมาอยู่เมืองไทยแล้วมักง่ายนี่ก็เยอะ อย่างพวกนี้รู้เลยว่าเวลาอยู่บ้านเค้าดีเพราะโดนบังคับ
ลองติดตามตลาดนัดที่เยอรมันดูว่าสุดท้ายมันจะยังไง แต่ที่แน่ๆไอ้พวกวลีรังแกคนจนรังแกคนทำมาหากินคงไม่มี เพราะมันไม่ใช่เหตุผล ไม่ใช่ตรรกะที่จะมาเบียดเบียนส่วนรวม พูดไปฝรั่งมันไม่น่าจะใส่ใจ

หลายปัจจัยเลย ส่วนผมคิดว่าหลักๆ คือ

-สภาพสังคมสิ่งแวดล้อมนั้นๆเป็นหลัก อย่างสมมุติหมู่บ้านนึงถนนสะอาดเรียบร้อย

ซอยนั้นมันก็จะสะอาดอยู่แบบนั้นแหละ เพราะทุกคนช่วยกันดูแล ไม่มีใครอยากทิ้งขยะลงพื้นเรี่ยราด

"ถามว่าการที่ไม่ทิ้งขยะลงพื้น เป็นเพราะคนในซอยนั้นเกรงกลัวกฎหมายใช่ไหม"

ก็ไม่ใช่ เพราะถึงทิ้งไป มันก็ไม่มีคนเห็นอยู่ดี ก็เหมือนการธุจริต ที่ทำไปก็ไม่มีคนรู้

เช่นกัน หน่วยงาน,ประเทศไหน มีอัตราการคอรัปชั่นน้อย มันก็จะน้อยอยู่แบบนั้นแหละ

ไม่ใช่เพราะเค้าเกรงกลัวกฎหมาย แต่เป็นเพราะเค้าไม่อยากธุจริตกันมากกว่า (เรียกง่ายๆว่าเค้ามีจิตสำนึกต่อส่วนรวมกัน)



ส่วนตัวเลยคิดว่าประเด็น "การทำให้คนเกรงกลัวต่อกฎหมาย โดยการเพิ่มโทษ" มันเป็นการกระทำที่ง่ายนะ

มันช่วยก็จริง แต่มันช่วยได้น้อย การแก้ปัญหาที่ยั่งยื่นควรแก้ที่ค่านิยมและจิตสำนึกส่วนบุคคลมากกว่า

พอคนส่วนใหญ่ดีสังคมก็จะดีไปด้วย " ซึ่งมันทำได้ยากและต้องใช้เวลามากเช่นกัน "

มันอยู่ที่จิตใจของคน ต่อให้กฎหมายแรงแค่ไหน คนก็ยังทำผิดอยู่ดี

ท่าน คณิต ณ นคร ก็เคยกล่าวว่าโทษประหารไม่ใช่การแก้ปัญหา มันเป็นปลายน้ำของปัญหามากกว่า

จิตใต้สำนึกนั้น ผมว่าสังคมและคนรอบๆมีผลอย่างมาก ถูกปลูกฝังมาอย่างไร โดยเฉพาะสถาบันครอบครัว

อีกส่วนนึงก็อยู่ที่ตัวบุคคล ว่าแยกแยะเรื่องผิดชอบชั่วดีได้ไหม

ค่านิยมครับ เป็นสิ่งสำคัญ ถ้าคุณกระทำสิ่งหนึ่ง แล้วอยู่ในสังคมหนึ่งที่เค้ายอมรับไม่ได้ คุณก็จะปรับตัวและเลิกทำ ไม่งั้นคุณก็จะอยู่ในสังคมนั้นไม่ได้ แต่ถ้าสังคมนั้นยอมรับ หรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นการกระทำนั้น คุณก็จะทำมันได้ต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้สึกอะไร ผมเคยคิดนะ เคสตัวอย่างอย่างเห็นพวกมอไซค์ชอบฝ่าไฟแดง ถ้าเราทุกคนตรงแยกเวลาเห็นใครฝ่าไฟแดง ให้บีบแตรพร้อมกันให้กระหึ่ม อยากรู้ว่าพวกนี้จะหน้าด้านหน้าทนได้นานแค่ไหนเหมือนกัน ผมว่าตรงนี้แหละที่สำคัญที่เราต้องดูแลกันเองให้ได้ แล้วสังคมก็จะดีครับ จะไปหวังพึ่งแค่หน่วยงานนู่น โทษหน่วยงานนี้ มันไม่ได้ผลอย่างแท้จริงหรอกครับ ก็เห็นๆอยู่

กฎหมายเข้ม
การซ้ำเติมจากคนรอบข้างรุนแรงกว่า

มนุษย์เรามีสัญชาตญาณดิบและกร้าวร้าวฝังอยู่ในดีเอ็นเอมาตั้งแต่ครั้งดึกดำบรรพ์แล้วครับ

(นั่นหมายถึงถ้าตัดระบบกฤหมายและกฎเกณฑ์สังคมออกไป ให้ทำตามใจได้อย่างอิสระ สังคมมันต้องเข้าสู่

ความล่มสลายภายในระยะเวลาไม่กี่ปีแน่นอน มันสะท้อนชัดเจนว่ามนุษย์มีความชั่วร้ายอยู่ในตัวอยู่แล้ว)

ส่วนกฎหมาย ศาสนา ศีลธรรม ข้อบังคับ ต่างๆถูกสร้างขึ้นมาเพื่อตีกรอบให้มนุษย์เรารุกล้ำ

อนาธิปไตยของผู้อื่นให้น้อยที่สุดไงครับ โลกเรามีมนุษย์ตั้ง 7พันกว่าล้านคนฉะนั้น

สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า"คน"มันจึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่คอนโทรลยากที่สุดบนพื้นพิภพและในสามโลกธาตุแล้ว

พวกค้ายา พวกค้ามนุษย์ พวกค้ากาม พวกนอกกฎหมาย คนพวกนี้มันเคยคิดถึงความเจ็บปวดคนอื่นๆ

ซะที่ไหนล่ะ ความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน การโดนกดขี่ของมนุษย์อีกฝั่งนึง ถ้ามันทำให้คนกลุ่มนี้ได้ผลประโยชน์

ได้ความพึงพอใจ คนพวกนี้มันก็ไม่สนเป็ดสนห่านอะไรแล้ว ถ้าพวกอาชญากรนี่นับเป็นพวก hardcore outlaw

พวกมนุษย์เลเวล 1 ในสังคม(ที่ไม่ถึงขั้นก่ออาชญากรรมร้ายแรง)ก็คงจัดอยู่จำพวก softcore outlaw ครับ

คือทั้งหมดนี่ผมแค่พยายามจะอธิบายว่าทำไมมนุษย์บางคนต่อมศีลธรรม ต่อมมโนธรรมมันถึงได้เล็กและฝ่อนัก

พระพุทธเจ้าถึงได้จำแนกมนุษย์ออกเป็นดั่งบัว 4 เหล่ายังไงล่ะ พวกคนเห็นแก่ตัวเหล่านี้มีอยู่ 2 จำพวก

คือพวกที่พอได้รับการสั่งสอนตักเตือนก็ยังพอจะเกิดมโนธรรมความคิดได้บ้างนั่นคือพวก...

*เนยยะ พวกที่มีสติปัญญาน้อย แต่เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมแล้วพิจารณาตามและได้รับการอบรมฝึกฝนเพิ่มอยู่เสมอ มีความขยันหมั่นเพียรไม่ย่อท้อ มีสติมั่นประกอบด้วยศรัทธา ปสาทะ ในที่สุดก็สามารถรู้และเข้าใจได้ในวันหนึ่งข้างหน้า เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งจะค่อยๆ โผล่ขึ้นเบ่งบานได้ในวันหนึ่ง

กับพวกบัวใต้ตมที่หลักคำพูด คำสอน คำเตือนใดๆมันเกินจะเยียวยาแนวคิดคนพวกนี้ได้แล้วนั่นคือพวก...

*ปทปรมะ พวกที่ไร้สติปัญญา และยังเป็นมิจฉาทิฏฐิ แม้ได้ฟังธรรมก็ไม่อาจเข้าใจความหมายหรือรู้ตามได้ ทั้งยังขาดศรัทธาปสาทะ ไร้ซึ่งความเพียร เปรียบเสมือนดอกบัวที่จมอยู่กับโคลนตม ยังแต่จะตกเป็นอาหารของเต่าปลา ไม่มีโอกาสโผล่ขึ้นพ้นน้ำเพื่อเบ่งบาน


สังคมเราทุกวันนี้มีคน จำพวกบัวใต้ตมเยอะขึ้นทุกวันๆ ขนาดเด็กอายุต่ำกว่า 10 ขวบสมัยนี้จิตใจมันยังเหมือนสัตว์เลย

สังเกตดูข่าวข่มขืน ข่าวรังแกและทำร้ายเพื่อนร่วมโลกโดยน้ำมือของมนุษย์จังไรตัวน้อยๆมันเพิ่มทบทวีคูณขึ้นทุกวัน

เด็กที่หะมอยยังไม่ทันขึ้นยังทำนิสัยและพฤติกรรมน่ารังเกียจได้อย่างน่าตาเฉยเลย เพราะผู้ใหญ่ที่เป็นต้นแบบในสังคมมันเลวทรามไงล่ะ

เพราะรักที่มีให้ไปมันไม่เท่ากัน

ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ถ้าจะให้บอกผมคิดว่ามันอยู่ที่วัฒนธรรม

วัฒนธรรม มันเกิดจากผู้คนที่เราอยู่ร่วมกันเป็นสังคม

ยกตัวอย่างเช่นวัฒนธรรมองค์กร ของเอกชนกับของรัฐเห็นความต่างได้มากที่สุด

ซึ่งต่อให้คนที่ดีและเก่งแต่ไปอยู่องค์กรที่วัฒนธรรมแย่ อยู่ไปนานๆคนนั้นเริ่มที่จะมีส่วนเหมือนสังคมนั้นๆไม่มากก็น้อย

ถ้าเป็นเรื่องงานเราไม่ชอบองค์กรไหนมันก็ไม่ยากที่จะย้ายงาน

แต่ถ้าพูดถึงวัฒนธรรมระดับประเทศ เราคงไม่ได้ย้ายประเทศง่ายๆ

จะแก้ไขก็เป็นงานที่ใหญ่และยากมาก ต้องปลูกฝังตั้งแต่เด็กๆ จนเกิดเป็นจิตสำนึกของแต่ละคน

ผมไปประเทศญี่ปุ่น เชื่อไหมว่าวันหยุดสุดสัปดาห์พ่อแม่พาลูกมาเก็บขยะที่คลอง เห็นแล้วมันประทับใจ ไม่สงสัยในความเจริญประเทศเค้าเลย

ผมเชื่อนะว่าประเทศเราก็ทำได้ เริ่มจากตัวเราเอง ครอบครัวเรา ชุมชนเรา อำเภอเรา จังหวัดเรา สุดท้ายก็ประเทศเรา แต่ผมอาจจะตายก่อน

ผมว่ามันอยู่ที่สังคมสิ่งแวดล้อมและการศึกษาของคนนั้น ๆ ด้วยนะ ยกตัวอย่างง่าย ๆ เลย ทุกคืนมีแว้นหน้าหมาขี่ทุกคืน kr Ls กระบะ เก๋ง รถซื้อกับข้าวของแม่ถอดกระจกใส่ท่อ4ท่อ8 เสียงกะหลั่ว ๆ เบิ้ลรถหาแม่มันทำไมไม่รู้ รถก็กะหลั่ว ๆ มันยังนึกว่ามันเท่มันดีเลย ไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อนแค่ขี่บนถนน ความคิดของมันมีแค่นี้จริง ๆ

พูดแล้วก็โมโห ตำรวจก็ไม่ทำอะไรปล่อยมันขับขี่แว้นไปมาอยู่ได้ โทรไปแจ้งก็ไม่ได้อะไร

เห็นด้วยอย่างมากเลยครับ ผมว่าจิตสำนึกเป็นสิ่งที่สำคัญกว่ากฎหมายอีก ที่จะให้สภาพสังคมมันดีงาม