อีก 5-10 ปี ระยะยืนขอสักบอลโลกสมัยเดียวก็ได้

ดูแล้วก็จำเป็นอยู่เหมือนกันถ้าจะไปบอลโลกให้ได้ สักสามตำแหน่ง เล่นลีกใหญ่ในเอเชียอีกสักสองคน น่าจะได้ลุ้นมากขึ้น

คือตอนนี้กลายเป็นว่าทีมในเอเชียชักจะเล่นบันไดเลื่อนกัน มีเครือข่าย ส่งออกนักเตะกันสนุก พอมาดูบ้านเราโครงการก็เยอะนะแต่ต้องยอมรับว่าเด็กเราก็คุณภาพยังไม่ถึงเขา

ก็อย่างที่ท่านบอกแหละครับว่าคุณภาพยังไม่ถึงเขา ต้องรอดูว่าฐานรากที่เราวางไว้ตอนนี้จะมีผลเป็นอย่างไรแหละครับ

ดูเยาวชนบ้านเราตอนนี้สิ

แต่ละรุ่น นอกจากจะมีเด็กระเบิดแล้ว กรรมพันธุ์ทางร่างกาย ความมีวินัยในตัวเอง ความเป็นมืออาชีพ จะมีสักกี่คน
แต่ชาติอื่นๆในเอเชีย แต่ละรุ่นนี่มีเพียบเลย

เอาจริงๆสังคมก็ส่วนนึงนะ ผมเนี่ยแหละคนนึง ฮ่าๆ แต่ก็โทษตัวเองด้วย

เล่นเยาวชนไนกี้ 12 13 15 พอจบมอ 3 อายุ 16-17 เริ่มติดเพื่อนละ หนีซ้อม ไม่อยากอยู่แคมป์ อยากกลับไปอยู่บ้าน ชวนเพื่อนหนีกลับแม่งเลย กลับมาตั้งใจเล่นอีกทีตอน 19 เข้ามหาลัย เดินสายแข่งด้วย ก็เกือบไปได้ไกลอยู่ 22-23 เดินสายคัดสโมสรได้หลายที่แต่ก็ไกลเดินทางไม่ไหวบวกกับพ่อแม่ไม่สนับสนุนอยากให้เรียบจบมีงานดีๆทำ จากนั้นก็เหลวแหลกไม่เอาละ ติดเที่ยว ติดแฟน พอมาตอนนี้นึกเสียดายมาก มีโอกาสดีๆแต่ไม่ขว้าไว้

เอาแค่ไปเจลีคคนต่อไปยังยากเลย อีก 10 ปีก็ไม่รู้จะมีอีกมั้ย

ผมว่าบ้านเราเด็กมันไม่ค่อยมุ่งมั่นพัฒนาอะ

พอถึงจุดนึงนะดับนึงที่คิดว่า เงินพอละ มีเงินใช้ละ ก็จะหยุด

เอาที่พอไปได้ โดยไม่พัฒนาทุ่มเทต่อ เเละดูเหมือนจะเป็นตอนอายุน้อยๆกันเพิ่มขึ้นด้วย

อันนี้เห็นด้วยที่สุดเลยครับ ทัศนคติที่ว่าในไทยก็พอเเล้วจะไปลำบากต่างประเทศทำไมมันมีอยู่จริง

ระเบียบวินัย ทัศนคติเด็กไทยเข้าขั้นบัดซบเลย เล่นเก่งไม่ซ้อมละ ถือว่าเก่ง แดกเหล้า เที่ยวผู้หญิง จะให้ไปเมืองนอก็ติดเพื่อน พูดภาษาเขาไม่ได้นอยด์กินอีก ถ้ายังมีชุดความคิดแบบนี้ ก็ยากละ ดูอย่างย้าเลย นักบอลบ้าไรแดกจนน้ำหนักขึ้นเกือบสิบโล

เดี๋ยวนี้เอื้อกว่าแต่ก่อนเยอะมาก อย่างเจ้าบุ๊คมีเงินเดือน 3 หมื่น ตั้งแต่อายุ 16-17

เอาจริงๆต้องไปฝังตัวตั้งแต่เด็กเลยคนับถ้ามีทุน ไปกินอยู่ที่นั่นให้ได้ทัศนตติแบบฝรั่งมาก่อน อยุ่จนได้สัญชาติแล้วไปคัดอคาเดมี่ให้ติดแล้วค่อยพัฒนาตามสเตปไป ถ้าอยุ่ไทยก้วังวนเดิมๆ สังคมสิ่งแวดล้อมมันไม่ค่อยเอื้อต่อการพัฒนา

ผมว่าต้องสร้างแรงบันดาลใจมากกว่า ต้องสร้างไอดอล
ทำไมต้องพยายาม พยายามไปเพื่ออะไร
เจาะลึกคนที่ทำสำเร็จทำได้อย่างไร คนที่ล้มเหลวเพราะทำอะไร
มันก็มีบทสัมภาษฐ์เยอะนะ แต่สื่อบ้านเราก็ทำได้แค่เป็นคำพูดลอยๆไง
ซึ่งมันไม่ทำให้เด็กๆเห็นภาพหรอก
ปิยะพงษ์ไปเกาหลีเงี้ย โค้ชเฮงไปเยอรมันเงี้ย เหล่านักเตะที่เคยไปเล่นเมืองนอกแบบนี้
ไม่เห็นมีใครเอามาทำหนัง ทำการ์ตูน ทำนิยาย ทำซีรี่ย์เลย
อัตตะชีวะประวัติแบบเจาะลึกไปเลย ต้องทำอะไรบ้าง ต้องพยายามขนาดไหน ต้องมีบุคลิกความมั่นใจยังไง
อย่างหนังเรื่อง Social Network หรือแบบ วันรุ่นพันล้าน ผมว่าคนที่ดูแล้วได้แรงบันดาลใจมีเยอะนะ
หรืออย่างพวกขายตรงที่คนเคลิ้มตามกันไปก็เพราะขายฝันได้ดี
ทุกวันนี้เรารู้ว่าเด็กทัศนคติไม่ดี แต่จิริงๆผู้ใหญ่ก็ต้องเป็นคนสร้างทัศนคติให้เด็กตั้งแต่ต้นด้วยไง

ต้องทำให้ผู้ใหญ่ในรุ่นปัจจุบันมองว่านักกีฬามันคืออาชีพหนึ่งที่สามารถเลี้ยงตัวเองได้ก่อน ค่านิยมบ้านเราพ่อแม่ยังไงก็อยากให้ลูกเรียนสูงๆแล้วก็ไปทำงานที่มั่นคง นักกีฬาบ้านเราที่ไปได้ไกลๆนี่คือที่บ้านเขาสนับสนุนจนสุดทางจริงๆ นักบอลอย่าง เจ มุ้ย พวกนี้ที่บ้านสนับสนุนให้มาทางนี้แบบเต็มที่ ไม่ได้แบบครึ่งๆกลางๆแบบพ่อแม่ทั่วไปที่ให้ลองเล่นดูแต่ก็ยังอยากให้ลูกไปเรียนสูงๆหางานอย่างอื่นทำมากกว่า แทนที่จะได้ไปในทางที่ตั้งใจอย่างเต็มที่ก่อน ดันต้องมาพะวงกับเรื่องอื่นอีก