ตั้งแต่จำความได้ ผมโตมาในบ้านยายซึ่งมีลุงและน้าๆ ที่ไม่ได้แต่งงาน พ่อแม่ผมต้องทำงานดึกๆไม่มีเวลาดูผมกับน้อง ครอบครัวผมเป็นครอบครัวชนชั้นกลางค่อนไปทางล่าง พ่อแม่ค้าขายไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ถึงกับอด สามารถส่งเสียให้ผมและน้องเรียนจบปริญญาตรีได้ ตั้งแต่เล็กจนถึงบัดนี้ผมไม่เคยรู้สึกขาดความอบอุ่นเลย ผมโตมาแบบสบายๆ มีข้าวกิน 3 มื้อ มีโอกาสได้เรียนหนังสือ มีชีวิตที่ดีในระดับนึง ถึงแม้ไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่เลย

ที่ต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะผมรู้สึกว่าสังคมไทยโดยเฉพาะชนชั้นกลางค่อนไปทางสูงพยายามสร้างวาทกรรม "ครอบครัวที่อบอุ่น" ต้องพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ยกตัวอย่างที่ผมเห็นจากในเฟส (ผมฟลุ๊คเอ็นท์ติดมหาลัยท๊อปทู เลยมีเพื่อนแนวนี้เยอะ) เพื่อนในเฟสที่มีครอบครัวแล้ว จะโพสท์แสดงความอบอุ่นของครอบครัว (จริงๆผมก็ไม่มั่นใจว่าอบอุ่นแบบที่เขานำเสนอจริงรึเปล่า ซึ่งอันนั้นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม) ผมมาคิดดูความอบอุ่นของครอบครัวในลักษณะนี้จะเกิดขึ้นได้ต้องอยู่บนพื้นฐานความมีจะกินระดับนึงเลย ลองคิดดูถึงพ่อแม่ที่หาเช้ากินค่ำ ทำงานดึกๆดื่นๆ เข้าเวรเข้ากะ ฯลฯ จะเอาเวลาที่ไหนมาประคบประหงมลูกขนาดนี้ ไหนจะหลายครอบครัวที่ทำงานในกทม. ต้องส่งลูกไปอยู่กับปู่ย่าตายายที่ต่างจังหวัด หรือไหนจะคนที่ไม่ได้มีพ่อแม่ครบสมบูรณ์อีก

เลยอยากรู้ว่ามีคนที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่น และมีความสุขดีบ้างมั้ย

ผมออกบ้านมาตั้งแต่จบ ป.6 แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรเลย

และยิ่งโตยิ่งมีความรู้สึกอยากกลับบ้านบ่อยขึ้น (ตอนนี้ทำงานภาคกลาง บ้านอยู่ภาคเหนือ)

ครอบครัวที่พ่อ-แม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

ก็ย่อมรู้สึกอบอุ่นกว่าครอบครัวที่มีไม่ครบอยู่แล้วหละ

แต่จะพอดีพอใจหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับแต่ละครอบครัวไป

แล้วแต่นิยามครอบครัวของแต่ละคนครับ อย่างครอบครัวของผม จะมีพ่อ แม่ คุณป้าแท้ๆ กับคุณป้าข้างบ้านที่เลี้ยงผมมา

จะอยู่ด้วยกันหรือแยกกันอยู่คงไม่เกี่ยวเท่าไหร่ เหมือนในหนังเรื่อง Thor แหละ บ้านไม่ใช่สถานที่ บ้านคือผู้คนที่เราจะกลับไปหา และเมื่อมีคำว่ากลับไปหา ก็แปลว่าเราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มันมีที่ว่างให้เราได้ออกเดินทางอยู่ด้วย

ค่านิยมคนไทยส่วนใหญ่เป็นแบบนี้จริงครับ ที่แบบต้องอยู่กันพร้อมหน้า

สังเกตมั้ย ลองไปอ่านความเห็นจากเว็บบอร์ดต่างๆ

จะพบว่าถ้าไม่สบายก่อนก็จะไม่อยากมีลูก ซึ่งมันก็สอดคล้องกันพอดี

คือถ้ายังต้องทำงานหนัก ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก ก็เลยไม่อยากมีลูกดีกว่า

รอมีลูกตอนที่งานเบาแล้ว จะได้มีเวลาให้ลูกเต็มที่ ลูกจะได้ไม่ขาดความอบอุ่น

ผมเลย พ่อกับแม่ เอาผมมาให้ปูกับย่าเลี้ยงตั้งแต่ผมได้ 6 เดือน และพ่อกับแม่จะกลับมาเยี่ยมปีละครั้งช่วงสงกรานต์ ถามว่าน้อยใจไหมที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ บอกได้เลยว่ามีบ้าง อิจฉาเพื่อนที่ได้อยู่กับพ่อแม่ มีพ่อแม่มารับที่โรงเรียน แต่ปูกับย่าผมก็ทดแทนคำว่าพ่อกับแม่ให้ผมได้เป็นอย่างดี ทำให้ผมไม่รู้สึกขาดอะไรไปเท่าไหร่ ตั้งใจเรียนปกติ

จนตอนนี้อายุเข้าเลข 3 นำหน้าละ จบมา ทำงานได้ 7-8 ปีละ กำลังจะสร้างบ้านใหม่ให้ปูกับย่า

ผมมีแค่แม่ พ่อผมเลิกกับแม่ไปตอนผมยังจำความไม่ได้ รูปถ่ายผมก็ไม่เคยเห็น เชื่อได้เลยว่าเดินสวนกันผมยังจำเขาไม่ได้ว่าเขาเป็นพ่อผมอ่ะ แต่จำชื่อ+นามสกุลได้นะ

ประมาณ 3 ปีที่แล้วไปงานสีดำของป้า(พี่สาวพ่อ) ได้ยินโฆษก(เรียกแบบนี้ป่าวนะ) ประกาศชื่อคนที่ต้องเข้าไปถวายของให้พระ ได้ยินชื่อพ่อ เหมือนเขาจะเห็นผมนะ แต่เขาไม่เดินเข้ามาหา (สงสัยกลัวแม่ผม) ผมเองก็เห็นท่านนะ แต่มันไกลอ่ะ มองไม่ชัดแถมเห็นแค่ด้านหลังด้านข้างซะเป็นส่วนใหญ่

จบงานขับรถกลับบ้านกับแม่ แม่ก็ถามว่าน้อยใจมั้ย พ่อไม่เข้ามาหา ผมเองก็เฉยๆนะ ก็บอกไปว่าไม่รู้สึกอะไร ไม่ได้น้อยใจอะไรเลย ทั้งชีวิตผมมีความรู้สึกต่อพ่อผมแค่อย่างเดียวจริงๆ คือ ความสงสัย สงสัยว่าทำไมไม่เข้ามาช่วยแม่ผมเลี้ยงผมเลย ไม่แม้แต่จะส่งเสียเงินค่าเรียน แม้แต่สักแดงเดียว ปล่อยให้แม่ผมทำงานเลี้ยงผมคนเดียว

ชีวิตทั่วๆไป จะเซ็งอยู่แค่อย่างคือ ตอนเด็กๆสมัยเรียนจะมีให้กรอกประวัติผู้ปกครองใช่มั้ยครับ ผมจะกรอกของพ่อได้แค่ชื่อ-นามสกุล เบอร์โทรก็ไม่รู้ อาชีพ อายุ ก็ไม่รู้ เรียกว่าปล่อยโล่งแบบนั้นมาตลอดทั้งชีวิต ส่วนที่เซ็งก็คือก็จะมีคนสงสัย คนถาม ซึ่งผมขี้เกียจตอบเหลือเกิน (หรือมันแทงใจดำที่คนอื่นมีพ่อก็ไม่รู้ )

แต่ชีวิตผมมีความสุขดีครับ แม่ผมเป็น Super mom เลยล่ะ วางรากฐานไว้ให้หมดในอนาคต ไม่ใช่แค่กับผม แต่กับน้าๆผมด้วย และแกเลี้ยงผมไม่ให้ขาดไม่ให้เหลือเลย เรียกได้ว่าในวัยที่เด็กรุ่นเดียวกันมีอะไร ผมก็มีแบบนั้นทุกอย่าง หรืออาจมีมากกว่าด้วยซ้ำ แม่ผมหาเงินเก่งและเป็นเหมือนทั้งพ่อทั้งแม่ในคนเดียวกัน (อวยแม่ตัวเองหน่อย )

ทั้งหมดที่กล่าวไปจะบอกว่าชีวิตแฮปปี้มากเลยครับ ไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่นอะไร บ้านผมมีแม่ มีน้องสาว(คนละพ่อ / และเลิกกันไปแล้ว) น้าๆลูกพี่ลูกน้องอยู่ด้วยกัน คุยกันได้ เฮฮา อบอุ่น
ส่วนตัวมองว่าไม่จำเป็นต้องมีครบก็ได้ มันก็อบอุ่นได้ ชีวิตมันต้องอยู่กับสิ่งที่มีนี่แหละ มีความสุขกับสิ่งที่มี ทุกอย่างมันถึงจะโอเค

ไม่รู้ตอบตรงความต้องการ จขกท รึเปล่านะครับ เหมือนเล่าออกทะเลไปเยอะ แค่อยากแชร์ให้ฟังเฉยๆครับ

ผมอยู่กับพ่อแม่นะ แต่วันๆนึงแทบไม่คุยกันเลย ต่างคนต่างอยู่

ไม่เคยไปเที่ยว ตจว. ไม่เคยไปกินข้าวนอกบ้าน ในบ้านก็ต่างคนต่างกิน

ไม่รู้มีใครเป็นแบบบ้านผมมั่งปล่าว

ผมอยู่ๆหายๆอะ เพราะช่วงนั้นทางบ้านก็มีปัญหาการเงิน + ญาติฝั่งแม่ก็ไม่ชอบพ่อ ญาติฝั่งพ่อก็ไม่ชอบครอบครัวฝั่งแม่

ผมเลยต้องไปๆมาๆ ระหว่างครอบครัว2ครอบครัวนี้ตลอด

พ่อกับแม่ผมก็ทำงานไกล(พ่อขับรถให้นาย ส่วนแม่ไปเป็นพนักงานมูลนิธิ) ไม่มีเวลามาดูแลผมมากเท่าไหร่

ช่วงแรกๆที่อยู่ระหว่าง2บ้านนั้น ผมอยู่กับพี่สาวของญาติฝั่งแม่ก่อน พอพี่สาวโตขึ้นก็ห่างหายกันไป(มาอยู่ด้วยกันช่วงหลังๆ ตอนพี่สาวใกล้เรียนจบ จนถึงปัจจุบัน)

หลังจากพี่สาวไปเรียน โรงเรียนในเมือง(พี่สาวเองก็มีปัญหาครอบครัวเหมือนกัน เลยได้ไปอยู่ในตัวเมือง) ชีวิตผมจะอยู่กับลุงที่เป็นทหารซะส่วนมาก

พอลุงผมต้องไปประจำที่กรุงเทพ ผมก็เคว้งไปพักหนึ่ง เลยกลายเป็นเด็กวัด เริ่มทำงานหาเงินตอนอายุ10-11ขวบได้ ทำงานไปเรียนไปจนถึง ปวช

ช่วงนั้นชีวิตผมก็ไม่รู้สึกว่ามันขาดอะไรไปนะ เพราะพ่อแม่ก็มาหาบ่อยๆ จนผมเรียนถึง ปวช สักปี2 แม่ผมก็ได้ตัดสินใจผ่อนบ้าน ถึงได้อยู่กันพร้อมหน้าจริงๆ ส่วนน้องคนเล็กก็อยู่กับครอบครัวฝั่งแม่ ปัจจุบันเรียน ปี2 ละ

ส่วนตัวผมว่าแล้วแต่คนมากกว่าว่าจะใช้วิกฤตตรงนั้นเป็นโอกาสให้ตัวเอง

หรือจะถูกความรู้สึกปมด้อยนั้นกลืนกินไป

แต่ผมก็เข้าใจในสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับตัวผมนะ ผมเลยปล่อยวางได้ + ได้อยู่วัด ถูกสั่งสอนโดยพระอาจาร์ย ก็อาจมีส่วนทำให้ผมมีทัศนคติต่อชีวิตตัวเองเปลี่ยนไปด้วย

มันก็เป็นแม่พิมพ์ให้แนวคิดครอบครัวได้ล่ะมั้ง อย่างผมคือครอบครัวครบสมบูรณ์ อยู่ด้วยกันตลอดจนถึงจบมอปลาย มุมมองครอบครัวที่ผมสร้างก็ไปแนวทางเดียวกัน คือต้องครบทั้งเงินและเวลาก่อนถึงมีลูก ทำเงินให้ได้เยอะพอที่จะซื้อเวลาทำงานของเมียได้ ให้เค้ามาทำงานที่บ้าน มีเวลาเลี้ยงลูก อะไรแบบนี้ หรือแนวคิดแบบทำดีที่สุดเพื่อครอบครัว สนใจคนอื่นให้น้อยลง ครอบครัวคือสำคัญที่สุด พวกนี้ก็คือสิ่งที่เห็นมาแต่เด็ก


ตอนนั้นพ่อแมาผมก็ไม่ได้รวยนะ แต่ก็ข้าราชการอ่ะ ไม่ต้องไปทำงานค่ำๆ ทำถึงแค่เย็นๆ เลยต้องมีเวลากินข้าวด้วยกัน เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังทุกวัน มาช่วงผมขึ้นมัธยม พ่อเริ่มทำกิจการ ช่วงนั้นผมก็ฝังตัวอยู่กับพ่อ ทำงานทุกอย่างตั้งแต่ก่อสร้างยันรับลูกค้า คือช่วยกันสร้างกิจการมาตั้งแต่ตอนนั่น วันนี้พ่อรวยแล้ว เราก็ชอบคุยถึงวันเวลาเก่าๆ กันบ่อยๆ เหมือนเป็นช่วงเวลาที่ลำบากด้วยกันมาทั้งครอบครัว มันดูคลาสสิคดีจริงๆ นะ

พ่อทิ้งผมไปหลังผมคลอด ตอนนั้นพ่อรวยมาก มากขนาดที่มีนักการเมืองเชิญไปเป็น สส. ในพรรคขณะที่แม่ผมเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อยคนนึง ด้วยความที่แม่ผมต้องทำงานหนักมากตอนนั้นผมเลยต้องมาอยู่บ้านยาย กว่าจะได้มาอยู่กับแม่ก็ซัก 9-10 ขวบกว่า ๆ แต่ก็ยังต้องไปกลับบ้านยายเป็นช่วง ๆ อยู่ดี

ผมไม่รู้สึกว่าขาดหายหรือความจำเป็นของพ่อเลยตั้งแต่เด็ก มีเพียงครั้งนึงตอนเด็ก ๆ พ่อบอกว่าจะมาหาผมและมารับไปกินข้าว ผมแต่งตัวรออย่างดีเลยก่อนที่จะรู้ว่าเค้ายกเลิกไม่มาแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่าเศร้าแต่แค่รู้สึกว่าอยากเจอพ่อแท้ ๆ แบบตัวเป็น ๆ ซักครั้งแค่นั้น

พอโตมาพ่อแท้ ๆ ผมอยู่ในภาวะที่หมดสิ้นเนื้อตัวเพราะถูกเมียคนสุดท้ายกับลูกปอกลอกไป มันเป็นภาวะกลับกันและโคตรเหมือนละครไทยมากจนผมขนลุกว่าทำไมมันเหมือนได้ขนาดนี้ เค้าอยากจะมาหาผมไปขอให้ญาติเค้าที่เคยรู้จักติดต่อผมมาว่าอยากเจอหน้าหน่อยแต่ผมก็ปฏิเสธไป ผมบอกว่าในวันที่เค้าร่ำรวยผมไม่เคยได้อะไรจากเค้าเลย เราสองแม่ลูกลำบากมาตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมาและไม่เห็นถึงความจำเป็นว่าต้องเจอ

เค้าตายเมื่อปีที่แล้วและเวลานั้นผมได้รับเชิญไปงานศพอีกครั้งผมก็ไม่ไป ถ้านับความต่ำช้าในจิตใจผมอยากจะเยี่ยวรดศพเค้าด้วยซ้ำแต่ผมก็เอาเงินใส่ซองช่วยงานศพไปจำนวนนึงส่งให้กับญาติเค้าที่มาแจ้งและภาวนาในใจแทนว่า "จบสิ้นกันซักทีนะ ไปดีและอย่าได้เกิดมาเป็นพ่อเป็นลูกกันอีกเลย" แล้วเค้าก็หายจากชีวิตผมไปอย่างสมบูรณ์ครับ สำหรับผมมันเพียงความว่างเปล่าตั้งแต่เค้าเกิดยันเค้าตาย แค่นั้น

ไม่ถึงกับอบอุ่นแบบอยู่กับพ่อแม่ แต่ไม่ได้ขาดความอบอุ่นเลย

ย้ายมาอยู่กับตา ยายตั้งแต่เด็กๆประมาณ7ขวบที่มีน้าๆอยู่ด้วยและมีลูกพี่ลูกน้องอีกหลายคน เลยไม่เหงา มีเพื่อนเล่นวัยเด็ก เจอกับแม่ก็ปีละไม่กี่ครั้ง ปิดเทอมก็ไปอยู่ กทม กับแม่

ตอนอยู่ตจว. ทุกคนก็รักเอาใจใส่ดีแหละแต่ไม่เหมือนพ่อและแม่ของตัวเอง บางเรื่องก็เลยไม่ค่อยเล่าให้ใครฟัง พอผมอายุประมาณ16พ่อแม่ย้ายกลับมาอยู่ด้วยกัน

พ่อกับแม่สร้างบ้านใหม่อยู่ติดๆกับบ้านตา-ยาย และน้าๆ ก็ยังอยู่ติดกันเหมือนเดิมครอบครัวอบอุ่น แต่ผมก็ติดนิสัยไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง

พออายุประมาณ18-19พ่อกับแม่ต้องย้ายไปทำงานที่อีกจังหวัดนึงเพราะน้ำยางราคาตก แม่ก็ไปๆมาๆเดือนนึง เจอกัน2-3ครั้ง ส่วนใหญ่ผมจะอยู่บ้านคนเดียวนะ แต่ผมชอบมันเงียบสงบดี

พออายุ21เรียนจบผมก็ทำงานย้ายออกจากบ้านอีกก็ทำงานมาจนถึงปัจจุบัน ผมโตมาไม่มีปัญหาอะไรนะ ไม่ติดเที่ยว ไม่ติดยา ไม่ขาดความอบอุ่น มาติดเกมส์แทน 55555

ผมมมม อยู่กับยาย แต่ก็มีบ้างที่รู้สึกแย่ว่าทำไมไม่เหมือนคนอื่น แต่คิดอีกมุมมันก็โอเค อิสระดี ความอบอุ่นก็ได้จากยาย จากญาติพี่น้องแทน

พ่อกับแม่มาทำงานก่อสร้างตั้งแต่ป.2มั้ง ให้อยู่กับตายายจนปวช.3 ปิดเทอมก็ขึ้นมาอยู่กับเค้าที่แคมป์พักคนงาน เปิดเทอมก็กลับ ถามว่สลามีความรู้สึกไรมั่ย ก็มีบ้างเวลาที่โรงเรียนจัดงานวันพ่อแม่ ตอนนี้โตแล้วกลายเป็นคนสันโดษไม่ค่อยอะไรกับใครชอบอยุ่ตัวคนเดียว มันเกี่ยวกันมั้ยหว่า แต่เรื่องยาเสพติดเกเรไม่มีนะ ตอนนี้ติดแต่บุหรี่555