โม : ช่วงหลังๆได้มาสนิทกับกุ ได้มาจับคู่ซ้อมกับกุ ออร่าของกุช่วยให้มึงเก่งขึ้นบ้างปะ
ลอฟ : ไม่อะ มึงทำกุกากกว่าเดิมอีก

โม : กุว่าเรามาสนิทกันได้เพราะสวรรค์ลงโทษนะ
ลอฟ : สวรรค์ลงโทษ?
โม : ใช่
ลอฟ : อ๋อ เออๆ เมื่อก่อนกุจะวอร์มอัพกับชานใช่ปะละ แล้วมันดันเจ็บไป กุเลยไม่มีทางเลือก
โม : มึงเลยขอให้กุเป็นคู่ซ้อมไง
ลอฟ : ก็มึงอะทิ้งมาเน่มา
โม : วอร์มกับมาเน่แม่งไม่ไหว เหนื่อยฉิบหาย
ลอฟ : กุรู้สึกผิดกับมาเน่นะเนี้ย แย่งคู่ซ้อมมา

โม : กุว่าเราเริ่มสนิทกันก็ตอนไปปั่นจักรยานเก็บตัวที่สเปน รอบแรกอะ ที่ไปแดกข้าวกัน
ลอฟ : อ๋อ ที่มาร์เบลล่าอะนะ ที่มึงเลี้ยง?
โม : ใช่
ลอฟ : ไม่สิ ที่มึงบอกมึงจะเลี้ยง แต่มึงก็ไม่เลี้ยง สุดท้ายก็เป็นกูที่ต้องจ่าย
โม : แต่กูก็พูดแล้วนะว่าจะเลี้ยง
ลอฟ : โถ่วววว แค่พูดใครก็ทำได้วะ แต่สุดท้ายทำไมกูเป็นคนจ่ายละ
โม : มั่วละ กูจ่ายครึ่งนึงนะ กูบอกในร้านแล้วว่ากูจะเลี้ยง แต่มึงอะเรื่องมากบอกเอาบัตรเครดิตมาสุ่มกันว่าใครจะจ่าย กูก็บอกนะว่าไม่ต้องสุ่ม เรื่องพวกนี้กูดวงไม่ค่อยดี ให้กูเลี้ยงไปเลย แต่สุดท้ายมึงก็มือดีหยิบได้บัตรตัวเอง มึงเลยต้องจ่ายไง กุก็บอกแล้วบอกอีกว่าเดี๋ยวเลี้ยงเอง
ลอฟ : ไม่เป็นไร กุเต็มใจเลี้ยง
โม : แต่มึงก็ไม่ได้เลี้ยงนะ อย่ามาซุย
ลอฟ : ซุยไร กุเลี้ยง
โม : ไม่ๆ อย่ามั่ว มึงจ่ายแค่ค่าไวน์ สุดท้ายกูก็ต้องจ่ายค่าข้าว
ลอฟ : เอาเหอะ เรื่องของมึงเลย เปลี่ยนเรื่องเหอะ มาพูดถึง...
โม : จะคุยเรื่องรางวัลหรอ คุยได้นะ กุไม่มายด์
ลอฟ : ....
โม : เอาเลย เลือกมาสักรางวัล อยากพูดถึงรางวัลไหนดี
ลอฟ : ทำไมมึงมั่นหน้ามั่นโหนกจังวะ
โม : ทำไมละ? (5555)
ลอฟ : ดี มั่นหน้าแบบนี้กูชอบ แต่รู้ไหมกูไม่ชอบอะไร
ลอฟ : ตอนที่มึงบอกขับรถไปส่งหน่อย จะไปงานรับรางวัล กุก็เออ เรื่องแค่นี้สบายมาก แต่พอขึ้นรถมึงเสือกไปนั่งข้างหลังซะงั้น ให้กูนั่งขับเป็นอูเบอร์เลยนะสัส
โม : แต่...
ลอฟ : แล้วตอนลงจากรถเสือกเปิดประตูไปชนรถมิโญเล่ต์อีก และมิโญเล่ต์แม่งก็นั่งอยู่ในรถด้วยนะ
โม : มิโญเล่ต์แม่งมองกุแบบ ทำเชี้ยไรของมึงเนี้ย กุเลยแบบ ไม่รู้ดิไม่ใช่รถกุ
ลอฟ : เออสิไอสัส ก็มันรถกุไง
โม : แต่มึงจำได้ไหมที่ไปซื้อกาแฟอะ ที่ขับเข้าไดร์ฟทรูอะ แล้วมึงไม่สั่งกาแฟให้กุ
ลอฟ : กุจะไปรุ้ไหมมึงจะสั่งอะไร
โม : ไม่อะ มึงก็รู้กุสั่งแบบไหน แต่พอถึงที่สั่งมึงสั่งของมึงคนเดียว
ลอฟ : ก็พอถึงตามึงมึงไม่สั่งเองอะ พนักงานมันก็ถามอยู่จะเอาอะไร เขายังเรียกมึงอยู่เลย
โม : ใช่ เขาเรียกกุ กุก็บอกว่าเพื่อนกุมันสั่งให้แล้ว แต่มึงไม่สั่งให้กุไง
ลอฟ : ก็กุไม่รุ้
โม : ไม่รู้ไรมึง ไม่รุ้ว่ากุจะกินกาแฟ? แล้วจะให้กุมาด้วยทำไม
ลอฟ : มาเป็นกำลังใจให้กุไง
โม : เป็นกำลังใจให้มึงในการซื้อกาแฟเนี้ยนะ?
ลอฟ : อิอิ
โม : แล้วตอนได้กาแฟ พอเขายื่นให้มึงก็บอกไม่ๆ เอาไปให้ไอโน้น ไอโน้นคือไร มึงลืมชื่อกุหรอ
ลอฟ : มึงรู้ไหม เวลากุไปซื้อกาแฟ นาทีเดียวก็เสร็จละ แต่มึงมาด้วยนี้แม่งล่อไป 15นาที มัวแต่เซ็นโน้น เซ็นนี่อยู่ได้ เสียเวลาทำมาหากิน

โม : มาพูดถึงฟานไดจ์คกันดีกว่า
ลอฟ : อุ้ว เหลาอะไรดีละ
โม : กุต้อง google เลยนะว่ามันอายุเท่าไหร่
ลอฟ : มึงคิดว่าเท่าไหร่ละ
โม : กุคิดว่า 35 36 แล้วซะอีก แต่เอาจริงๆแม่งเก่งมากเลยนะ เป็นยอดนักเตะ เป็นยอดคน ถึงแม้แม่งจะไม่เคยจ่ายตังเวลาไปกินอะไรด้วยกันก็เหอะ

โม : กุขอถามไรหน่อยได้ปะ?
ลอฟ : มึงมีคำถามให้กุด้วยหรอ
โม : ท่าดีใจนัดที่แล้วคือไรอะ ที่ยืนกางมือแบบนั้นอะ ตอนนั้นคิดไรอยู่ คิดถึงกุอยู่ใช่ไหมถึงเลียนแบบท่ากุ
ลอฟ : อืมมม ก็นิดนึง แบบกุก็อยากทำบ้าง ทำไมละ มึงทำได้คนเดียวหรอไง
โม : เลยก็อปท่ากุเลยว่างั้น
ลอฟ : เอาจริงๆ กุเคยบอกไปแล้วนะ ว่าถ้ากุยิงเข้ากุจะทำท่าแบบนั้น แค่มึงมีโอกาสยิงเยอะกว่ามึงเลยได้ทำก่อนแค่นั้นแหละ
โม : แต่มึงก็มีโอกาสนัดที่เจอโรม่านะ มึงดันพลาดเอง
ลอฟ : แล้วทำไมมึงต้องทำท่าดีใจแบบเดิมๆด้วย
โม : แบบเดิมตรงไหน กุมีท่าดีใจเยอะว่าบ็อบบี้อีก(ฟีร์มิโน่)
ลอฟ : แล้วทำไมเวลายิงเข้ามึงไม่ยิ้มเลย ทำไม ไม่ดีใจหรอที่ทำแฮททริกได้ หรือยังไง ไหนบอกกุซิ
โม : มันแบบ พอยิงได้บ่อยๆมันก็ไม่รู้จะดีใจทำไมแล้วอะ ล้อเล่นๆ ปากดีเกินละกุ 5555

ลอฟ : ตั้งแต่ตัดเชือกชนะฮอฟเฟ่นไฮม์ได้เข้ามาเล่นยูฟ่าเนี้ย มึงคิดว่าทีมเราจะไปได้ไกลขนาดไหน
โม : เอาจริงนะ ตั้งแต่ตอนนั้น ทีมเราพัฒนามาตลอดทุกนัดที่ลงเล่น และตอนนี้เราก็มาถึงรอบชิง มันฟินสุดอะ เพราะความพยายาม ความทุ่มเทของเราทั้งนั้น
ลอฟ : คิดปะว่าจะมาได้ไกลขนาดนี้
โม : ตรงๆเลยนะ กุคิดมาตลอดตั้งแต่ย้ายมาว่าเราจะไปได้ไกล
ลอฟ : มึงว่าเกมไหนยากสุด ในยูฟ่าเนี้ย
โม : แมนซิเกมเยือนเลย เกมไปเยือนโรม่าก็ยากนะ แต่แมนซิเนี้ยยากสุดละ

ลอฟ : คิดไงกับแอสซิสต์ที่กุส่งให้มิลเนอร์โหม่งทำประตูบ้าง
โม : หืม ลูกไหนวะ?
ลอฟ : ลูกที่กุเปิดไปให้มิลเนอร์แล้วมันโหม่งเข้าประตูตัวเองอะ
โม : 555555
ลอฟ : ขำไรวะ กุแอสซิสต์ได้นะเว้ย
โม : แบบนี้ก็นับหรอวะ
ลอฟ : กุนับหมดอะ เอาจริงกูรู้สึกผิดกับมิลเนอร์มากเลยนะ กุเตะไปอัดอย่างแรง หน้าแม่งแดงเป็นรอยบอลเลยอะ

ลอฟ : รู้สึกไงกับนิดชิงยูฟ่า หวังไรไว้บ้าง นับเป็นเกมที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตเลยปะ
โม : ก็ไม่นะ สำหรับกุคือทุกเกมเหมือนกันหมด คือลงไปเล่นเพื่อชัยชนะ กุไม่อยากกดดันตัวเอง เดี๋ยวเล่นไม่ออก
โม : แต่จริงๆมันก็คือเกมที่โคตรสำคัญ สำคัญสำหรับทุกคนในเมือง ทุกคนในสโมสร แต่เราต้องโฟกัสอยู่กับเกม มีสมาธิ เล่นให้พลาดน้อยที่สุด
ลอฟ : กุว่าถ้าเราเล่นได้แบบเกมแมนซินะ ถ้าโชว์ฟอร์มแบบนั้นได้ กุว่าจบยังไงสุดท้ายเราก็พูดได้ว่าเราทำดีที่สุดแล้วไม่มีอะไรต้องเสียใจ จำได้ปะที่วิ่งซ้อมกันกลางฝนตอน 4ทุ่ม ซ้อมหนักกันมาตลอดฤดูกาล เราคู่ควรที่จะเข้าชิงแล้ว หวังว่าทุกคนจะฟิตสมบูรณ์นะ
โม : หืม มึงเจ็บหรอ
ลอฟ : ป่าวๆ ไม่ต้องเป็นห่วงกุหรอก กุเป็นห่วงมึงมากกว่า
โม : ขอบคุณมาก... แต่กุว่าไม่มีใครเป็นห่วงมึงหรอก
ลอฟ : สัส ขอบคุณนะ เลิกๆ