คำถามชวนคิดระหว่างพักเที่ยงแล้วกันครับ
จริงๆเป็นกระแสในระดับนึง เมื่อ 3 - 4 ปีก่อน (ก่อนกระแส Bit Coin เริ่มมา)

ทุกคนดูตื่นตัวมาก แล้วก็เป็นเทรนด์ที่ต้องออกมาเป็นนายตัวเอง ก้าวออกมาจากคอมฟอร์ทโซน เป็นฟรีแลนซ์ ทำงานตามที่ใจต้องการ (เผลอๆโดนลากไปเรื่อง Passive incomeไปซ่ะด้วย)

What

คือตัวผมเองเนี้ย ก็มองว่าถ้าใช้เกณฑ์ของมุมมองคนอื่น ณ ตอนนั้น ผมก็ทำงานในกลุ่มที่เรียกว่า คอมฟอร์ท โซน นั่นแหละ

ซึ่งผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่เสียหายนะ (สมมุติว่าผมทำงานข้าราชการ - หลายๆคนชอบเปรียบเทียบกับอาชีพนี้)

หลายคนบอกว่ามันเดิมๆ ทำงานเดิมๆ ไม่มีความเสี่ยง ไม่มีการพัฒนา มันทำให้ขี้เกียจลง

อะไรก็ไม่รู้ เยอะแยะไปหมด

ซึ่งผมมองว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยนะ เอาเข้าจริงๆเป็นเรื่องของ "คน" ด้วยซ้ำ
คนที่กระหายเรียนรู้ คนที่อยากลองสิ่งใหม่ๆ เจอผู้คนใหม่ๆหลากหลาย

เค้าจะอยู่ในหรือนอกคอมฟอร์ทโซน เค้าก็พยายามเพิ่มพูลทักษะ ประสบการณ์อยู่ดี

อีกอย่างหนึ่ง.. เรื่องความเสี่ยง ผมเองไม่คิดว่าการอยู่นอกคอมฟอร์ทโซนนานๆเป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน อันนี้คือโดยเบสิกของมนุษย์เลยนะ มนุษย์ย่อมต้องการที่ปลอดภัยอยู่แล้วสำหรับอนาคต ครอบครัว ลูก ฯลฯ ดังนั้นการออกไปท้าทายตัวเองนานๆ ผมว่าสุดท้ายคุณก็ต้องกลับมาหาอะไรทำ ที่มันเป็นสิ่งที่ความเสี่ยงต่ำอยู่ดีนั่นแหละ

คืออยากจะมาแลกเปลี่ยนมุมมองเฉยๆนั่นแหละครับ ว่าจริงๆแล้วกระแสช่วงที่ เราออกจากคอมฟอร์ทโซนกันเถอะ ผมรู้สึกเฉยๆนะ ไม่ได้ตื่นเต้น แถมยังมองว่าแบกรับความเสี่ยงค่อนข้างเยอะในระดับนึง แถมสุดท้ายมันก็ต้องวนกลับมาเพื่อหาความสบายใจที่สุด (Comfort) อยู่ดี เพียงแต่จะอยู่รูปแบบไหนเท่านั้นเอง

ปล. งานที่เค้าเรียกว่า ออกนอกคอมฟอร์ทโซนผมก็เคยทำนะ .. เอามาบวก ลบ คูณ หาร ชั่ง ตวง วัดแล้ว ไม่ได้มีความแตกต่างแบบมีนัยสำคัญเลย

ส่วนมากใช้แต่ comfort 100

เบื่อครับ

จริงอย่างที่บอกว่าว่าอยู่ใน comfortzone แต่ก็เพิ่ม skill / exp ได้ก็ใช่

แต่ skill ที่เพิ่มมานั้น ถ้าไม่ได้ทำจริงมันก็เท่านั้นอะ

ก่อนหน้ามาทำงานเอกชนผมเป็นครูสอนอาชีวะ ปวช. ปวส. สอนไปปีเดียวผมรู้สึกตัวเองกากลงมาเยอะมาก ยิ่งเรื่องเขียนโปรแกรมนี่ไม่ต้องสืบเลย สอนเด็กชั้นไหน ความรู้เราเริ่มถอยไปหาชั้นนั้น ทักษะที่มีพอมันไม่ได้ใช้นานมันเริ่มสนิมเกาะ ถามว่าศึกษาเองได้มันก็ได้แหละ แต่หน้าที่การงานเราแทบไม่ได้ใช้ เวลาว่างแม่งก็ต้องมานังทำเอกสาร แผนการสอนเด็ก ไม่มีเวลาศึกษาเพิ่มเติมมากนัก เลยคิดว่าพอกันที ขอไปทำงานเอกชนที่มันชาเลนจ์กว่านี้ดีกว่า

สุดท้ายตอนนี้ออกมาทำงานเอกชน 3 ปี สายที่สนใจและอยากเรียนมาก ตอนนี้เริ่มตันแล้วครับ เหมือนโดนฟรีซตัวเองอยู่เท่านี้ กำลังมองหางานใหม่ที่พัฒนาตัวเองขึ้นไปเอง เหตุผลหลักๆผมไม่ใช่เรื่องสโคปงานหรืออะไรทำนองนั้นหรอก ผมต้องการเงินเดือนเยอะขึ้นมากกว่า 555

ผมใช้คอมฟอร์ดสีฟ้า .

ถ้าจะออกมาจริงๆต้องเก่งและเฮงด้วย งั้นก็ไม่รอด

ไม่ได้พูดถึงเรื่องงานนะครับ

แต่คิดว่าการที่เราทำอะไรที่แตกต่างจากกิจวัตรประจำวันเรา วันละ1เรื่อง จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ผมว่าเราก็ได้ก้าวขาออกจากคอมฟอทโซนไปก้าวนึงละนะ

แต่ก็นั่นแหละรวมๆแล้วมันอยู่ที่คนอย่างที่จขกทบอก ไม่จำเป็นไปต้องออกจากงาน ต้องไปแบกรับความเสี่ยงมากมาย ก็ออกจากคอมฟอทโซนได้นะสำหรับผม

มันไม่ใช่ทางที่ผมตั้งใจไว้ครับ ผมอยากโตในทางที่คิด แต่มาอยู่จุดนี้แล้วโตได้แต่ยาก + ต้องเก่งมากๆด้วยซึ่งด้านนี้ผมอ่อนที่สุดในการสำรวจตัวเอง

เหมิอนย้ายไปอยู่มาดริดแล้วไฟท์บังคับต้องเก่งขึ้นใช่ไหมครับ

ผมใช้ดาวน์นี่สีฟ้า เพราะว่าใช้น้ำเดียว

ใช่เลยครับ ถ้าเราพูดถึงเรื่องการปฏิบัติตน การใช้ชีวิตประจำวันอะไรแบบนี้อ่ะครับ
การลองเปลี่ยนแปลงตัวเองก็นับว่าเป็นการก้าวออกจากจุดเดิมของเราแล้ว

แต่พอลองพูดเรื่องการทำงาน ผมก็ยังไม่ค่อยเก็ตในมุมมมองเรื่องนี้เท่าไร
(ผมลองอ่าน Pantip ลองทำความเข้าใจในระดับนึงแล้วนะ)
แต่ก็รู้สึกว่า ...เฉยๆนะ ไม่ได้น่าลุ้นตื่นเต้นอะไร

หรือเป็นเพราะผมทำงานที่เรียกว่าไม่อยู่ใน Comfort มาก่อน พอกลับเข้ามาใน โซนนี้ เลยรู้สึกเฉยๆ

ผมก็ยังไม่เข้าใจ Comfort โซนครับ

บางคนชอบเปรียบเทียบ มนุษย์เงินเดือน เป็นขี้ข้าเขา นู้นนี่นั่น

ถ้าเกิด เราเป็นมนุษย์เงินเดือน แต่เป็นระดับผู้บริหาร อันนี้ยังถือว่าComfortโซนป่าวครับ

เพราะหน้าที่รับผิดชอบนี่ไม่Comfortเลยนะ


ส่วนตัวผม ผมจะเดินหน้าตามสายอาชีพที่ทำอยู่ ไม่มีความคิดจะเป็นเจ้าของธุรกิจเลย

ถ้าจะเป็นเจ้าของธุรกิจ ก็ต้องเป็นธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับงานที่ผมทำ เพราะตอนนี้ผมสนุกกับงานอยู่

ของแบบนี้ เรื่องของแต่ละคนเลย
ไม่สามารถตัดสินใจแทนใครได้

บางคนมีที่บ้านต้องหาเลี้ยง เดือนชนเดือน
หอต้องจ่าย แม่ต้องให้

บางคนอยู่บ้าน รถมีขับที่บ้านผ่อน เงินเดือนใช้เต็ม
จะเสี่ยงลงทุน เจ็บตัวก็ไม่ตาย

แต่สำหรับคนที่ต้องรับผิดชอบเยอะๆ มันเสี่ยงไม่ได้
ล้มคือตาย แถมพาบางข้างหลังตายไปด้วยนะ

เพื่อนผมบางคน มาจากต่างจังหวัด แม่ต้องขายบ้านเพื่อส่งมันเรียนอ่ะ

ออกทำไม มันถูกดี กลิ่นก็หอม

เค้าไม่ได้อยากออก เค้าอยากรวย

ก็ comfort zone มันไปถึงฝันไม่ได้อ่ะ

เอาจริงๆ Comfort Zone เหมือนเป็นเเค่คำ จิกกัดเล็กๆ สำหรับ คนที่มองเเต่เรื่อง ธุรกิจ....

สำหรับผม Comfort Zone มันหมายถึง กิจกรรม ในเเต่ละวันว่า เราทำซ้ำๆดหมือนเดิมไหม.... ถ้าเหมือนเดิม เเต่ยังไม่พอใจในชีวิตปัจจุบัน เเสดงว่าเรากำลังอยู่ใน Comfort Zone สำหรับผม ผมวัดเเบบนี้อ่ะ

ถ้าสมมติ เราพอใจ ในสิ่งที่เราทำอยู่ในปัจจุบัน เพื่อนร่วมงานดี การเงินไม่มีปัญหา มีปัญหามากระทบ สามารถจัดการได้ โดยไม่เดือดร้อนคนอื่น ก็จบ.... ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร

เเต่ถ้า สมมติ มีความคิดว่า อยากดีกว่านี้ อยากมีมากกว่านี้ อยากดูเเละครอบครัวได้มากกว่านี้ อยากสร้างครอบครัวในอนาคตเพื่อลูก ให้ดีกว่านี้.... เราจะเริ่มดิ้นรน เเละอึดอัด นั้นเเหละครับ ผมว่า เราเริ่มอยากออกจาก Comfort Zone เเล้ว....

สำคัญไม่ใช่อยู่ที่ ทำอะไรสบายๆ รึป่าว สำคัญคือ เราพอใจในสิ่งทึ่เราทำตอนนี้เเล้วรึป่าว ^ ^

ส่วนตัว ผมจะไม่ค่อยสนคนอื่น ที่อยากให้เราทำอะไร ส่วนมากผมสนเเต่ตัวเอง ว่าต้องการอะไร ภายใต้กรอบเเละขอบเขตที่ทำได้....
ชิดกรอบได้ เเต่ต้องไม่หลุดกรอบ ^ ^

เมื่อช่วงที่คำนี่ยังฮิตๆผมก็โดน ผมไม่ยอมย้ายที่ทำงานแล้วโดนแซะว่าเป็นพวกไม่กล้าออกจาก comfort zone

แต่.....แล้วยังไง ผมแค่สะดวกในการเดินทาง เลิกงานตรงเวลา(บ.เป็นแนวฝรั่ง) มีเวลาออกกำลังกาย ไปเที่ยวกับแฟน เสาร์-อาทิตย์ หลังเลิกงาน มีเวลาส่วนตัว ไม่ต้องมารอรับโทรศัพท์ตอนดึกๆ ตี1-2 ถ้าให้เลือกไปที่ใหม่ ตื่นเช้าขึ้น ถึงบ้านค่ำขึ้น ผมก็ไม่เอาอะ ผมชอบเดินทางง่ายคือผิดเหรอ แถมหลังเลิกงาน-วันหยุดมีเวลาทำงานเสริม/ไปเที่ยว ทำในสิ่งตัวเองชอบอีก

ต่างคนต่างแนวคิด ต่างคนต่างพื้นฐาน แต่ก็คือเจอพวกที่ชอบหยิบเอาเรื่องงานมาแซะ ชอบบอกว่าหางานใหม่ เจออะไรใหม่ๆคือ การออกจาก CZ อย่างแท้จริง มันก็แค่ลองทำในสิ่งใหม่ๆ ที่เราไม่เคยทำ อาจจะรวมถึงหางานใหม่ แต่ก็ไมไ่ด้จำเป็นถึงขั้นต้องหางานใหม่ตลอดไปนะ ผมว่า

ผมเห็นด้วยกับ เม้นบนทั้ง 2 คน ครับ

คับที่อยุ่ง่าย คับใจอยุ่ยาก