บอกเลยผมยังไม่ได้นอน เกมนัดนี้ทำผมนอนไม่หลับ

 

แข้งเลือดเฟร้นช์ทะลุเข้าไปล่อเป้าตรงเส้นเขตโทษ หลังจากโรเมลู ลูกากูจ่ายทะลุช่องไปให้ แต่เจ้าตัวกลับจับบอลแรกไม่เนียน ก่อนที่จะลนลานช้อนบอลหลุดคานออกไปไกลแสนไกล ตรงนี้ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ตรงที่หลังจากยิงพลาดออกไป มาร์กซิยาล กลับแสดงความผิดหวังออกมาด้วยการยิ้มและหัวเราะหน้าตาเฉย

ผมรู้ว่าบางทีเวลาคนเราผิดหวังหรืออะไรไม่เป็นอย่างใจ มันจะมีโมเมนต์ที่เราไม่เข้าใจมันจนหลุดหัวเราะหรือยิ้มออกมา แต่เชื่อผมเถอะว่าด้วยสถานการณ์และความคาดหวังที่มีต่อทีม ในฐานะแฟนบอลผมต้องการเห็นอะไรที่มันมากกว่านั้น เพราะตลอดการเล่น ผมเห็น มาร์กซิยาล เลี้ยงขาดๆเกินๆ ล้มแล้วก็ลุกยากลุกช้าอยู่นั่น พอมาเจอรอยยิ้มพิมพ์ใจในสถานการณ์แบบนี้อีก มันชวนให้หงุดหงิดอย่างแรง  

ผมเห็นด้วยทุกประโยคเลย โดยเฉพาะประโยคนี้ "จังหวะนี้ของ แรชฟอร์ด มันช่างอุบาทว์ลูกตาและรับไม่ได้อย่างรุนแรงในฐานะนักเตะ “ปีศาจแดง” แถมมันยังบ่งบอกได้เป็นนัยๆถึงคาแร็คเตอร์โดยรวมของนักเตะชุดนี้ว่า “ไร้ความมุ่งมั่น” มากแค่ไหน"

มันไม่ใช่นัดแรกที่แรชทำแบบนี้ ฤดูกาลนี้ผมสังเกตเขามาตลอดเพราะผมค่อนข้างเชียร์ลูกหม้อเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่เขาทำให้ผมเห็นหลายครั้งว่าเขาแปลกไปจากเดิมมาก ฤดูกาลนี้เหมือนเขาต้องการพิสูจน์ตัวเองอย่างหนัก ทั้งการยิงยัดเองหลาย ๆ ครั้งอย่างไม่ได้ดูเพื่อนร่วมทีมหรือการเล่นเป็นทีม เลี้ยงไปเองทั้ง ๆ ที่ยากจะเอาชนะได้จนเสียบอล บางครั้งได้โอกาสดี ๆ ก็ทำเสียง่าย ๆ บางทีก็ติดแอ๊คดึงจังหวะดึงบอลเหมือนคุมเกมเองซะอย่างนั้น มันเต็มไปแต่เรื่องการโชว์สกิลและความเร็วส่วนตัวจนพร่ำเพรื่อ อย่างเมื่อคืนลูกหลุดไปแล้วยังจะเลี้ยงหลบผู้รักษาประตูก็คือหนึ่งในนั้น ผมค่อนข้างผิดหวังกับเขานะ เขาเป็นเด็กที่มีของสำหรับผม เขาเคยเป็นนักเตะหนุ่มที่เล่นบอลง่าย ๆ ไม่ฝืน มองทีมเป็นหลัก เลือกส่งในจังหวะที่เพื่อนได้เปรียบ ยิงดีและมีความมั่นใจอย่างถูกจังหวะแต่ตอนนี้มันหายไปซะแล้ว

กรณีมาเที่ยวก็ไม่ต่างกัน หลายต่อหลายนัดเขาใช้โอกาสเปลืองมาก ผมมองว่าเขามีดีนะและเข้าใจว่าอายุยังน้อยอย่างที่เขาเคยออกตัวว่าต้องใช้เวลา แต่หลายครั้งทำให้ผมฉุกคิดถึงโอเว่น ฟาวเลอร์ เบค สโคลส์ กิ๊กซ์ พวกนั้นก็ขึ้นมาและฉายแววในช่วงอายุยังน้อยนี่แหละ น้อยกว่าเขาด้วยซ้ำและยืนระยะให้กับทีมในฟอร์มที่เจิดจรัสและหวังพึ่งได้ซึ่งนักเตะยุคก่อน ๆ ไร้ซึ่งคำโอดครวญมีแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานหนัก ซึ่งแตกต่างจากนักเตะในยุคปัจจุบันอย่างมาก

สิ่งที่ต่างอย่างเห็นชัดคือความมุ่งมั่นที่ผมมองว่านักเตะหนุ่มพวกนี้ยังไม่มีเพียงพอต่อการเล่นให้กับสโมสรแห่งนี้ อย่างลูคากูแม้จะสาก แม้จะจับบอลแรกไม่ค่อยดี แต่ผมชอบตรงที่เขามีความมุ่งมั่นมาก ถ้าเขายิงไม่ได้เขาก็ยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ทีมได้บุกได้รุกขึ้นไป พยายามเรียกบอลให้ขึ้นหน้า พยายามสื่อสารให้เพื่อนเอาบอลส่งบอลให้เขา จังหวะแรชดึงจังหวะที่น่าจะไปได้และทำให้ทีมได้เปรียบแต่กลับไม่ทำถ้าผมเป็นลูคากูผมคงจะเข้าไปตะโกนใส่หน้าและกินหัวแรชแล้วล่ะครับ

ดูแล้วเหนื่อยจริง ๆ กับทัศนคติในการเล่นและความรับผิดชอบของหลายคนในทีม ไม่แปลกนะที่มีข่าวว่ารุ่นพี่บางคนไม่ค่อยพอใจทัศนคติของรุ่นน้องที่เพิ่งขึ้นมาจากชุดใหญ่ ยังดีนะที่เป็นคาริก ถ้าเป็นผมริโอ คีน วิดิช โดนจัดหนักแน่ ผมเห็นข่าวแล้วคิดถึงแรชคนแรกเลยล่ะ  

ผมหาเหตุผลที่มันหยุดบอลละคืนหลังไม่ได้จริงๆนะท่าน นั่งคิดทั้งคืนก็ยังคิดไม่ออก

เหมือนอยากเท่ห์ แต่กลายเป็นผลร้ายต่อทีม ผมหวังว่าแรชจะจำบทเรียนนี้เตือนใจไว้ให้มั่นในอนาคต

แต่ถ้าไม่จำ ผมก็กล้าพูดได้ว่าก็จะเล่นได้แค่นี้แหละ ไม่ต้องหวังระดับโลกหรอก เอาระดับประเทศให้ก่อนเถอะ

ในเคสลินการ์ดกับมาเที่ยว ยังพออนุโลมและเข้าใจได้นะ ผมไม่ตำหนิเลย

แต่แรชสองทีเต็มๆตาแบบนี้ มันหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้ยากจริงๆ  

ผมก็งงเหมือนกันครับ มาฤดูกาลนี้เขาแปลกไปมากเลย แค่สีหน้าก็แปลกไปแล้ว คือดูุมุ่งมั่นมากแต่ฉุนเฉียวมากขึ้น ดูพยายามมากแต่เน้นเล่นเพื่อตัวเองมากขึ้น ที่สำคัญหลายจังหวะทำได้ไปได้โดยเฉพาะการโต้กลับแต่กลับดึงจังหวะมากขึ้น ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเอาทัศนคติแบบนี้มาจากไหน ถ้าบอกว่าเป็นเพราะมูให้เล่นดึงจังหวะ ผมว่าถ้ามูให้ดึงในจังหวะโต้กลับมูคงบ้าไปแล้ว เจ้าตัวก็ออกมาสัมภาษณ์ตำหนิเรื่องการตัดสินใจของลูกทีมบางคนอยู่กราย ๆ

ผมว่าน่าจะเป็นเพราะเจ้าตัวนั่นแหละที่คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ในการที่จะพยายามเหนือชั้น คุมจังหวะบอล ดึงจังหวะเกมแต่มันไม่ถูกจังหวะไง ประสบการณ์ก็ยังน้อยแต่ดันไม่เล่นเหมือนเด็กดาวรุ่งที่กล้าเล่น กล้าไป ฮึกเหิม แต่เลือกที่จะทำเหมือนนักเตะที่กรำศึกมาเยอะมีชั้นเชิง รู้จังหวะ แต่จริง ๆ มันไม่ใช่เลย เขาเป็นเด็กมีของนะดูจากหลาย ๆ จังหวะที่เขาแสดงออกมาแต่ถ้าเขายังทัศนคติแบบนี้ผมว่าไม่รู่งเช่นกันครับ