มัลดินี่(หรือเนสต้านี่แหละ จำไม่ได้อ่านใน SS รายสัปดาห์มานานแล้ว ) เคยบอกว่า..

สำหรับกองหน้าการขึ้นมาดังในตอนที่อายุน้อยอาจไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำหรับกองหลัง การได้เจอเกมการเข้าทำที่หลากหลาย เจอกองหน้าหลายประเภทนั้นมีความสำคัญมากกว่าชัยชนะที่ได้มาง่ายๆ

แล้วแกกก็พูดอะไรสักอย่างต่อประมาณว่า เพราะฉะนั้นชีวิตกองหลังจริงๆจะเริ่มต้นตอนอายุมากหน่อย คือถ้าสมัยวัยรุ่นเล่นดีแต่อายุมากขึ้นมาแล้วหายไปเลยมันก็ไม่ใช่กองหลังที่ดีในสไตล์แก มันต้องเก๋าขึ้น เป็นที่พึ่งของรุ่นน้อง ส่วน GK ชีวิตจะเริ่มหลังอายุ 30 ด้วยซ้ำ

อันนั้นคืออิตาลีในยุคทองคาเตนัคโช่นะ ส่วนปัจจุบันเน้นความตื่นเต้นจะเห็นได้ว่าเด็กอายุน้อยก็ถูกดันขึ้นมาให้ฮือฮากันเยอะละ โกล์สโมสรใหญ่อายุ 19 ยังมี

ที่จะสื่อคือสมัยพี่โก้ โอเคว่าพี่โก้เน้นแนวคล้ายๆดรีมทีม ด้วยทรัพยากรที่มีจำกัดในตอนนั้นผมนับถือพี่โก้ หลายอย่างอาจดูไม่โปร่งใสบ้างช่างมันผ่านสำหรับผมมันผ่านไปแล้ว(คนอื่นผมไม่รู้นะ) แต่พอมาถึงยุคราเยวัช การทำงานของสมาคมต่อไปผมว่าอาจมีไดนามิคของพูลนักเตะในทีมชาติมากขึ้น

1. สมาคมต้องการ Know how ในระบบเกมรับของราเยวัช อันนี้ผมพูดมารอบที่สามแล้วมั้ง ถามว่าทำไมต้องเป็นคนนี้ ผมว่าเขาเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป คือรู้จักระบบบอลเอเชียพอสมควร และเคยพาทีมเข้าบอลโลกมาแล้ว เทน้ำร้อนใส่รอแปปนึงกินได้เลย มันไดนามิคยังไง? บอลทัวร์นาเมนต์ที่พอเข้ารอบลึกไปก็จะเจอคู่แข่งที่ฝีมือพอกัน เจอกันบ่อยๆสักวันหนึ่งก็ต้องถูกคู่แข่งจับทางได้ คงเดาออก่

2. ยู 23 ที่พี่โก้ดันขึ้นมาแน่นอนว่าดีพอจะเล่นให้ทีมชาติแน่ๆ แต่สำหรับกองหลังจะดีพอในสายตาของมัลดินี่หรือเนสต้าหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ จุดนี้ผมมองว่ากองหลังมากประสบการณ์ในไทยยังมีอีกหลายคน ดีพอที่จะโรเตชั่นได้สองทีมที่ฝีมือไล่เลี่ยกันด้วยซ้ำ เพียงแต่ฟอร์มในลีกและสายตาของโค๊ชที่จะจัดให้ลงตัวกับแทคติคในแต่ละนัดก็สำคัญ

ตรงนี้ไดนามิคตรงมีแผน B แผน C มากขึ้นในแนวรับ ทั้งก่อนเกมและระหว่างเกม ก็สอดคล้องกับข้อแรกเรื่อง Know how ส่วนตัวผมไม่คิดว่าสไตล์การเล่นของกองหลังไทยในเกมเอเชียกับอาเซียนจะเหมือนกัน ก็ต้องดูกันต่อไป เอาเป็นว่าคงเดาตัวที่จะลงได้ยากขึ้นหน่อยนึง

3. การมีกองหลังที่พีคตอนอายุเยอะผมว่าดี คือไม่ใช่แค่กองหลังตำแหน่งอื่นก็ด้วย ผมเคยวิเคราะห์เอาไว้ว่าลักษณะกล้ามเนื้อคนเอเชียจะมาพีคช่วงอายุประมาณ 25-26 เหมือนพวกบราซิลที่พออายุมากขึ้นก็ชักจะดรอปๆ ทำได้แค่วูบวาบบางนัด

แต่พอมาดูบอลลีกไทยช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ในลีกภูมิภาคที่ยังมีนักเตะสีผิวอยู่ก็จะเห็นความแตกต่างของพละกำลังได้ชัดระหว่างนักเตะไทยกับต่างชาติ แต่ในลีกสูงสุดหรือ T2 ผมว่าช่องว่างมันลดลงนะ จะด้วยโภขนาการ วิทย์กีฬา หรืออะไรก็แล้วแต่ ก็หมายความว่าเราจะมีนักบอลไทยที่ยังคงพละกำลังของตัวเองไว้ได้ในเวลาที่นานขึ้น พร้อมกับเก็บประสบการณ์จาการเจอนักเตะต่างชาติใหม่ๆเพิ่มขึ้นไปได้ด้วย สักพักพวกนี้ก็จะกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อทีมเหมือนกับที่แมนยูมีซลาตัน หรือหงส์มีเจิด และยังเล่นเป็นตัว core ของทีมได้อยู่

สรุปคือมาอวยนั่นแหละไม่มีไรมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ

ทรัพยากรที่มีจำกัดในตอนนั้น

เชื่อละครับมาอวยจริง

อ่านจบครับ

อดัมส์ เทอรี่ ริโอ ปูโยล บิ๊กโซล พวกนี้ยืนระยะได้ตั้งแต่เป็นดาวรุ่งจนแขวนสตั๊ด

กองหลังอาจจะต้องเก๋า แต่ความเก๋ามันมาจากประสบการณ์

ดังตอนไหนไม่น่าจะเกี่ยว ยิ่งดังไวได้เปรียบเพราะโอกาสในการลงสนามจะสูงกว่าพวกไม่ดัง ประสบการณ์จะมาไว

ส่วนประเด็นโค้ชคนนั้น อย่าว่าแต่กองหลังเลย ตำแหน่งอื่นๆยังไม่กล้าเปลี่ยน มาเปลี่ยนเอานัดสุดท้ายก่อนจะลาออก กลัวการเปลี่ยนแปลงหรือกลัวปันเงินไม่ลงตัวรึเปล่าจึงใช้แต่ตัวเดิมๆ อาการมันออกตั้งแต่ตอนแบ่งงาน30ล้านมีปัญหานั่นแหละ

ในมุมมองของผมสำหรับตำแหน่งกองหลังนะ ในความเป็นจริงอาจจะมีนักเตะที่เก่งรอบด้านโดยไม่ต้องอายุเยอะก็เป็นไปได้

กองหลังอายุน้อย > พละกำลัง ความเร็วในการเคลื่อนที่ Recovery

กองหลังอายุมาก > ประสบการณ์ ทักษะ การยืนตำแหน่ง สมาธิ

ถ้าให้ผมเลือกนะคงจะเลือกทั้งคู่ลงสนาม
คนอายุเยอะจะคอยเป็นพี่ใหญ่ยืนดักบอลบัญชาเกมรับและคอยตะโกนสั่งรุ่นน้องให้ยืนโดยไม่หลุดตำแหน่ง หรือจะให้โกลที่เก๋าๆตะโกนสั่งก็ได้เหมือนกัน
ส่วนอีกคนที่อายุยังน้อยพละกำลังยังเยอะให้ทำหน้าที่เป็นเหมือนมดงานคอยวิ่งไล่วิ่งชนคู่แข่ง

ทุกวันนี้นักบอลไทยฟิตขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเป็นเพราะเรามีสโมสรที่แข่งขันกันอย่างจริงจัง
นักบอลเป็นนักเตะโดยอาชีพจริงๆตั้งหน้าตั้งตาเล่นบอลอย่างเดียวก็สามารถเลี้ยงตัวเองได้แล้ว

ประกอบกับทุกวันนี้หลายๆสโมสรโดยเฉพาะในT1 หันมาให้ความสนใจในเรื่องวิทยาศาสตร์การกีฬามากขึ้น

เมื่อตะกี้นี้ผมพึ่งฟังการสัมภาษณ์ของฐิติพันธ์ในรายการคุยกับมด นิวบอกว่าที่ฟิตมากขึ้นเป็นเพราะกาม่าส่งคนลงมาติวเรื่องวิทยาศาสตร์การกีฬา
ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงจะยังจำภาพนิวตอนที่อ้วนได้อยู่ ช่วงนั้นฟอร์มตกลงไปมากทั้งความเร็วความฟิตหายไปหมดเลย
สุดท้ายนิวกลับมาแจ้งเกิดอีกครั้งทั้งในสโมสรและทีมชาติ เพราะวิทยาศาสตร์การกีฬาที่ดีขึ้นนี่แหละครับ
และตัวนักเตะเองยังบอกอีกว่าเริ่มรู้จักการกินอาหารเสริมประกอบกับมีคุณพ่อที่เป็นถึงอดีตทีมชาติแนะนำเรื่องเคล็บลับของความฟิตและวิธีการเล่น

นิวไม่ใช่กองหลังแต่นิวเป็นกองกลางที่แบ่งเบาภาระกองหลังไปมากพอสมควร ทำให้กองหลังไม่ต้องทำงานหนักมากเกินไป ซึ่งในส่วนนี้เป็นเรื่องสำคัญมากในการวางแทคติกเรื่องเกมรับของราเยวัช

ผมเห็นด้วยกับจขกท.นะ ราเยวัชเปรียบเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างที่คุณว่าจริงๆ

จากรูปเกมและทรงบอลที่ดูเป็นระบบมากขึ้นจาก 2 นัดที่ผ่านมา หากไม่นับในเรื่องเกมรุกที่ยังต้องปรับปรุงเพิ่มเติมเพราะยังขาดตัวหลักที่เป็นตัวรุกในการทดลองทีม

มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าลีกที่แข็งแกร่งอาจสร้างนักบอลที่เก่งขึ้นมาได้มาก แต่ต้องไม่ลืมเลยว่าการที่ทีมชาติจะเก่งได้ต้องมีโค้ชที่ดีคอยเลือกสรรนักเตะที่เหมาะสมกับแทคติกเข้ามาในทีมเช่นกัน

เป็นเรื่องที่จะอดอวยโค้ชคนนี้ไม่ได้จริงๆ ในสภาพที่ทีมชาติขาดตัวหลักไปหลายคนแต่โค้ชก็ยังประคองทีมให้ยังพอเล่นเป็นระบบได้

แต่ถึงยังไงเราก็คงต้องดูกันยาวๆต่อไปในเรื่องนี้ เรื่องเกมรับนี่แน่นอนแล้วว่าเราคงต้องรีบเรียนรู้จากราเยวัชให้ได้มากที่สุด
เพราะโค้ชที่เก่งแทคติกแบบนี้ผมเชื่อว่าคงจะอยู่ได้ไม่เกิน 3 ปีหรอก ยังมีทีมที่ดีกว่าเราพร้อมดึงตัวเขาไปร่วมงานเสมอ

ปล.โควต้าแผล่บหมดขออภัยที่ไม่ได้แผล่บกระทู้ดีๆแบบนี้ครับ

ผมแผล่บให้แทนละกัน สนับสนุนกระทู้ และความเห็นดีๆแบบนี้

ขอบคุณมากครับ

จริงน่ะ เมื่อก่อนมามาดู ซาโก้นี่โคตรดาวรุ่ง พอโตมาๆดันเฉยๆไม่โดดเด่น

วิทยาศาสตร์การกีฬา นี่โคตรสำคัญเลย เป็นเรื่องที่สโมสรในไทยยังอ่อนมากก

ดูสัมภาษณ์เจ พูดถึงอาหารโภชนาการ ยังรู้สึกได้เลยว่าทีมใหญ่อย่างเมืองทองยังตามหลังทีมหนีตกชั้นเจลีกอีกเยอะ เรื่องนี้

ทรัพยากรที่มีจำกัดในตอนนั้น

ทีมชาติชุดใหญ่เอากลางรับมาเล่นเซ็นเตอร์

ทีม U23 เอากองหน้ามาเล่นกลางรับ

และเอาแต่ลูกรักติดทีม ไม่มีแท็คติดไม่แผน

ผมละปวดตับเลย

ไทยลีกเจริญขึ้น มีผู้เล่นต่างชาติมากขึ้นมีผลดีคับ

ยกระดับผู้เล่นไทยให้คุ้นเคยกับนักบอลต่างชาติ ไม่ว่าจะเจอผู้เล่นผิวสี หรือเชื้อชาติอื่นๆ

กองหลังคุ้นเคยกับการรับมือชาวต่างชาติ ที่มีความเร็ว แขนขาที่ช่วงยาวกว่า ต้องกะการสกัดให้แม่นขึ้น

กองหน้าจะทำยังให้ผ่านกองหลังชาวต่างชาติ ทำให้มีความคุ้นเคยเป็นประจำจนชิน

นักบอลไทยเจอนักเตะระดับโลกก้อไม่ได้เกร็งมาก เพราะเจอผู้เล่นต่างชาติเป็นปกติทุกสัปดาห์อยู่แล้ว

กระทู้ดี แบ่งปันความคิดเห็น

ขอยกเว้น โซล แคมเบล ซะคนครับ
ตอนขึ้นมาแรก ๆ นี้ บ่อเลยนะครับ เทียบกับ คนอื่น ๆ ที่ยกตัวอย่างไม่ได้เลย

ผมก็ยังสงสัย ทำไมให้โอกาสไอ้นี้จัง
ไม่น่าเชื่อ หลัง ๆ ค่อย ๆ เล่นดีขึ้นเรื่อย ๆ

เหมือนไตตรัส บัมเบิ้ล เวสบราว จอนโอเชีย ดังยังไง ก็ดังอยู่อย่างนั้น

อย่าว่าแต่โซล แคมป์เบลล์เลยครับ โทนี่ อดัมส์ก็เคยได้ฉายา d หรือไอ้ลาโง่มาก่อนเลยครับ พอมีประสบการณ์ขึ้นเก๋าขึ้นอ่านเกมดีขึ้นถึงจะมาเหนียวครับ ปูโยลเองแรกๆก็ไม่ได้เหนียวอะไรครับ(จนแก่ก็ไม่ได้เหนียวเท่าไรนะครับ อย่างว่ากองหลังสเปนแถมเล่นกับบาร์ซ่าที่เน้นปรัชญาเกมรุกอยู่แล้ว) ออกแนวบู๊วิ่งสู้ฟัด คอยตามตื๊อพัวพันกองหน้าฝ่ายตรงข้ามให้เล่นไม่สะดวกมากกว่าครับ

พวกกองหลังตัวกลางใช้เรื่องร่างกายน้อยกว่า เลยยืนระยะได้นาน สะสมประสบการณ์มาใช้ได้ โอกาสเก่งตอนแก่มันเลยเยอะขึ้น แต่พวกที่เก่งจริงๆบางคนนี่มันเก่งแต่หนุ่มๆแล้วแหละ ทางบอล ความคิด ทักษะร่างกายบางอย่าง ที่เอาไปสู้พวกกองหน้ามันมีอยู่แล้ว

ปูโยลถึงจะไม่เหนียวมาก แต่มีแกลงนี่ บาร์ซ่าไม่ค่อยเสียประตูนะครับ ที่สำคัญนอกจากความเป็นผู้นำที่สูงแล้ว แกยังชอบขึ้นไปโหม่งทำประตูบ่อย ผมโคตรชอบกองหลังสไตล์แบบนี้เลย

แวะมาอ่าน