เครดิต : https://www.facebook.com/sometimesPG/

ความอิจฉาเกิดจากใจที่ขาดเมตตา เมื่อเราเห็นเขาได้ดีแต่ใจเรากลับไม่ยินดีไปกับเขาด้วยนั่นคือจุดเริ่มต้นของอารมณ์อิจฉา การแก้ไขอารมณ์ขุ่นมัวตัวนี้จึงอยู่ที่ใจเราเองมิใช่พฤติกรรมของคนอื่น บางคนชอบอวด บางคนสำเร็จด้วยความพยายาม บางคนสมควรได้รับ บางคนน่าหมั่นไส้ ... เราควบคุมใครไม่ได้นอกจากจะบังคับใจเราให้ไม่ไปอคติคิดอิจฉาคนที่เขาได้สิ่งที่ทำใจเขาให้ชื่นบาน โลกนี้มีคนหลากหลายประเภท และทุกคนก็มีชะตากรรมที่แตกต่าง การมองเห็นความเสื่อมสลายและจุดจบคือความตายที่แน่นอนนั่นจะลดอคติของเราได้มาก ทุกคนต่างเป็นเพื่อนเกิดเพื่อนตาย ไม่มีใครเหนือกว่าใครในแง่สัจจะธรรมแท้ๆ ที่ต่างก็ต่างแค่อารมณ์ในโลกสมมุติที่เราเสกสรรปั้นยอกันขึ้นมาเท่านั้นเอง ถ้าตระหนักถึงจุดนีเได้เมื่อใดเราก็จะเริ่มรู้คุณค่าของตนเอง ตั้งใจทำหน้าที่ๆเรารับผิดชอบให้เต็มที่ เมื่อเรามีความอดทนเราจะเริ่มใจกว้าง เห็นแก่ตัวน้อยลง และมองเห็นคุณค่าของคนอื่นที่เขาเองก็มีอารมณ์ใจรักสุขเกลียดทุกข์ไม่ต่างไปจากเรา เมื่อถึงจุดนั้นเราก็จะเข้าใจคำว่าพอเพียงเพราะเราได้ทำทุกอย่างๆรอบคอบโดยใช้สติปัญญาที่มากพอให้สมกับภูมิของมนุษย์ที่มีมันสมองอันฉลาดกว่าสัตว์ใดๆ เมื่อเราก้าวพ้นจากคำว่าคนเข้าสู่ภูมิของมนุษย์ได้เมื่อใด พฤติกรรมอย่างสัตว์ป่าของเราก็จะหายไป สังคมก็จะสงบขึ้นได้ แม้นถ้าสังคมจะดีไม่ได้ แต่ใจเราเองก็จะสงบได้จริงเพราะเนื้อแท้นั่นสงบหรือวุ่นวาย ดีหรือเลว ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งปรุงแต่งที่ใจเราหลงไปสัมผัสยึดติดกับอารมณ์ลวงๆเหล่านั้นที่ไม่ช้าไม่นานมันก็ต้องสลายตัวไปเอง