.......................................บทที่ 8 ยื้อ.....
......................ผมมีเงินติดตัวออกมาไม่กี่พันบาท เพราะ ไม่เคยเก็บเงินเอง และในใจผม ยังหวังว่าจะมีทางกลับไปคืนดีกันได้ ปี 54 ถ้าใครจำได้ คงพอนึกออกว่า มีน้ำท่วมใหญ่ ผมต้องย้ายมาอยู่กับพี่ที่เคยทำงานด้วยกันที่นครสวรรค์ กินอยู่ฟรี เพราะมีทางราชการคอยมาแจก เงินทองร่อยหรอลงทุกวันๆ พอน้ำลด ผมก็ย้ายกลับไปพืิจิตร หาห้องเช่าถูกๆอยู่ ค่าเช่าเดือนละ 600 บาท เอาแค่ซุกหัวนอน เพราะ จริงๆ แค่อยากอยู่ใกล้ครอบครัวที่เคยเป็นของเราเท่านั้นเอง ผมหางานทำ ได้งานกรรมกรของทางไฟฟ้า ที่ปีนเสา ย้ายสายไฟ เสาไฟนั่นแหละครับ ค่าแรงวันละ 140 บาท อาหารหลักของผมคือ มาม่า ที่เตี่ยเก็บสะสมไว้ ตอนที่เขามาแจกน้ำท่วม อยู่ไป เงินหมด ขายรถเครื่อง มาเป็นค่าใช้จ่าย

.....................งสภาพผม จากที่ใส่เสื้อเชิ้ต ผูกเนคไท ใส่สแลค ไปทำงาน กลายเป็น ใส่เสื้อเก่าๆ กางเกงโทรมๆ ร่างการผ่ายผอม ตัวที่เคยดำอยู่แล้วยิ่งดำลงไป มีน้องที่รู้จักกันคนนึง สมเพช เลยเอาจักรยานมาให้ใช้ ก็ขี่จักรยาน ไปทำงาน แอบไปหาลูกที่โรงเรียน ไม่กล้าให้พิตต้าเห็น กลัวพิตต้าอายเพือน จนวันนึง คิดถึงพิตต้ามาก หน้าด้านของยืมรถมอไซค์เพื่อน ไปหาพิตต้าที่บ้าน พิตต้าวิ่งมาหาผม กอด ซบ ร้องไห้ ผมก็ร้อง ร้องแบบที่ว่า ป๊าทำอะไรไม่ได้มากกว่าค่ะลูก

......................สุดท้าย ผมก็ทนความหิวไม่ได้ ตัดสินใจ โทรหาน้องที่เคยเรียนภาคค่ำด้วยกัน ว่า ออย กูอยากกินข้าวไข่เจียวว่ะ มึงทำให้กูกินหน่อยได้ไหม ตอนนั้น ผมมีเงินเหลือ 4 บาท ทั้งเนื้อทั้งตัว ค่าเช่าบ้านก็/ไม่มี แต่ไม่บอกใคร พอน้องมันเอาข้าวมาให้ผม มันเห็นสภาพผม มันบอกมันร้องไห้เลย และบอกผมว่า ตาโต แกตายแน่ๆ แกไปบวชเหอะ เดี๋ยวชั้นบวชให้ ผมตัดสินใจอยู่ 2 คืน วัดที่จะบวช ชื่อวัดหนองหญ้าปล้อง อ วชิรบารมีื จ พิจิตร ถ้าบวช ก็คงไม่ได้เจอพิตต้าอีกนานแน่ๆ แต่จะอยู่ต่อ ก็จนตรอกแล้ว ผมหนีเลย ทิ้งเสื้อผ้าที่ มี ไว้ในห้องเช่านั่นแหละ หนีไปกลางคืน ไปอาศัยนอนม้าหินอ่อนในวัดท่าหลวง เช้าก็ไปหาน้องมัน แล้วบอกว่า เออ กูบวชดีกว่าว่ะ ตอนนั้น เตี่ยให้กลับบ้าน ผมไม่เอา ไม่กลับ ถ้าอยู่ไกลกัน หมดโอกาสไปคืนดีแน่ๆ เป็นพระก็ได้วะ ยังไงก็ใกล้กว่ากลับอุทัย

.......................ผมกล้าพูดเลยว่า ผมบวชไป ไม่ได้บุญหรอก เพราะยังร้องไห้คิดถึงบ้านตลอดๆ ตัดทางโลกไม่ได้ ที่มาบวชเพราะไม่มีที่ไป ตอนแรก ก็เหงา แต่โชคดี ที่พระอาจารย์ที่รับผมไปนั้น เป็นพระนักเทศน์มือหนึ่งของจังหวัดพิจิตร ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดหนองหญ้าปล้อง แต่ก่อนหน้านี้ ท่านจำวัดอยู่ที่วัดท่าหลวง จึงได้อาศัยได้ติดตามท่านเข้ามาในเมืองบ่อยๆ ก็พอได้เจอหน้าลูกบ้าง ในระยะเวลาที่บวช ผมไม่เป็นเลยเรื่องสวดเรื่องท่อง แต่อยากสร้างประโยชน์ให้ท้องถิ่นที่รับผมไปอุปการะ จึงอาสาสอนภาษาเด็กๆในวัดฟรี มีเด็กมาเรียนเยอะมาก จนข่าวดังไปถึงโรงเรียนของเด็กๆพวกนั้น ก็เป็นอัน เขามานิมนต์ไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ เลยไม่เหงามาก พอได้ค่าจ้าง ส่งให้เตี่ยบ้าง พิตต้าบ้าง มากน้อยก็ยังพอได้ส่งเสียกัน

...........................ขอค้างไว้ตรงนี้ก่อนนะครับ เด๋วว่างๆ สะดวกเมื่อไหร่ จะมาต่อครับ


.............................towen1

ผมคนนึงอ่านทุกตอนนะครับ เขียนได้ดีครับ ...

มาต่อไวๆนะครับ พี่โต

อยากรู้ว่าชีวิตของพ่อคนหนึ่งที่รักลูกมากๆ

จะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกมั้ยครับ

ติดตามครับพี่

เป็นแรงบันดาลใจให้กับหลายๆคนเลยครับ

โอเค อ่านง่ายขึ้น มีจัดแบ่งเป็นช่วงๆ

จะบอกว่า ตามอ่านตลอดครับ