อันที่จริงวันที่กระเป๋าหายไม่ใช่วันนี้หรอกครับ เป็นเมื่อวานช่วงหัวค่ำ แต่วันนี้เป็นวันที่ผมค่อนข้างทำใจระดับนึงแล้วว่ามันจะต้องหายไป

ผมค่อนข้างมั่นใจว่ากระเป๋าตังค์ผมมีแนวโน้มที่จะหายในรถไฟฟ้าใต้ดินโดยการทำหล่นอย่างไม่รู้ตัวของผมเอง(หรืออาจจะโดนล้วงก็ไม่ทราบได้)

แต่ไม่ว่ามันจะหายไปด้วยเหตุการณ์อะไรมันไม่สำคัญเลยครับ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมันหายไปแล้ว

และแน่นอนว่าความรู้สึกเสียดายต้องเกิดขึ้นกับตัวผมอย่างแน่นอน

ไม่ใช่เสียดายเงินหรอกครับ โชคดีที่ผมเก็บเงินไว้นอกกระเป๋าตังค์

จะว่าเสียดายบัตรเหรอ ก็ไม่ขนาดนั้น มันก็มีแค่เอทีเอ็ม บัตรประชาชน แล้วก็ใบขับขี่

อาจจะเสียเวลาในการดำเนินการใหม่ก็จริง แต่ที่ผมเสียดายที่สุดก็คือ "กระเป๋าตังค์" ครับ

กระเป๋าตังค์ของผมไม่ใช่กระเป๋าแบรนด์หรูหราราคาเป็นหมื่น เป็นกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้ม แบนๆ ในนั้นไม่มีอะไรหรอกครับ มีแค่ทั้งหมดที่ผมได้กล่าวไปนั่นแหละ

แต่คุณเชื่อหรือไม่ว่าผมยอมเสียเวลาทำบัตรได้อีกประมาณสิบใบ หรือเสียเงินมากกว่าราคาของกระเป๋าอีกสักสองสามเท่าเพื่อให้ได้กระเป๋าตังค์ใบนี้คืนมา

ผมคงจะทำใจได้ง่าย ถ้ากระเป๋าตังค์ใบนี้ไม่ใช่ของขวัญจากคนที่มีค่าที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของผม

และในวันนี้ เค้าคนนั้นคงไม่ได้อยู่ซื้อกระเป๋าตังค์ใบใหม่ให้กับผมอีกแล้ว

ส่วนตัวของผมก็เหลือเพียงกระเป๋าตังค์ใบนี้ที่พอจะทำให้หายคิดถึงเค้าได้บ้างในทุกครั้งที่หยิบมันขึ้นมาใช้

ไม่รู้ว่าสิ่งนี้เรียกว่า "การยึดติด" รึเปล่า เพียงแต่สิ่งนี้เป็นของที่มี "คุณค่าทางจิตใจ" กับผมอย่างมาก

หลายๆคนคงเข้าใจคำว่า "คุณค่าทางจิตใจ" บางครั้งสิ่งนี้อาจจะเป็นอย่างหนึ่งในโลกที่ความสุรุ่ยสุร่ายไม่สามารถพรากมันไปได้

อาจจะคล้ายๆกับหมอนเน่า ต่อให้เรามีตุ๊กตาตัวใหม่ที่นุ่มกว่าและใหญ่กว่าแค่ไหน สุดท้ายหมอนเน่าใบนี้ก็ยังเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งที่พร้อมจะทำให้เรานอนหลับฝันดี

เช่นเดียวกันครับ กระเป๋าตังค์ใบนี้เป็นสิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายเกี่ยวกับเค้าที่ยังหลงเหลืออยู่ เป็นสิ่งที่ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะรักษามันให้ดีที่สุด

แต่อย่างไรก็ตาม ผมรักษามันไว้ไม่ได้

ของที่สำคัญที่สุด จากคนที่สำคัญที่สุด

อาจจะต้องโทษตัวผมเองที่สะเพร่า ไม่ได้ดูแลมันให้ดี

และตอนนี้ ผมต้องหวังว่าจะมีคนใจดีเก็บมันได้และส่งคืนมาให้ผมในสักวัน


สิ่งของอะไรที่รู้ว่ามีคุณค่าและสำคัญต่อจิตใจของเพื่อนๆ รักษามันให้ดีนะครับ

สักวันนึงถ้าสิ่งนั้นไม่อยู่กับตัวแล้ว มันทรมานจิตใจมากกว่าสิ่งของมีค่านอกกายอย่างมหาศาลเลยครับ

สุดท้ายนี้อยากฝากเพื่อนๆไว้ครับ

ถ้าพบเห็นของที่ไม่ใช่ของเพื่อนๆหล่นอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของเป็นใคร

พยายามส่งคืนให้เจ้าหน้าที่ดำเนินการต่อเถอะครับ หรือแม้กระทั่งรบกวนเวลาส่วนตัวของเพื่อนๆเล็กน้อยเพื่อส่งคืนกลับไป(หากกรณีที่มีที่อยู่บอก)

บางทีการเสียเวลาของเพื่อนๆในครั้งนั้น อาจทำให้หัวใจของคนแปลกหน้าคนหนึ่งกลับมาพองโตอีกครั้งก็ได้ครับ

ขอบคุณครับ

โครตซึ้งกระเป๋าตังค์เพื่อนรัก

เสียใจด้วยครับ เข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่โลกนี้ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน ไม่ว่าจะคนหรือสิ่งของ ย่อมมีพบมีจากด้วยกันทั้งสิ้น ...

ของบางอย่างมีผลทางจิตใจจริงๆครับ

ผมเคยเก็บหางตั๋วหนังไว้ หยิบขึ้นมาดูเรื่องราวเก่าๆก็จะเข้าหัวทันที

ผมโคตรเข้าใจความรู้สึกของท่านเลย

ในกระเป๋าตังผมตอนนี้ มีแบงค์ 50เก่าๆอยู่หนึ่งใบ

ในหลักความจริงมันก็มีค่าแค่ 50 บาท

แต่ในหลักความรู้สึกของผมมันมีค่าทางใจจิตผมมากกว่าแบงค์พันซะอีก

เพราะแบงค์ 50 ใบนั้นอากง ให้ผมก่อนแกจะเสียในวันเดียวกัน

เวลาที่ผมหยิบกระเป๋าตังมาเจอแบงค์ 50 ผมไม่เคยคิดถึงมันในคุณค่าทางการเงินเลย

ผมคิดถึงแต่คำสอนของอากง ที่มาอยู่ในหัวผม

เห้อ อ่านแล้วเศร้าอะ ผมก็คนนึงที่ชอบเก็บของไว้เยอะแยะจนโดนบ่น
ตอนเด็ก ๆ พ่อเคยเอาหมอนเน่าไปทิ้ง หงอยไปพักนึงอะช่วงนั้น

เข้าใจเลยครับ ผมก็มีเหมือนกันพวกของที่มีคุณค่าทางจิตใจอะไรแบบนี้ เจ้าลูกบอลหน้ายิ้มตามในรูปนี่แหล่ะ เป็นของที่อยู่ข้างๆที่นอนพ่อผมตลอดในช่วงก่อนที่ท่านจะเสีย ทุกวันนี้เก็บไว้ในตู้โชว์ มองทีไรก็ยังคิดถึงพ่อเสมอ นึกถึงตอนที่พ่อผมชอบหยิบมันมาขว้างใส่ผม (ก่อนเสียความจำท่านไม่ค่อยดีแล้ว เป็นหลายโรคเลย)

อ่านของ จขกท แล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองทำกระเป๋าตังที่แฟนซื้อให้หายสองครั้ง ในเวลาไล่เลี่ยกัน 2-3เดือนได้เลย


ครั้งแรก ไปแลกตังที่BTS ผมตั้งกระเป๋าตังไว้หน้าเค้าเต้อนนั้นละ แล้วรีบเดินดิ่งไปขึ้นรถไฟฟ้าเลย

อยู่ๆมีป้าคนนึงวิ่งขึ้นมาถามว่านี่ชื่อ *** หรือปล่าว ผมก็งงเห้ยมารู้จักชื่อจริงได้ไง

สุดท้ายแกเอากระเป๋าตังมาให้ ผมงี้แบบใจหายเลย ก่อนแกจะเอามาให้รถไฟฟ้านี้อยู่ตรงหน้าละ



ครั้งที่2 ไปซื้อเสื้อให้แม่ แล้วตอนจ่ายตังก็หยิบเป๋าตังออกมาวางไว้ตรงหน้าที่จ่ายตังอีกนั้นละ แล้วรีบออกจากร้านเลย

แต่รอบนี้มันนานกว่าจะนึกได้ กลับไปห้างก็จะปิดแล้ว ดีไปถามถูกคนเป็นเหมือนพวกพนักงาน อินฟอเมชั่นตรงนั้น แกเก็บไว้ให้ เจ้าของร้านเอามาคืน

ทั้งๆที่ผมเปนคนรอบคอบมากนะ แต่สองครั้งนั้นนี่ถือว่าบญรักษาจริงๆ เพราะผมชอบกดเงินออกมาหมดแล้วก็ใส่ในเป๋า


ขอให้ จขกท มีคนเอามาคืนได้เหมือนผมเถอะ

เรื่องคุณค่าทางจิตใจนี่ผมเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

ผมเคยมีโฟล์เดอร์นึง เก็บรวบรวมบันทึกความทรงจำมาถึง 8 ปี

ถ้าโน้ตอะไรต่างๆ รูปภาพเพื่อนสมัยประถม ม.ต้น ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้ว

แต่ผมฟอร์แมทลงวินโดว์ผิดไดร์ ทำให้ความทรงจำที่มีค่าของผมหายไปอย่างไม่มีวันกลับ

ผมรู้สึกเสียดายอยู่นานเลยช่วงนั้น จนผ่านมาเป็นปีผมก็ยังรู้สึกเสียดายทุกครั้งที่นึกถึง

แต่ผมได้ฟังธรรมบางอย่าง ทำให้ผมเข้าใจว่าการสูญเสียมันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ

วันนึงพ่อแม่เราต้องตาย วันนึงคนที่เรารักต้องตาย วันนึงตัวเราเองก็ต้องตาย ทุกคนเกิดมาเพื่อพบการสูญเสีย

เพราะฉะนั้นถ้าเพียงแค่สิ่งของเรายังยึดมั่นถึงมั่น เมื่อวันที่การสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มาถึง เราจะต้องทุกข์อย่างแสนสาหัสแน่นอน

ซึ่งผมไม่อยากเป็นอย่างนั้น ทำให้ทุกวันนี้ผมพยายามอยู่ให้ชินกับการสูญเสีย

ทุกครั้งที่ผมเสียของบางอย่าง ผมจะระลึกเสมอว่าถ้าเรายังเสียใจ แสดงว่าสถานะเรายังเป็นแค่คนที่ยังไม่เข้าใจสัจธรรม

ของผมรูปตอนสมัย ม.ปลาย

1.เก็บไว้ในคอมตั้งโต๊ะ --- >> คอมเมนเบอร์ดเสีย เพิ่งซื้อแรมมาใส่ พ่อหวังดีเอาไปครูที่โรงเรียนแกะโดยที่สั่งไว้แล้วว่าห้ามยุ่ง เขาแกะเอาอะไหล่ส่วนเครื่องก็จำหน่ายออก
2.โน๊ตบุ๊ค -->> เหมือนข้อที่ 1
3. แผ่น ซีดี -->> ทำความสะอาดบ้าน โล๊ะทิ้งแบบไม่ถาม
4.รูปเป็นอัลบัม -->> น้าทำเป็นของเก่าชั่งโลขาย
5.แผ่นฟิล์ม -->> น้าแอบทิ้งตั้งแต่วันแรกๆหละ

ไม่ให้เหลือความทรงจำเลย

ผมเข้าใจความรู้สึกคุณเลย
เมื่อไม่นานมานี้ ผมขี่มอไซท่องเที่ยว
ไปทางภาคเหนือ ระหว่างที่เติมน้ำมัน
ผมลืมล๊อคกระเป๋าสะพายที่แฟนซื้อให้
มันเลยร่วงหล่นแถวๆกำแพงเพชร
มือถือสามเครื่องพร้อมภาพสวยๆ วิวทะเลหมอก
ในเครื่องก็พลันหายไปด้วย.
ผมโทรตามก็หวังได้คืน แต่คนเก็บได้ก็คงถอดซิมผมออกไปแล้ว
ก็ทำใจว่าคงไม่ได้คืน ขี่รถกลับบ้านแบบเซ็งๆ
โชคดีกระเป๋าตังค์เก็บติดตัวไว้ ยังมีเงินเติมน้ำมัน
เดินทางไปไหนควรแยกเงินเก็บไว้บ้างครับ
เผื่อฉุกเฉินจะได้มีเงินติดตัวบ้าง