[RE: จะว่าไปก็คิดถึงหมูนะ]
คิดถึงจริงๆครับ ย้อนกลับไปยังจำได้ไม่ลืมเลยวันที่รูนีย์เปิดตัวเป็นนักเตะแมนยู วันนั้นดีใจมากๆ ให้นั่งนึกผมนึกถึงเด็กอ้วนๆหน้าตาอังกฤษแท้ๆ แต่ซ่าทั้งที่เป็นเด็กแต่มองไม่เห็นความกดดันอะไรในตัวมันเลย เล่นบอลเหมือนเด็กที่สนุกไปกับลูกฟุตบอล ยิงบอลโครตแรงแถมตรงกรอบเป็นเข้า
ยิ่งวันเปิดตัวเล่นซัดแฮ็ททริคเฟเนบาร์เช่ ยิงเท้าซ้าย เท้าขวา และปิดท้ายด้วยฟรีคิก มันสมบูรณ์แบบมากๆ
สำหรับผม ผมว่ารูนีย์ตกเร็วเกินไปอาจเป็นเพราะเล่นด้วยความบ้าพลัง พอถึงจุดนึงที่อายุเริ่มมากขึ้นมันเล่นแบบนั้นไม่ได้ครับ
ได้แต่เสียดายถ้ารูนีย์รักษาร่างกายดีๆกว่านี้ ป่านนี้ยังเล่นได้สบายๆเลย บางทีดูแมนยูเตะก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอหยุดคิดขึ้นมาว่ารูนีย์มันยังอยู่นี่หว่า มันรู้สึกเศร้าปนเหงาๆยังงัยไม่รู้ครับ
