น้ำตาลูกผู้ชาย ขอระบายครับ
เรื่องของผมกับแฟนเก่า(แฟนคนแรกในชีวิตคบกันมาเกือบ 7 ปี อยู่หอด้วยกัน ตัวติดกัน ผูกพันธ์มาก) ผมเรียนไม่จบ เธอไปทำงาน ทำให้1-2 ปีหลัง ห่างๆกัน ไม่ได้เจอกันเกือบ 8 เดือน ผมบอกเลิกเธอไปได้ 4 เดือน เลิกกันด้วยดีเพราะเธอดูจะหมดใจมาพักใหญ่แล้ว ไม่ค่อยไลน์ ไม่โทหา
เดือนที่แล้วเธอทักมาไลน์เก่าผมบล๊อคไปแล้ว แต่เธอใช้ไลน์ใหม่ เบอร์ใหม่ทักมา คุยสัพเพเหระ คุยไปคุยมา ต่างคนต่างไม่มีใคร ผมก็ไม่ได้อะไร หายไปซักพัก
หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา มีปัญหาชีวิต สุขภาพมีปัญหาเกี่ยวกับตา แถมเวลาเปิดใจอยากเริ่มต้นใหม่กับใคร คุยกับใคร ก็ล้มเหลว - ผิดหวังไปทุกครั้ง ทำให้คิดถึงช่วงเวลาดีๆกับแฟนเก่า ที่เค้ารับเราได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะดีร้ายยังไง
เคยวันนึงตื่นขึ้นมาดูโทรศัพท์ประมาณ ตี 4 อยู่ดีๆก็ร้องให้หนัก คิดถึงแฟนเก่า จนนอนไม่หลับ ตื่นหกโมงต้องไปเรียนอีกเพลียมากวันนั้น
ด้วยความคิดถึง ทนไม่ไหว จึงทักแชทเฟสไป(อันเฟรนไปแล้วแต่ไม่ได้บล๊อค) คุยไปคุยมาอยู่ดีๆเธอก็ชวนไปกินข้าว ผมก็เสือกไป ไปด้วยความหวังลมๆแล้งๆว่าเราจะกลับมาคืนดีกันได้
วันนี้เลยนัดเจอกัน แต่พอมาคุยจริงๆเธอมีคนอื่นแล้ว คบเป็นแฟนจริงจังแล้ว แถมบอกด้วยว่า ถึงไม่มีใคร ยังไงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ บอกผมด้วยว่ายังเป็นเพื่อนกันได้ ไม่ได้เลิกแบบเกลียดกัน แต่ผมบอกผมทำไม่ได้ มันรับไม่ไหว
น้ำตานองเลยครับ อยู่ดีๆมันก็ไหลออกมาเอง ขึ้น BTS รถเมล์นี่ต้องกลั้นน้ำตาแทบแย่ พอกลับมาถึงบ้านก็ร้องให้อีกพักใหญ่ ที่ร้องให้นี่ไม่ได้เสียใจนะครับ แต่เสียดาย ที่ช่วงเวลาดีๆมันได้มาง่ายไป
ทำให้ผมไม่เห็นค่า ไม่ใส่ใจเธอ แถมนอกใจเธอไปคุยกับคนอื่นอีก พอผมกลับตัวกลับใจได้ มันก็สายไปแล้ว
ใครที่มีคนใกล้ตัว ให้รักษาเอาไว้ให้ดีนะครับ ดูแลเค้าดีๆ จะได้ไม่มาเสียดายทีหลัง
ขอบคุณที่รับฟังครับ
