ขอเสียงแฟนบอลบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดหน่อยครับ มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์และความคิดเห็นกัน
ปีนี้ปีชงของบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดหรือยังไงไม่ทราบ ปัญหารุมเร้าเหลือเกิน 555 ไม่ว่ากันผิดถูกก็พูดกันตามข้อเท็จจริง ตัวผมเป็นคนบุรีรัมย์ อยากแชร์ประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับสโมสรต่อแฟนบอลทั้งแฟนบุรีรัมย์และทีมอื่นๆครับ
พูดถึงสโมสรฟุตบอลบุรีรัมย์ ตั้งแต่สมัยมี 2 ทีม คือบุรีรัมย์ พีอีเอ และบุรีรัมย์ เอฟซี แฟนบอลกลุ่มแรกๆเลยจะเป็นบรรดา ครูบาอาจารย์ของโรงรียนต่างๆทั่วทั้งจังหวัด ไปที่ไหนก็มักเห็นคุณครูใส่เสื้อของทั้งสองสโมสร
โรงเรียนมัธยมที่ผมเคยเรียน สมัยผมเรียนครูชอบห้ามเตะบอล เตะตอนเที่ยงบางครั้งยังโดนไล่ คาบว่างแอบเตะก็โดนลงโทษ แต่เมื่อมีสโมสรฟุตบอล โรงเรียนก็สนับสนุนเต็มที่ ขับรถผ่านไปเห็นก็อิจฉาเด็กๆที่ไม่ถูกปิดกั้น
เรื่องกองเชียร์แรกๆเลยสมัยทีมยังไม่ดังมาก ส่วนใหญ่ไม่ใช่ชาวบ้านครับ ชาวบ้านต่างอำเภอนี่น้อยมาก จะมีบางสายอาชีพที่ไปเชียร์กันประจำ
ตั๋วฟรีหรือซื้อผมไม่แน่ใจ
หลังจากบุรีรัมย์ เอฟซี ได้เลื่อนชั้น และยุบรวมทีมกับบุรีรัมย์ พีอีเอ จนกลายเป็นบุรีรัมย์ ยูไนเต็ด แฟนบอลพันธุ์แท้ได้เพิ่มจำนวนมากขึ้น เป็นแฟนบอลต่างอำเภอที่ต้องเสียค่าเดินทางเอง ซื้อตั๋วเอง วัยรุ่นบางคนขับมอเตอร์ไซค์ข้ามอำเภอเพื่อไปดูบอลก็มี
และเมื่อสโมสรบุรีรัมย์ ยูไนเต็ด ได้แชมป์แฟนบอลก็ไปดูมากขึ้นๆ รวมถึงผมกับเพื่อนๆที่ขับรถข้ามอำเภอเพื่อไปดูบอล ยุคนี้เป็นยุดที่คนบุรีรัมย์บ้าบอลมาก ใส่เสื้อสโมสรกันเต็มไปหมด ชาวบ้านนี่ซื้อเองทั้งนั้นครับไม่มีใครมาแจก พวกที่ไปเชียร์บอลที่สนามการเดินทาง ค่าอยู่ ค่ากิน จ่ายเองหมด ไม่มีหรอกคงฟรี
ความรู้สึกที่เข้าไปดูบอลในสนามครั้งแรกนั้นตื่นเต้นมาก ชาวบ้านจากทั่วจังหวัดส่งเสียงเชียร์กันเต็มที่ ฟังจากการพูดมีทั้งพูด ภาษาไทย, ไทยโคราช, ลาวอีสาน, เขมร แบบว่าต่างคนต่างไม่รู้จักกันแต่ยิ้มให้กัน มันเป็นบรรยากาศที่สุดยอดมาก
แต่ในบรรยากาศที่แฟนบอลแน่นสนามผมกับรู้สึกถึงความไม่มีตัวตน กลุ่มแฟนบอลเจ๊ต่ายส่งเสียงทั้งเกมส์ ยิงเข้านักเตะก็วิ่งไปโซนนั้น จบเกมส์ก็ไปโซนนั้นก่อน เคยนั่งรอเผื่อนักเตะจะเดินเฉี่ยวมาโซนที่ผมนั่งบ้างก็รอน๊านนานจนผมกลับก่อน ชาวบ้านแบบผมมาเชียร์แบบเงียบๆกลับบ้านแบบเงียบๆ เจอแบบนี้สองครั้งผมรู้สึกว่าไม่รู้จะไปเชียร์ในสนามทำไม กองเชียร์แบบผมคงไม่มีค่าพอให้บรรดานักเตะหันมามอง รู้สึกน้อยใจ 5555
จากนั้นก็ติดตามผลงานแบบห่างๆ แฟนบอลจากอำเภอที่ผมอยู่ก็ขนกันไปเต็มรถกระบะอยู่บ่อยๆ จนได้แชมป์ต่อเนื่องนั่นล่ะครับ แต่ปีสองปีมานี้ตั้งแต่ยุคลุงตู่ ไม่รู้เศรษฐกิจไม่ดีหรือแฟนบอลถึงจุดอิ่มตัว เห็นคนไปเชียร์น้อยลง ใส่เสื้อสโมสรน้อยลง หรือสาเหตุจากอะไรผมไม่ทราบได้
เมื่อช่วงก่อนเปิดฤดูกาลนี้นัดเจอเมืองทอง ผมไปดูบอลผ่านจอโปรเจคเตอร์ที่สนาม เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง จากฉายาทีมเซราะกราว ทีมของคนบ้านนอก สโมสรที่คนบ้านนอกภาคภูมิใจเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง จากเมื่อก่อนมีแค่ตลาดนัดคนเดินแบบบ้านๆ ชาวบ้านไม่ว่าจะจนหรือรวยก็อยู่ในบรรยากาศเดียวกัน ซื้อของมานั่งกินบนสนามหญ้าหรือโต๊ะหินอ่อน แต่ปัจจุบันมีอีกโซนที่ห่างกันออกไป เป็นร้านอาหารแบบในห้าง ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่มนต์เสน่ห์ของทีมเซราะกราวมันเปลี่ยนไป มันกลายว่าแฟนบอลทีมเดียวกันแต่แบ่งแยกระดับออกจากกัน กลุ่มหนึ่งนั่งกินสนามหญ้าส่วนอีกกลุ่มนั่งกินในร้านห้องแอร์ คนอื่นอาจไม่คิดแต่ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบ
เรื่องซื้อเสือของสโมสรสีชมพูก็ซื้อยากมาก ฤดูกาลนี้มีเสื้อสีชมพูซึ่งถูกใจบรรดาผู้หญิงมาก แฟนของเพื่อนผมอยากได้ เพื่อนผมก็พาไปซื้อที่ร้านขายเสื้อในสนามตามวันที่ประกาศขาย ปรากฏว่าตีตั๋วเปล่าสามรอบก็ไม่ได้เสื้อ เพราะมีคนเหมาเพื่อไปขายต่อ พอถึงคิวหลังๆเสื้อก็หมดก่อน แฟนเพื่อนถึงกับออกปากซื้อยากขนาดนี้ไม่เอาแล้ว มันเป็นไปได้ยังไงกับสโมสรระดับนี้?
บ่นมาซะยาว ฮ่าๆๆ ปัจจุบันก็ติดตามผลงานของทีมอยู่ห่างๆ นานๆไปเที่ยวที่สนามกับเพื่อนๆสักที ในใจอยากไปเชียร์สวาทแคทในสนามสักครั้ง อยากเป็นหนึ่งในกองเชียร์ที่ไม่ต้องคอยเกรงใจกองเชียร์รุ่นใหญ่