ถ้านั่งเครื่องขูดมะพร้าวนี่ฮายาวเบยฮับเพ่ สะเด้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

ผมคนกลัวความสูง

ตอนนั้นนั่งไปเกาหลี เหงื่อออกเท้าแทบแฉะเลย โคตรกลัว

เมื่อเดือนกุมภา นั่งไปอบรมเชียงใหม่อีก แต่ไม่หวาดเสียวเท่าเกาหลี

เคยสองหนต้องกลับบ้านที่นราฯช่วงมรสุม อื้อหือ อยากไปกราบกัปตัน ฝนตกลมแรงมาก แล้วสนามบินนรานี่ติดทะเลเลย แต่พาแลนดิ้งอย่างนิ่ม นึกแล้วก็เสียวเลยวันนั้น

นึกถึงคนนี้เบย

ผมกลัวความสูงนะ คือแต่ก่อนไม่กลัว พักหลัง ๆ ชักเริ่มกลัว คือ แค่ขึ้นบันไดเลื่อน แล้วมองลงมา ขายังสั่นอะ งงมาก ในได้คิดว่าถ้าบันไดเลื่อนพังหละ แล้วผมก็จะรีบเดินขึ้น ให้พ้น ๆ ไปเลยอะ เวลาอยู่ในห่าง ชั้น 3 ขึ้นไปงี้ พอมองลงมาแล้วขาสั่น ใจสั่นเลย

แต่แปลก เวลาขึ้นเครื่องบินกลับไปกลัวแฮะ ชอบมองลงมาข้างล่างด้วยซ้ำ

นั่งตอนไปญี่ปุ่นไป-กลับรวม 12 ชม. หลับตลอดทางอะผม มีตื่นมากินข้าวละหลับต่อ

นั่งจากเชียงรายลงมากทม.ชั่วโมงเดียวยังหลับ คือถ้าเครื่องบินตก ก็คงตายแบบไม่รู้ตัวอะ

นั่งใกล้ทางออกข้างตลอด
มีอะไรบินก่อนเพื่อน

แม่งเอ้ย!! ไหนๆจะตายก็อยากลองบินดู

เคยบินไปภูเก็ต สภาพฟ้าอากาศฉ่ำมากๆ แต่บินไปก็ไม่ได้เจอเรื่องอะไรนะ ฝนตกหนัก บินไปถึงแล้ว แต่เครื่องลงจอดไม่ได้ บินวนอยู่อีกพักใหญ่ สุดท้าย ประกาศบินกลับกรุงเทพ แล้วให้ขึ้นไฟล์ทใหม่ไปอีกที

ไม่ตื่นเต้นหรืออะไร แต่เสียเวลาโคตรๆ

แค่เจอฝน...ใจผมก็ตุ้มๆ ต่อมๆ ละ
โชคดีที่ยังไม่เคยเจอตกหลุมอากาศ
ไม่งั้นฉี่ราดตรงนั้นแน่ๆ

เคยเจอแบบตกหลุมอากาศเหมือนกันแบบฝนตกนี้แหละกลัวนะแต่ก็แอบคิดว่าถ้ามันตกจริงๆเราก็ไม่เหงาเพื่อนเพียบ

ผมเคยเจอตอนนั่งเครื่องบินครั้งแรก จนนึกว่ามันเป็นเรื่องปกติซะอีก ทีไหนได้พอมาหลังๆไม่เคยเจออีกเลยซะงั้น

ผมก็กลัวความสูง เครื่องบินแม่งว่าน่ากลัวแล้วนะ ตอนไปฮ่องกงไปขึ้นไอกระเช้าที่มันสูงๆแล้ววันนั้นผนตกปรอยๆ+มีหมอก+ลม แล้วกระเช้าแม่งดันเป็นกระจกใสข้างล่างทั้งอัน มองทะลุเห็นข้างล่างหมด เยี่ยวแทบแตก

เคยเจออยู่เหมือนกัน แต่ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ สุดท้ายจบลงด้วยการ หาถุงมารับอ้วกตัวเอง

อย่างกะในละคร

ผมคล้ายๆแบบท่านเลยแต่เป็นที่สิงคโปร บินวนท่ามกลางสายฝนเครื่องสั่นๆบ้าง 2-3 รอบ แต่ได้ลงจอด รู้สึกเสียวๆหวั่นๆ เป็นไปได้ไม่อยากเจอแบบนี้อีก

หลุมอากาศ - ฝ่ามรสุม ก็ชินแล้วครับเพราะผมนั่งเครื่องบ่อย low season มันก็เป็นหน้ามรสุมพอดี ผมก็เลยมักได้ไปพักผ่อนช่วงนี้ประจำ..

แต่ .. ที่ไม่ชิน ก็คือกลิ่นไหม้จากท้องเครื่อง ทุกคนบนเครื่องได้กลิ่นกันหมด แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร
แอสโฮสเตส ก็นั่งนัดเข็มขัดรูดม่านปิดกันไป
เครื่องถึงสนามบิน ต้องบินวน 15นาที เพื่อให้น้ำมันเหลือน้อยที่สุด พอเครื่องแตะพื้นลงจอด
ทุกคนเฮกันหมด ไทย-จีน-ฝรั่ง-แขก .. หลังจากนั้นก็มีข่าว ชิ้นส่วนเครื่องบินหลุด ในเที่ยวบินวันนั้น

อันนี้โหด

ผมก็นั่งเครื่องบินบ่อย ไม่เคยรู้สึกกลัวเครื่องเลย ไฟล์ไกลๆอย่างไปอเมริกา ญี่ปุ่นก็เคยไปมาแล้ว ชิลๆมากๆ


จนวันนึงนั่งเครื่องไปอุดรฯ สภาพอากาศโคตรแจ่มใส แต่เมฆค่อนข้างเยอะ ไปเจอตกหลุม
อากาศอย่างแรง 1 ครั้ง เครื่องมันวูบลงเหมือนนั่งไวกิ้ง คนในเครื่องส่งเสียงกรี๊ดกันดังลั่น ผมนี่หัวใจหล่นไปกองบนพื้น


หลังจากไฟล์นั้น ผมกลายเป็นคนกลัวเครื่องบินแบบอ่อนๆไปเลย ถ้าเครื่องสั่นตอนนั่งซักนิดนึง หรือกัปตันประกาศให้รัดเข็มขัดนี่ ผมจะเกร็งมากๆ บางครั้งต้องหลับตาสวดมนต์เลย

นั่งระยะสั้นยังพอทำใจได้นะ แต่ตอนนั่งระยะยาวนี่ดิ อย่างกลับมาจากเมกานั่งเครื่องราว 14 ชั่วโมง แมร่งเจอหลุมอากาศอย่างแรงตั้งแต่เพิ่งออกจากสนามบินได้ไม่นาน เซงมาตลอดทางเลยคราวนี้ จะนอนทีก็ระแวงไอ้เสียงสัญญาณรัดเข็มขัด

ผมก็เคยนะ ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกเจอเลย

มันจะรู้สึกเหมือนเรานั่งรถอยู่บนถนนลูกรังอ่ะ แปลกมากทำไมอากาศมันขรุขระแบบนั้นได้

แล้วเครื่องบินนี่เอียงซ้ายขวาเป็นไวกิ้งเลย

แต่คนในเครื่องไม่มีใครตกใจเลย ก็ยังนั่งกันปกติ

อาจเป็นเพราะมันเป็นเที่ยวบินสั้นๆเปล่าบินไม่ถึงชั่วโมง คนเลยรู้สึกเฉยๆ แบบเดี๋ยวก็ลงแล้ว

ผมเจอเมื่อ 2 เดือนก่อน มรสุมเข้าเหมือนกัน ไปภูเก็ตเครื่องสั่นตลอดทาง กัปตันเปิดสัญญานรับเข็มขัดตลอด
ขากลับมาดอนเมืองก็เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเครื่องบินวนรอบดอนเมืองไปรอบนึง กินเวลาไป 20 นาทีได้มั๊ง ไม่รู้เพราะอะไรถึงต้องบินวน บางคนในเครื่องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเครื่องบินวน มัวแต่ถ่ายรูปกับเล่นเฟส

ผมเคยเจอหลายครั้งน้ะ แต่ครั้งที่หนักสุดตอนนั้นบินไปเชียงรายจะไปเรียนต่อ

ช่วงนั้นก็เป็นช่วงมรสุมเข้าพอดี ตอนนั่งผมก็ไม่คิดอะไร แอร์ก็กำลังเดินเสิร์ฟอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส

พอกำลังจะถึงผมเสียงรัดเข้มขัดดังขึ้นแล้วกัปตันก็พูดว่า ขณะนี้เครื่องได้บินเข้าสู่สภาพอากาศที่ย่ำแย่ที่สุด

เท่านั้นแหละ แอร์รีบเข็นรถเข็นกลับทันที แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คุณกัปตันพูด ผมนึกว่านั่งไวกิ้ง แล้วมีช็อตนึงเครื่องตกหลุมอากาศแบบหนักมาก

ผมนึกว่าลำไส้นี่หลุดมาละ โคตรเสียวท้อง แต่ที่ซวยเลยคือป้าข้างๆแกกลัวมาก คว้าแขนผมไปกำสักพักจิกแขนผม เป็นแผลเลยครับ

สักพักเครื่องเข้าสู่สภาพอากาศปกติก็เสิร์ฟต่อ ป้าแกเลยบอกแอร์ให้เอายามาทำแผลผม

แต่พอเครื่องถึงเชียงรายปุ้บ ป้าแกถามผมชื่ออะไร แล้วก็ขอโทษผมพร้อมหยิบเงินมาให้พันนึง ผมตกใจเลย

แต่ก็ปฏิเสธป้าแกไป ทุกวันนี้ยังเสียดายเงินนั่นอยู่เลย

เป็นประสบการณ์การนั่งเครื่องที่โคตรสนุกและทำให้รู้ว่าผู้หญิงวัยทองไม่ได้เป็นมนุษย์ป้าไปซะหมด

ใครจิตรตกเจอเวลาเอามรสุม ผมว่ามีหลอน

มันคงเป็นเพราะตอนอยู่บนเครื่องบินเราเคลื่อนที่ไปพร้อมกับมันมองมาเลยๆม่ค่อยเสียว แต่เวลาไปอยู่บนตึกสูงแลีวมองลงมานี่ผมก็ขาสั่นมีความรู้สึกเหมือนมีแรงดูดใหเราทิ้งดิ่งลงจากตึกยังไงก็ไม่รู้

แต่การเคลื่อนที่บางอย่าง ผมก็เสียวนะครัช

การตกหลุมอากาศที่น่ากลัวสุดคือตอนนั่งเครื่องบินเล็กแบบแถวละ 3 ที่นั่งเครื่องใบพัด
สมัยก่อนมีบินไปนครพนมตอนนี้เลิกบินไปล่ะจำชื่อสายการบินไม่ได้
คือมี 3 ที่นั่งแบบ 1-2 เล็กกว่ารถยนต์อีกแล้วเครื่องขนาดนั้นเจอหลุมอากาศที ฟ้าผ่า ฟ้าร้อง แค่ลมแรงๆก็จะปลิวอยู่แล้ว

เมื่อวานไต้ฝุ่นเข้าญี่ปุ่น
เครื่องผมลงในช่วงที่ไต้ฝุ่นเข้าพอดีครับ
มันน่ากลัวตอนลดระดับลงที่นาริตะ
เครื่องสั่นตลอดครับ ยิ่งตอนแตะพื้นมองไปรันเวย์เห็นแต่น้ำ
คิดว่าคงลื่นมาก กัปตันเบรคหัวทิ่ม
แต่ก็ถึงที่หมายโดยปลอดภัยครับ

วันนี้ไต้ฝุ่นลูกนั้นผ่านไปแล้ว
แต่ก็ทิ้งความเสียหายไว้เยอะเช่นกันครับ