พ่อผมสอนว่าใครตัวใหญ่กว่าก็อย่าไปกลัว ผมโดนแกล้งตั้งแต่อนุบาลยันม.ต้น เพราะผมตัวเล็กเกือบจะสุดในชั้น ตอนอนุบาลก็ถีบเพื่อนที่มาแกล้งตกสระโดยที่มันไม่รู้ตัว ครูถามว่าใครถีบ เงียบทั้งห้อง พอประถมชอบโดนพวกตัวใหญ่ๆ กวนตีน เลยไปรวมกลุ่มพวกตัวเล็กที่โดนแกล้งไปรุมตีไอ่คนตัวใหญ่วันสุดท้ายก่อนปิดเทอม พอรุมมันเสร็จก็รีบแยกย้ายกลับบ้าน เปิดเทอมมันก็ลืม ม.ต้นโดนลูกทหารที่แม่งโคตรเบ่งยศ"จ่า"ของพ่อมันคอยกวนตีนตลอด มันต่อยกับเพื่อนผมเสร็จแล้ว เพื่อนผมสู้ไม่ได้ มันถุยน้ำลายใส่กลุ่มผม แล้วถีบโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ แล้วกร่างตระโกนว่า "ใครไม่พอใจเจอกูได้หมด เข้ามากันทีเดียวหมดเลยก็ได้ พวกกระจอก" เพื่อนผมจะลุกขึ้นไปต่อยมันแล้ว แต่ห้ามกันไว้ก่อน พวกมันมากันยี่สิบกว่าคน พวกผมมีห้าคน หลังจากนั้นไม่กี่เดือน ผมทำเหรียญหล่น กำลังจะเก็บ มันมาเหยียบเหรียญละทำหน้ากวนตีนใส่ ผมก็นึกว่ามันจะเหยียบเล่นๆ เลยตบหัวมันไปเบาๆ แล้วบอกว่า "อย่าเหยียบเหรียญ มันบาป" มันเลยบีบคอผม ผมรู้แล้วว่างานเข้าแน่ๆ แล้วถ้าผมไม่เปิดก่อน ผมสู้ไม่ได้แน่ ผมก็เลยเริ่มรัวหมัดใส่มันเป็นสิบ มันสวนมาสองสามหมัด ผมปัดหมัดมันออกหมดแล้วจ้วงเข้าหน้ามันซ้าย ขวา ซ้าย ขวา จนมันร้องไห้ ครูต้องมาแยกออก พอผมโดนเรียกไปพบครู ผมเล่าทุกอย่างไปหมด ครูก็เรียกมันเข้ามาทีหลัง พอมันเห็นหน้าผมปุ๊บ ผมนั่งอยู่บนพื้นพอดี มันวิ่งเข้ามาจะกระโดดถีบหน้าผม แต่ผมหลับทันเลยโดนถีบแค่ช่วงไหล่ ครูเลยรีบลุกขึ้นแล้วตบหน้ามันอย่างแรง แล้วมันมองหน้าผมอย่างโมโห ผมที่อยู่ข้างหลังครูก็หัวเราะอย่างไม่ส่งเสียงในท่าทางที่โคตรสะใจ