ยูไนเต็ดกับผู้เล่นเกมใหญ่ (หลังเกมแพ้อาเซน่อลแบบหมดรูป)
.
.
ถึงแม้จะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ความพ่ายแพ้ต่อคู่ปรับอย่างอาเซน่อล ยังคงติดในใจผมอยู่ และอยากจะเขียนถึงเกมๆนั้น
.
ในวันนั้นเรานอนดูผ่านคอมที่โรงพยาบาล ซึ่งเป็นการดูบอลครั้งสุดท้ายก่อนออกโรงบาลด้วย 55 ซึ่งมันไม่น่าประทับใจเท่าไหร่เลย
.
ต้องบอกเลยว่า เกมมันจบตั้งแต่ครึ่งของครึ่งแรกแล้วครับนาย.. .
ยูไนเต็ดเริ่มเกมด้วยผู้เล่นชุดเดิมๆ จะมีสับเปลี่ยนบ้างในตำแหน่งกองหลังที่มีปัญหาอาการบาดเจ็บของผู้เล่น โดยเฉพาะในตำแหน่งแบ็คซ้าย เกมนี้เลยได้ อ.ยัง มาประจำการตรงนี้ ส่วน 4 คนในแนวรุกก็ยังเป็นชุดเดิม
.
แต่เมื่อมาดูในตำแหน่งกองกลาง เป็นอะไรที่ตะขิดตะขวงใจตั้งแต่เริ่มเกม เพราะการส่งทั้งคาร์ริค และบาสตี้ ลงมาพร้อมกัน คงไม่ใช่เรื่องที่ดีนักในการที่จะต้องเผชิญกับแนวรุกเร็วมหาประลัย ของอาเซน่อล
.
และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ
.
พลพรรคไอ้ปืนใหญ่ เปิดฉากบุกใส่ยูไนเต็ดแบบสุดกำลังตั้งแต่เริ่มเกม ด้วยแนวรุกความเร็วสูง เพื่อหวังจะได้ประตูเร็ว และกดยูไนเต็ดให้โงหัวไม่ขึ้น
.
และพวกเขาก็ทำได้
.
สองประตูของอาเซน่อลมาตั้งแต่ 5 นาทีแรก และประตูที่สามก็ตามมาตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งของครึ่งแรกเลยด้วยซ้ำ
.
ถ้าเปรียบเป็นมวย ถึงตอนนั้นยูไนเต็ดเหมือนโดนต่อยอยู่ข้างเดียว ไม่มีเสียงระฆังช่วย ไม่มีการให้หยุดพักหายใจแต่อย่างใด และไม่สามารถตั้งตัว ต่อเกมของตัวเองได้เลย เป็นนักมวยที่ยืนไม่ได้ ทรงตัว ไม่อยู่ และได้แต่ประคองตัวไปก็เท่านั้น
.
สิ่งที่ผมอยากจะพูดคือ ในวันนั้นยูไนเต็ดไม่มีผู้เล่นที่เรียกได้ว่าเป็น “ผู้เล่นในเกมใหญ่” เหมือนที่เราจะเห็นได้บ่อยๆในยุคป๋า
.
หลังหมดยุครุ่งเรืองของระบบ 4-4-2 บวกกับการที่ตัวผู้เล่นเก๋ายุคเดิมเริ่มโรยรา ทำให้ป๋าต้องทดแทนด้วยผู้เล่นหน้าใหม่ที่อาจจะไม่ได้มีความเก่งมากนัก แต่เป็นผู้เล่นประเภทที่ว่า เล่นดี เล่นได้ตามแผน โดนเฉพาะในเกมใหญ่ๆ อาจจะเรียกอีกอย่างว่าเป็นพวกผึ้งงาน เล่นได้ตามสั่งก็ได้
.
ยูไนเต็ดในยุค Gen ใหม่หลังจบบอลโลก 2006 ที่คว้าแชมป์ได้หลังจบฤดูกาลนั้น มักจะมีผู้เล่นประเภทที่ว่านี้อยู่เสมอ
.
อาจเพราะปัจจัยต่างๆ ด้วยระบบการเล่น การช่วงชิงพื้นที่ในแดนกลางซึ่งเป็นหัวใจของฟุตบอลสมัยใหม่ ทำให้หลายๆทีม รวมทั้งแมนฯ ยูไนเต็ดของป๋าเอง จะใช้ระบบที่มีกองหน้าเพียงคนเดียว และมีกองกลางถึง 5 คน ในเกมสำคัญ
.
และจะมีนักเตะประเภทที่เรียกว่า นักเตะในเกมใหญ่ อยู่ในทีมอย่างน้อย 1 คน
.
หน้าที่หลักของนักเตะประเภทที่ว่านี้คือ ไล่บี้ บทขยี้เกมฝั่งตรงข้ามอย่างไม่หยุดยั้ง พร้อมกับทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อทีมให้มากที่สุด
.
คนที่จะเห็นได้ชัดในตอนนั้นก็คือ ดาร์เร็น เฟร็ทเชอร์และพาร์ค จี ซอง นั่นเอง
.
จุดเด่นที่ทั้ง 2 คนมีคือการเล่นเพื่อทีม ความขยันและการรับคำสั่งแล้วสามารถทำตามได้อย่างดีนั่นเอง ทำให้ทั้งคู่มักจะได้รับโอกาสลงเล่นเพื่อเป็นหมากตัวสำคัญของทีมในเกมใหญ่ๆ
.
และนี่คือสิ่งที่ทีมขาดหายไปในเกมกับอาเซน่อลนี้ ฟาน กัล ส่งกองกลางตัวคุมเกมมาพร้อมกัน 2 คน ด้วยความคิดที่ว่าจะสามารถครองบอลเหนือไอ้ปืนใหญ่ได้ และจะสามารถคุมเกมได้เองตั้งแต่ต้น
.
แต่เกมไม่เป็นแบบนั้น ฟาน กัล คงลืมไปว่าอาเซน่อลคือพวกบ้าครองบอลมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉะนั้น DNA ในการครองบอล ต่อบอล อาเซน่อลไม่แพ้ใครแน่นอน และด้วยแท็กติกของเวนเกอร์ในวันนั้น ทำให้ทุกอย่างลงล็อก เข้าทางอาเซน่อลพอดี
.
นั่นคือความผิดพลาดที่ต้องปรับกันต่อไปของฟาน กัล ในการเลือกตัวผู้เล่นให้เหมาะสมในแต่ละเกม
.
.
การแพ้ครั้งนี้คงทำให้เขาได้รู้ว่า ยูไนเต็ดของเขาไม่สามารถครองบอลเหนือกว่าคู่แข่งได้เสมอไป และเขาจะทำอย่างไรให้ยูไนเต็ดไม่เป็นบอลหน้าเดียวแบบนี้ ให้คู่แข่งที่จับทางได้เล่นงานพวกเขาอีกในครั้งต่อไป .

ขอบคุณภาพจาก : Manchester United​




ฝากติดตามผลงานอื่นๆด้วยครับ : https://www.facebook.com/MeMyWord

การส่งบาสตี้ลงสนามคู่กับคาริคเกมส์นั้น

หลังจบเกมส์ หลายคน ถึงกับต้องอุทานว่า

ตูว่าแล้ว

555555555

นัดหน้าเจอเอฟ หวังว่าคงได้เรียนรู้อะไรบ้าง

สำหรับผม นักเตะที่ไม่เก่งมากแต่เล่นได้ตามแท็คติกมีอยู่คนนึง คือ park ji song

คงผิดแผนแหละครับ


LVG คงอยากให้ครองบอล

ถึงส่งบาสตี้ คู่ คาร์ริค

ผมว่า คุณสมบัติเด่นสุด ของผียุคป๋า คือ การ comeback ที่ดีที่สุดในยุคนั้น

ไม่ว่าจะสู้ทีมไหน เริ่มเกมดีหรือร้ายแค่ไหน ทีมคู่แข่งจะเทพจะกากแค่ไหน

แต่ถ้าโดนนำ รับรองได้ว่า กลับมาได้แน่ ตรงนี้มีผลแน่นอน ในแง่จิตใจของฝ่ายตัวเอง

รวมถึงฝ่ายคู่แข่งด้วย ที่จะกดดัน และเสียสมาธิได้ ในช่วงเวลาที่เหลือ

บอกตรงๆ เจอผี ยุคฟานกัล ปีที่แล้ว ในบ้านปืน ปืนสมควรชนะมากกว่านี้อีก

แต่ตอนนั้น ผีรอดได้เพราะเด เก อา แต่ตอนนั้นผมพูดไป แล้วโดนสวนกลับมาว่า

ปากเก่ง แพ้ก็คือแพ้ บลาๆ อะไรก็ว่ากันไป ก็ฟังหูไว้หูนะ แต่ประเด็นคือ

ผี ขาดความน่ากลัว เวลาเจอน่อลไปแล้วระดับนึงนะ แต่ไม่รู้ว่าทีมใหญ่ทีมอื่นๆ เป็นงี้รึเปล่า

ต้องบอกว่าวันนั้น ปืนใหญ่ เล่นผิดฟอร์มด้วยครับ

ปกติ ยิงต้องเยอะๆ กว่าจะเข้าก็ต้องรอไปโอกาสครั้งที่ 5-6 โน่นแหละ

แต่วันนั้น ยิง 3 ครั้ง เข้ากรอบ 3 ครั้ง เป็นประตู 3 ครั้ง

ผมนี่ อุทานเลย นี่น่อลที่ตรูรู้จักหรอฟร่ะ 55555

แล้วก็วิ่งบดขยี้คู่แข่งแบบกระหายสุดๆ แบบนี้ ผมว่าหาดูยากมากๆเลยนะ สำหรับน่อลตอนนี้อ่ะ

ผมมองเห็นน่ะ เห็นไชวนี่กำลังทำแบบนั้น(ย้อนนึกไปถึงตอนที่แกเป็นดาวรุ่่ง นั่นแหละตัวจริงของแก)และเป็นการเล่นที่เหมือนกับว่ามันอยู่ในสายเลือดว่า เห้ยตอนนี้เรากำลังเจอคู่ปรับที่สำคัญน่ะ จงทุ่มเททุกอย่างที่มีซะถ้าไม่อยากเสียใจภายหลัง แต่เพราะว่ามันสายไปแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่พูดให้ง่ายกว่าคือ เราไม่เคยมีกองกลางตัวตัดเกมจริงๆ เมื่อหมดยุครอยคีน และมดงานอย่าง ปาค จี ซุง และ เทพเฟรชเชอร์ น่าแปลกที่ผู่เล่นตัวตัดเกมเป็นอะไรที่สำคัญเอามากๆแต่มีคนเล่นได้ดีน้อยมาก และมันหายากกว่าโคตรกองหน้าซะอีก และเราคงไม่วันได้เห็น Hard Man อย่าง รอยคีน กัตจัง เดรอสซี่ มาเกเรเร่ วิเอร่า อีกต่อไป

เราขาดกัปตันแบบชไวนี่ด้วยครับ กัปตันที่ทุ่มเทเกินร้อย และกระตุ้นลูกทีมแบบมีทักษะและจิตวิทยา ไม่ใช่โวยวายแบบรูนี่

แมนยูไนเต็ดเรามีกัปตันที่ยอดเยี่ยมมาเสมอ กัปตันที่มีหัวใจเหล็ก และสิ่งนั้นมีอยู่ในตัวชไวนี่เต็มเปี่ยมครับ

แต่ไม่ใช่รูนี่

ผมว่าชไวนี่มีทุกอย่างที่ผู้เล่นระดับสูงควรจะมี ถ้าว่ากันในเรื่องของทัศนคติ วุฒิภาวะ และเขาก็แสดงให้เห็นมาตลอดตั้งแต่มาอยู่กับทีม เล่นทุ่มเท เต็มที่ ไล่บอลจนวินาทีสุดท้าย จนหนุ่มๆหลายๆคนยังต้องอาย คือพี่แกเล่นแบบนี้ทุกเกมจริงๆนะ ติดเรื่องความฟิตนี่แหละ ถ้าไม่เจ็บบ่อย ฟาน กัล จับลงถูกเกม ถูกเวลา เล่นได้อีกนานเลย

ส่วนเรื่องกลางรับของเรา ผมว่าตอนนี้เรามีชไนเดอลินแล้วนะ แต่อาจจะไม่โหดมากเท่านั้นเอง 55

วันนั้นถ้าเป็นป๋า ผมว่าลุกมาด่าตั้งแต่โดนลูกแรกละ 55

จนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าฟาน กัล กระตุ้นลูกทีมยังไง

ชไนเดอลิย นี้แหละตัวตัดเกมเลยครับ

เกมใหญ่ๆ ไม่น่าดร็อปเลย