มีแต่โดนบอกเลิกได้ป่ะ  

มีแต่โดนบอกเลิกได้ป่ะ  

มีแต่โดนบอกเลิกได้ป่ะ  

ไม่เคยบอกเลิกใครนะ

แต่ถ้าเอาประสบการณ์อารมณ์แบบว่า เลิกยุ่งกับใครบางคน
เช่น เพื่อน
อันนี้สมัยตั้งนานแล้วแหละครับ สมัยผมยังเด็กๆเลย

คือไม่ขอเล่าเบื้องหลัง ความเป็นมา ที่ทำให้ต้องทำงี้แล้วกันนะ
เอาเป็นว่า สุดท้ายเนี่ย ผมรู้สึกไม่โอเคที่จะให้ใจกับเพื่อนคนนี้อีกแล้ว

----------------------------------------------

วิธีที่ผมใช้คือ ...

ผมก็เริ่มคุยให้น้อยลง ปกติคุยกับมันเยอะมาก ไปไหนมาไหน
เรียกได้ว่า ไปด้วยกันแทบจะตลอดเวลา
มีเรื่องหรือมีปัญหาอะไรล้านแปดสิ่ง ก็จะพูดคุย ระบายแลกเปลี่ยนกับมันเสมอ
รวมทั้งมันก็มีผมที่คอยช่วยเหลือหลายๆเรื่องเหมือนกัน

ก็คือเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาอ่ะครับ แต่แล้ว ผมก็เริ่มถอยๆห่าง
คือ ไม่เคยพูดจาให้เพื่อนเสียใจ ไม่เคยเผาเพื่อน ถึงแม้ผมจะกุมความลับมันไว้
หรือมันมีข้อไม่ดียังไง ผมไม่เคยเอาไปพูดลับหลัง (ไม่เคยนินทามันแม้สักครั้ง)

แต่ผมเพียงแค่ ลดระดับการคุยลง ไม่ค่อยปรึกษาไรมันเท่าไหร่
หรือมีงานอะไรก็ไม่ขอมันลอกบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไปขอคนอื่นๆบ้าง

แต่ผมก็ไม่ได้ประสงค์ร้ายกับมันนะ ถ้ามันมีไร ผมก็ยังคุยกับมันได้
ยังสามารถยื่นมือช่วยเหลือมันได้
ไม่ถึงกับ ไม่ทักทายไม่มองหน้า ไม่ญาติดีไรแบบนั้น ตอนเรียนก็นั่งข้างกันเหมือนเดิม

ตอนเลิกเรียน ผมก็รีบกลับบ้าน ก็เพราะจะได้ห่างๆจากมันไป
ไม่ต้องเที่ยวเตร่ไหนต่ออีก

จริงๆผมโคตรอึดอัดเลยนะช่วงนั้น เพราะความรู้สึกกับเพื่อนคนนี้มันพังไปแล้ว
คือไม่อยากอยู่ใกล้ๆอ่ะ ไม่รู้ท่านจะเข้าใจหรือป่าวนะ
บางคนที่เราเสียความรู้สึกไปแล้ว มันเหมือนเราไม่อยากเข้าใกล้มันอีก
เพียงแต่ ถ้าผมหักเอาเลยดื้อ มันเหมือนผมไปทำลายหัวใจคนอื่นหวะ

ก็เป็นงี้มาได้ 2-3 เดือนมั้งนะ ซึ่งเอาจริงๆ มันก็อาจจะดูออกหน่อยๆ
ว่าผมไม่พอใจ หรือไม่ค่อยอยากสนิทกับมันแล้ว
ถึงผมจะวางตัวเหมือนเดิม เปลี่ยนไปไม่มาก ยังโอภาปราศรัยดีทุกอย่าง
แต่ก็นะ ผมก็เงียบๆลงไป
(ในทางกลับกัน มันก็อาจจะไม่อยากคบผมแล้วเหมือนกันมั้งนะ อันนี้ไม่รู้)

ท้ายที่สุดจบการศึกษา ในช่วงระดับนั้นไป เกิดการย้ายห้องเรียนขึ้น
ก็เลยเป็นอันว่า ห่างหายกันไปอย่างสิ้นเชิง (ถ้าต้องอยู่ด้วยกันต่อ สงสัยยิ่งเครียด)

ณ ปัจจุบัน เรียกได้ว่า หน้ามือเป็นหลังมือเลย
จากเพื่อนที่ได้เรียกได้ว่า เคยคิดให้เป็นเพื่อนตาย รักมันมาก
มันก็น่าจะรักผมมากเหมือนกัน

ตอนนี้แม้แต่เฟส ยังไม่เคยทักทายกันเลย
ไม่ใช่ว่าโกรธนะ แต่มันเลือนหายกันไปเอง
ถ้าเจอหน้ากันก็คุยกันได้แหละ

แต่การเจอครั้งล่าสุด(หลายปีแล้ว) ผมก็รู้สึกได้เลยว่า
มันไม่ได้สนิทเหมือนเพื่อนที่สนิทกันอีกแล้ว แต่เดินมาเจอกันเฉยๆ
อารมณ์เหมือน เราต่างคนต่างรู้จักกันแค่ผิวเผิน
คุยก็คุยแต่เรื่องที่เป็นทางการ ไม่ได้คุยบ้าๆบอๆเหมือนสมัยก่อน

เป็นอีกเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเสียเพื่อนสนิทไป
เป็นบทเรียนสำคัญของชีวิตเลยว่า
เวลาคบใคร ผมไม่ควรทุ่มใจ หรือคาดหวังไปแล้วว่ามันจะดีตลอดไป
หรือไม่ควรไปสนิทกับใครซะจน ฝากชีวิตไว้ที่มันคนเดียว
ควรคบเพื่อนให้เยอะๆ แต่เว้นช่องว่างไว้สำหรับตัวเองจะดีกว่า




 

เค้าบอกเลิกท่านยังไงหรอครับ  

สมัยมหาลัย ทำตัวเห้ มาก จู่ๆ ก็หายไปเลย ไม่คุยไม่เจอไม่อะไรทั้งสิ้น

ละอายใจจนถึงทุกวันนี้

โชคดีตอนนี้น้องปรับความเข้าใจกัน เป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเดิม  

สมัยก่อนผมเป็นคล้ายๆท่านเลย

หายไปมั่งละ (ส่วนใหญ่เลย , มีคนใหม่มั่งละ , แสดงออกว่าไม่ต้องการบ้างละ

** แต่ผมใจตุ๊ดมาก ที่ไม่เคยพูดแม้แต่บอกเลิกเลย ปล่อยให้ฝ่ายหญิงคิดวิตกอยู่ฝ่ายเดียว **

จนถึงตอนนี้ก็3-4ปีละ หลายๆ คนที่เคยเจอกันไปปรับความเข้าใจเป็นพี่น้องกัน เพื่อนกัน  

สมัยก่อนผมเป็นคล้ายๆท่านเลย

หายไปมั่งละ (ส่วนใหญ่เลย , มีคนใหม่มั่งละ , แสดงออกว่าไม่ต้องการบ้างละ

** แต่ผมใจตุ๊ดมาก ที่ไม่เคยพูดแม้แต่บอกเลิกเลย ปล่อยให้ฝ่ายหญิงคิดวิตกอยู่ฝ่ายเดียว **

จนถึงตอนนี้ก็3-4ปีละ หลายๆ คนที่เคยเจอกันไปปรับความเข้าใจเป็นพี่น้องกัน เพื่อนกัน  

หล่อจังเลยค่ะพี่บอส