อ่านอยู่นานๆนมมากๆ ๆ ก็ยัง พูดไม่รู้เรื่อง อีกพี่ชายฯ นี่ ๕ ๕ .. มิน่า หยุดเขียนไปด้วยเพราะสุดที่รักขอร้องนี่เอง อิ อิ

ไม่บอกว่า เงื่อนไขครบร้อย จะได้มาช่วยปั่น ปั่น และปั่น กระดาน บันทึก รับรอง ไม่เกิน ๓ วัน เกิน เอ็ม ร้อย หรืออาจจะ ร้อยห้าจับ

แหม เข้าใจเขียนนะพี่ชายฯ กับบางคนต้องพูดให้ไม่รู้เรื่อง ๕ ๕ .. แล้วใช้ที่ตีไข่สอยถั่ว ไอเดียเก๋นะพี่ ถ้าขืนที่ตีไข่หล่น แล้วเจ๊ง ก็ พูดไม่รู้เรื่อง อีก ๕ ๕

ไม่เข้าใจที่คุณสื่อหรอกครับ แต่ช่างแม่งเหอะ ผมแค่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังแค่นั้นแหละ

ความพังอย่างนึงในชีวิต
คือเราต้องมานั่งหาวิธีไหนที่จะทำให้เรามีความสุข ได้บ้าง

ความสำเร็จที่มากเกินไป มันทำให้เรารู้สึก แปลกแยก โดดเดี่ยว

ผมก็กำลังเป็นครับ และเป็นมาเนิ่นนานหลายปี
ชีวิตผมถามว่ามันโอเคไหม มันก็โอเคครับ
ได้เรียนคณะที่ดี มหาลัยก็ถือว่าดังในไทย
แต่ไม่ได้ Happy อะไรเลย เอาจริงๆคือซึมด้วย
งงตัวเองเหมือนกัน ผมพอเข้าใจคำว่า "พัง" ที่ท่านสื่อนะ

ความพอใจต่อสิ่งที่ได้รับ เริ่มลดหายไป ถึงจุดที่มันไม่เหลืออยู่
จุดที่ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีสิ่งของสิ่งไหนตอบสนองเราได้อีกต่อไป

ซักพักก็จะมีคำถาม ในหัวว่า กูทำอะไรอยู่วะ ที่ทำๆเนี่ย ทำไปทำไม แม่งไม่สนุกเลยว่ะ
อ๋อคำตอบรู้อยู่แกใจแล้วนี่หว่า ไม่ยาก เพื่อครอบครัวไง เพื่อคนที่เรารัก คนที่อยู่ข้างหลังไง

ผมก็ถามตัวเองอยู่ตลอดครับ
หลักๆคือ กูทนไปทำไมวะเนี่ย จริงๆผมเองมีเป้าหมายอีกอย่างนึงนะครับ
แต่มันทำจุดนั้นไม่ได้เสียแล้ว แล้วก็เคยลองไปทำ แต่ล้มไม่เป็นท่า
ไม่ใช่ล้มธรรมดานะครับ ล้มชนิดว่าสาหัสเอาการ

ด้วยความจำเป็นก็เลยจำต้องทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
ก็คือเรียนมหาลัยให้จบก่อน... ซึ่งผมก็น่าจะ Happy กับจุดๆนี้
ว่าเออ ที่เรียนเราก็ดี โอเค... แต่ผมกลับรู้สึกตายด้าน
และยังผิดหวังกับเป้าหมายอันนั้นอยู่

จบออกไปแล้วยังไงต่อวะ ? ผมก็คิดนะ คือตูจะใช้ชีวิตงี้
หาเงินหาทอง โอเคผมเชื่อว่าผมจบไปผมมีงานทำแน่นอน
เพราะผมเรียนสายวิชาชีพสาขาหนึ่งแล้วกัน ที่มีงานรองรับชัวร์ๆ
แต่ว่า มันก็เท่านั้นอ่ะ ได้เงินมาแล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะยังไงต่อไป
คือมันขาด Motivation
เหลือแต่คำถามเต็มหัวไปหมด

บางทีก็คิดว่าชีวิตธรรมดาๆ นั่นแหละ perfect ด้วยตัวมันเองที่สุดแล้ว
มีความสุขตามอัตภาพ ทุกข์บ้างให้ได้ดิ้นรน

มีความสุขกับเรื่องเล็กๆได้บ้าง มองข้ามความกากของสังคม แล้วก็ใช้ชีวิตไป

ครับก็ตามท่านว่า จริงๆแล้ว
สุข ทุกข์ มันขึ้นกับจิตใจของเรานะ
ต่อให้ท่านมีน้อย กัดก้อนเกลือแดก ท่านก็ Happy ได้

หรือต่อให้รวยชิบหาย มันอาจจะสบายกาย
แต่ไม่ได้แปลว่าท่านจะ Happy

มันเป็นเรื่องที่ผมก็งงกับตัวเอง คือผมไม่พบคำตอบ
ไม่พบหนทางว่า เออ กูอยู่ไปเพื่อไอห่าสิ่งนี้แหละวะ

ป.ล. วิธ๊คิดผมอาจจะแปลกๆนะ ที่มาตั้งคำถามพวกนี้
ผมไม่รู้มีใครตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองมากๆ แล้วทุกข์ใจ
หรือหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ แบบผมมั่งหรือเปล่า

ลองปล่อยวางดูครับ อันไหนปล่อยได้ก็ปล่อย
แต่ไม่ใช่ตัดหางลอยแพหมดทุกอย่าง อ่านๆดูเหมือนคุณเป็นคนที่วิ่งหาชีวิตที่เฟอร์เฟ็คเพื่อครอบครัวและคนรอบข้างจะได้มีความสุข ไม่รู้น่ะว่าเป็นอย่างงั้นจิงมั้ย แต่ผมว่าชีวิตไม่ต้องเพอเฟคแต่ไม่ต้องลำบากดีกว่าครับ
จะมีเงิน มีชีวิตที่ดีสุดโต่งทำไม ในเมื่อเราอยู่กลางๆ ทุกข์บ้าง เสียใจบ้าง ร้องไห้บ้าง มีความสุขบ้าง ชีวิตก็น่าจะพอแล้ว

แต่ถ้ามันปล่อยไม่ได้ก็อย่าตั้งคำถามในสิ่งที่ทำเยอะครับ จริงอยู่ "ชีวิตต้องตั้งคำถามเพื่อที่จะพัฒนาตัวเอง" แต่ในเมื่อคุณมีคำถามเยอะไปจนไม่มีความสุข ผมว่าบางทีก็ไม่ต้องถามไรมันมากหรอกครับ ทำแม่งไปเหอะ หาความสุขในสิ่งที่ทำให้เจอแทนที่จะต้งคำถาม
เช่น เห็นคนในครอบครัวอยู่ดีกินดีขึ้น เห็นคนที่เรารักมีชีวิตที่ดี เห็นว่าตัวเองเป็นที่พึ่งของคนอื่นได้

หวังว่าจะช่วยน่ะครับ

เข้าใจนะ (เป็นอยู่เลยตอนนี้)
ตอนนี้ผมเลือกที่จะแอบทำตามความฝันไปพร้อมๆกับความรับผิดชอบที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว
อย่างน้อยๆ ก็ยังรู้สึกดีกว่าทิ้งความฝันเอาไว้เฉยๆ แล้วกลับมาดูตอนอายุ 60 หรืออาจอยู่ไม่ถึงก็ได้
วันนึงหากนะ...หากว่ามันสำเร็จ เราอาจจะได้เลือกเดินออกมาอยู่จุดที่เราเคยคิดเอาไว้
แต่หากไม่สำเร็จมันก็ไม่ได้แย่กว่าเดิมเท่าไรเลย...

คิดว่าเข้าใจคุณนะครับ (ยังไงก็อย่าลืมใช้ชีวิตทุกวันให้มีความสุขด้วย)